Translate

Tuesday 26 December 2017

Pyrosoma atlanticum. - Cyprus

Pyrosoma atlanticum is a pelagic species of marine colonial tunicate in the class Thaliacea found in temperate waters worldwide. The name of the genus comes from the Greek words pyros meaning 'fire' and soma meaning 'body', referring to the bright bioluminescence sometimes emitted. The specific epithet atlanticum refers to the Atlantic Ocean, from where the first specimen of the species was collected for scientific description; it was described in 1804 by François Péron, a French naturalist.
A colony of P. atlanticum is cylindrical and can grow up to 60 cm (2 ft) long and 4–6 cm wide. The constituent zooids form a rigid tube, which may be pale pink, yellowish, or bluish. One end of the tube is narrower and is closed, while the other is open and has a strong diaphragm. The outer surface or test is gelatinised and dimpled with backward-pointing, blunt processes. The individual zooids are up to 8.5 mm (0.3 in) long and have a broad, rounded branchial sac with gill slits. Along the side of the branchial sac runs the endostyle, which produces mucus filters. Water is moved through the gill slits into the centre of the cylinder by cilia pulsating rhythmically. Plankton and other food particles are caught in mucus filters in the processes as the colony is propelled through the water. P. atlanticum is bioluminescent and can generate a brilliant blue-green light when stimulated.

P. atlanticum is found in temperate waters in all the world's oceans, usually between 50°N and 50°S. It is most plentiful at depths below 250 m (800 ft).[4] Colonies are pelagic and move through the water column. They undergo a large diurnal migration, rising toward the surface in the evening and descending around dawn. Large colonies may rise through a vertical distance of 760 m (2,500 ft) daily, and even small colonies a few millimetres long can cover vertical distances of 90 m (300 ft)

A study in the Indian Ocean comparing different zooplankton organisms found that colonies of P. atlanticum were the most efficient grazers of particles above 10 µm in diameter, catching a higher proportion of the particles than other grazers. This implies the species uses high biomass intake as a strategy, rather than investing in energy-conservation mechanisms.

Growth occurs by new rings of zooids being budded off around the edge of the elongating colony. A pair of luminescent organs is on either side of the inlet siphon of each zooid. When stimulated, these turn on and off, causing rhythmic flashing. No neural pathway runs between the zooids, but each responds to the light produced by other individuals, and even by light from other nearby colonies

Pyrosomes, genus Pyrosoma, are free-floating colonial tunicates that live usually in the upper layers of the open ocean in warm seas, although some may be found at greater depths. Pyrosomes are cylindrical or cone-shaped colonies made up of hundreds to thousands of individuals, known as zooids. Colonies range in size from less than one centimeter to several metres in length. They are commonly called "sea pickles.

Each zooid is a few millimetres in size, but is embedded in a common gelatinous tunic that joins all of the individuals. Each zooid opens both to the inside and outside of the "tube", drawing in ocean water from the outside to its internal filtering mesh called the branchial basket, extracting the microscopic plant cells on which it feeds, and then expelling the filtered water to the inside of the cylinder of the colony. The colony is bumpy on the outside, each bump representing a single zooid, but nearly smooth, though perforated with holes for each zooid, on the inside.

Pyrosomes are planktonic, which means their movements are largely controlled by currents, tides, and waves in the oceans. On a smaller scale, however, each colony can move itself slowly by the process of jet propulsion, created by the coordinated beating of cilia in the branchial baskets of all the zooids, which also create feeding currents.

Pyrosomes are brightly bioluminescent, flashing a pale blue-green light that can be seen for many tens of metres. The name Pyrosoma comes from the Greek (pyro = "fire", soma = "body"). Pyrosomes are closely related to salps, and are sometimes called "fire salps". Sailors on the ocean occasionally observe calm seas containing many pyrosomes, all luminescing on a dark night.

Although many planktonic organisms are bioluminescent, pyrosome bioluminescence is unusual in its brilliance and sustained light emission,[3] and evoked the following comment when seen by scientist T.H. Huxley at sea:
"I have just watched the moon set in all her glory, and looked at those lesser moons, the beautiful Pyrosoma, shining like white-hot cylinders in the water" (T.H. Huxley, 1849)
Pyrosomes often exhibit waves of light passing back and forth through the colony, as each individual zooid detects light and then emits light in response. Each zooid contains a pair of light organs located near the outside surface of the tunic, which are packed with luminescent organelles that may be intracellular bioluminescent bacteria. The waves of bioluminescence that move within a colony are apparently not propagated by neurons, but by a photic stimulation process. Flashing zooids not only stimulate other zooids within the colony to bioluminesce, but nearby colonies will also display bioluminescence in response. Colonies will bioluminesce in response to mechanical stimulation (touch), as well as to light
In 2017, pyrosomes were observed to have spread in unprecedented numbers along the Pacific coast of North America as far north as Alaska. The causes remain unknown, but one hypothesis is that this bloom may have resulted in part from unusually warm water along the coast over several preceding years. Scientists were concerned that should there be a massive die-off of the pyrosomes, it could create a huge dead zone as the decomposition of their bodies consumed much of the oxygen dissolved in the surrounding seawater
From https://en.wikipedia.org/wiki/Pyrosome

Photos by Costas Constantinou




Η αλυκή Λάρνακας τότε και σήμερα - Αναγκαία μέτρα προστασίας (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 24/12/2017

See also




ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 24.12.2017

Κείμενο, φωτογραφίες του Γιώργου Κωνσταντίνου

Η αλυκή Λάρνακας βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πόλης της Λάρνακας και είναι μια από τις δύο αλυκές που έχουμε στον τόπο μας και ένας από τους πιο σημαντικούς υδροβιότοπους της Κύπρου. Είναι ένα σύμπλεγμα τεσσάρων λιμνών, την μεγάλη αλυκή, την λίμνη Ορφανή, την λίμνη Σορός, την λίμνη Σπύρος και μια μικρή λίμνη που βρίσκεται εντός του αεροδρομίου.

Η αλυκή θεωρείται ως υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας και προστατεύεται από τη σύμβαση Ραμσάρ από το 2001, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας από το 2005 όπου η αλυκή της Λάρνακας έγινε ο 1081ος υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας.

Η κύρια εισροή νερού γίνεται από τη βροχόπτωση και από τη διείσδυση θαλάσσιου νερού υπογείως, καθώς η αλυκή είναι πιο χαμηλά από την στάθμη της θάλασσας. Πρόκειται για αβαθή λίμνη. Νερό σε αυτή υπάρχει από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο όταν εξατμίζεται αφήνοντας πίσω του το αλάτι με την αλυκή να φαίνεται σαν χιονισμένο τοπίο.   



Τους προηγούμενους αιώνες
Παλαιότερα η περιοχή της αλυκής ήταν ενωμένη με την θάλασσα σχηματίζοντας ένα κόλπο που χρησιμοποιείτο τους προηγουμένους αιώνες ως λιμάνι. Έχουν βρεθεί μέσα στην αλυκή αρκετές πέτρινες άγκυρες της ύστερης εποχής του Χαλκού και αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη λιμανιού που χρησιμοποιείτο για το εμπόριο κυρίως του χαλκού καθώς και για την μετακίνηση.  Επίσης τα απολιθώματα διαφόρων θαλάσσιων ειδών που βρήκαμε περιμετρικά της αλυκής (καβούρια, αχινοί, κοχύλια) είναι είδη που ζουν μόνο σε ανοικτή θάλασσα. Γύρω από την αλυκή βρέθηκαν και πολλοί αρχαίοι οικισμοί.

Σιγά σιγά με το πέρασμα των αιώνων το στόμιο του λιμανιού αποκλείστηκε και το λιμάνι μετατράπηκε σε λιμνοθάλασσα και στην αλυκή που ξέρουμε σήμερα, και απετέλεσε για αιώνες μια σημαντική πηγή άλατος για τους κατοίκους της Κύπρου.  Το αλάτι ήταν ένα πολύ σημαντικό εξαγωγικό προϊόν της Κύπρου στην Ενετοκρατία και Τουρκοκρατία. Κατά την Αγγλοκρατία το χρησιμοποιούσαν μόνο για ντόπια κατανάλωση. Η συλλογή του άλατος γινόταν κατά τον μήνα Αύγουστο με εργάτες οι οποίοι γέμιζαν με άλας μεγάλα καλάθια και με την χρήση γαϊδουριών το μετέφεραν στην όχθη της αλυκής και αργότερα με μικρά συρόμενα βαγόνια τοποθετώντας το αλάτι σε σχήμα πυραμίδας.  Η εξόρυξη άλατος συνεχίστηκε μέχρι την δεκαετία του 80.

Πάπιες στην αλυκή Λάρνακας. 

Η αλυκή Λάρνακας 

Η Αλυκή Λάρνακας το καλοκαίρι 30/8/2011

Χιλιάδες φλαμίνγκο
Η αλυκή της Λάρνακας είναι παγκοσμίως γνωστή για τα χιλιάδες φλαμίνγκο Greater Flamingo (Phoenicopterus roseus) που την επισκέπτονται κατά τους χειμερινούς μήνες προσφέροντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.  Στην Κύπρο καταφθάνουν σε μεγάλα κοπάδια τον χειμώνα λόγω του ότι στις βόρειες χώρες που ήταν προηγουμένως επικρατεί βαρυχειμωνιά. Τα φλαμίνγκο χρησιμοποιούν κατά χιλιάδες την αλυκή ως σταθμό για ξεκούραση και τροφή και μετά συνεχίζουν το ταξίδι τους προς την Αφρική. Μερικές χιλιάδες όμως μένουν και ξεχειμωνιάζουν εδώ αν βρουν ιδανικές συνθήκες νερού και τροφής.  Χιλιάδες άλλα πουλιά επίσης βρίσκουν καταφύγιο στην αλυκή όπως πάπιες, χήνες, γλάροι, γλαρόνια, καλαμοκάνες, πελλοκατερίνες  και πολλά άλλα παρυδάτια πουλιά που προστατεύονται από διεθνείς νομοθεσίες. 


Κύρια τροφή των φλαμίνγκο άλλα και των άλλων υδρόβιων πουλιών αποτελούν τα 2 είδη γαρίδας που ζουν και αναπαράγονται στις αλυκές, την Αρτέμια  (Artemia salina) και την Brachianella spinosa. Η Αρτέμια αναπαράγεται στην μεγάλη αλυκή που έχει και την μεγαλύτερη αλμυρότητα, ενώ η Brachianella spinosa αναπαράγεται στις άλλες λίμνες με την λιγότερη αλμυρότητα.

Η Αρτέμια εκκολάπτεται μετά την πρώτη εισροή νερού στην αλυκή από την βροχόπτωση κατά τους μήνες Νοέμβριο η Δεκέμβριο και τρέφεται με ένα μονοκύτταρο είδος φυκιού. Όταν στην αλυκή αρχίζει το νερό να λιγοστεύει λόγω εξάτμισης η αλμυρότητα του νερού αυξάνεται και οι γαρίδες αρχίζουν να γεννούν τα αυγά τους. Τα αυγά είναι πολύ ανθεκτικά και επιβιώνουν μέσα στο αλάτι καθώς και τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού όταν η αλυκή αποξηραθεί. Παραμένουν εκεί περιμένοντας την πρώτη εισροή νερού για να εκκολαφθούν. Το καλοκαίρι που η λίμνη είναι αποξηραμένη μπορούμε να δούμε περιμετρικά της λίμνης κάτι που μοιάζει με ροζ δαντέλλα. Πρόκειται για τα αυγά της Αρτέμιας που τσαλαπατά και καταστρέφει ο κόσμος που περπατά ανεξέλεγκτα περιμετρικά της αλυκής.  Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό οικοσύστημα που όταν διαταραχθεί θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα στην τροφική αλυσίδα. 



Το λεπτό οικοσύστημα
Οι κίνδυνοι που μπορούν να επηρεάσουν αυτό το λεπτό οικοσύστημα είναι πολλοί. Τα λιπάσματα που χρησιμοποιούν οι γεωργοί στα γειτονικά χωράφια μπορούν να μεταφερθούν μέσω όμβριων υδάτων στην λίμνη μολύνοντας την ευάλωτη της πανίδα. Τοξικά σκουπίδια μπορεί να πεταχτούν από ασυνείδητους μέσα στους χείμαρρους που τροφοδοτούν την αλυκή με νερό.

Παλιά λειτουργούσε σκοπευτήριο μέσα στην αλυκή και μόλυνε την λίμνη με μόλυβδο από τα σκάγια, με αποτέλεσμα το θάνατο αρκετών φλαμίνγκο. Επίσης σε μερικά σημεία της αλυκής επιτρεπόταν το κυνήγι. Όλα αυτά τώρα ευτυχώς έχουν διορθωθεί αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν.


Ένα από τα πολλά προβλήματα είναι η μεγάλη ενόχληση που δέχονται τα πουλιά καθώς ο κόσμος πηγαίνει κατά χιλιάδες να δει τα φλαμίνγκο, πολλοί χωρίς να το θέλουν λόγω άγνοιας,  προσπαθούν να βγάλουν μια καλή, κοντινή φωτογραφία, μπαίνουν ακόμα και μέσα στο νερό ή πετούν τα γνωστά τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα με κάμερα (Drones) με αποτέλεσμα να πανικοβάλλουν τα πουλιά. Τα φλαμίνγκο τρέφονται συνήθως στις όχθες της αλυκής διότι οι πολλές γαρίδες βρίσκονται εκεί, παρενοχλώντας τα πουλιά τα αναγκάζουν να πάνε στο κέντρο της λίμνης με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τραφούν. Πολλοί παίρνουν βόλτα τους σκύλους τους και τους αφήνουν να μπαίνουν μέσα στο νερό τρομάζοντας τα πουλιά. 



Η περιοχή του τεμένους της Χαλά Σουλτάν
Ο κόσμος, δεν φταίει διότι πάντα υπάρχουν αυτοί που ενθουσιάζονται και θέλουν να πάνε πιο κοντά να δουν τα πουλιά, και αυτό θα γίνεται πάντα. Οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να τοποθετήσουν παντού ενημερωτικές πινακίδες και να περιφράξουν την αλυκή. Ναι, είναι πολύ μεγάλη έκταση και το έργο πολυδάπανο, μπορεί όμως να γίνει μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων LIFE όπως έγινε και με την λίμνη της Ορόκλινης. Να κατασκευαστούν μερικές νησίδες μέσα στην αλυκή για σκοπούς  ξεκούρασης και ασφαλή αναπαραγωγή διαφόρων ειδών πουλιών που φωλιάζουν εκεί. Επίσης δημιουργία  δασυλλίων περιμετρικά της αλυκής. 

Η περιοχή του τεμένους της Χαλά Σουλτάν που συνορεύει με την αλυκή έχει γεμίσει από αμέτρητους αδέσποτους γάτους καθώς όποιος δεν θέλει τον γάτο του τον ξεφορτώνεται εκεί, με αποτέλεσμα αυτοί οι γάτοι να καταστρέφουν τις φωλιές των πουλιών που φωλιάζουν στις όχθες της αλυκής αλλά και την πανίδα της ευρύτερης περιοχής. 




Εκατοντάδες είναι οι ξένοι και ντόπιοι παρατηρητές πτηνών που επισκέπτονται την αλυκή και θα έπρεπε να γίνουν μερικά παρατηρητήρια πτηνών για να τους εξυπηρετούμε. Υπάρχει ένα παρατηρητήριο πτηνών αλλά όχι στο σωστό μέρος.  Αυτού του είδους τουρισμός έχει αρχίσει να αυξάνεται στην Κύπρο και δεν πρέπει να τον αγνοούμε.

Η αλυκή λάρνακας αποτελεί μια από τις φυσικές κληρονομίες μας και είμαστε υπόχρεοι να την προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού συμβάλλοντας έτσι στην διατήρηση της άγριας ζωής στον πλανήτη μας.

Μετά τις τελευταίες βροχές η αλυκή έπιασε αρκετό νερό και τα πρώτα φλαμίνγκο έφτασαν και αναμένονται και άλλα μέχρι τον Ιανουάριο. Μπορούμε να τα δούμε χωρίς να κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο, μιας και ο δρόμος είναι δίπλα από την αλυκή. Ας τα απολαύσουμε και φέτος δείχνοντας περισσότερο σεβασμό προς αυτά τα υπέροχα πουλιά.

Πηγή: http://politis.com.cy/article/i-aliki-larnakas-tote-ke-simera---anagkea-metra-prostasias-web-tv

 Η πόλη της Λάρνακας και η αντανάκλασή της στην αλυκή.







ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας. 

Sunday 24 December 2017

Onitis alexis ssp. septentrionalis BALTHASAR, 1942 - Dung beetle - Cyprus

Family: Scarabaeidae

Subfamily: Scarabaeinae













Distribution 
Africa and the Mediterranean. Onitis alexis is broadly distributed from Spain and Syria, southward to South Africa. It is, however, largely absent from the heavily forested areas of western Africa (Krikken, 1977).



Life history
This species inhabits savannahs, grasslands, and pastures where they are most active at dusk and dawn. Adults show a preference for the dung of large herbivorous mammals. The species is recorded feeding on elephant, cattle, and buffalo droppings (Krikken, 1977). Male-female pairs dig a dung-lined tunnel under a dung source to an average depth of 17 cm (6.7 in). The burrow is then stocked with 150–200 grams of dung, which is made into multiple sausage-like shapes. One to four eggs are deposited into each dung-sausage (Edwards and Aschenborn, 1987). The egg to adult lifecycle can be completed in as little as two months in the summer, but it may require over a year if conditions are poor. In good habitat, there can be several generations per year (Tyndale-Biscoe, 1990). Larvae cannot survive cool, wet winters (Tyndale-Biscoe, 2006).

Photos at Akrotiri, 17. June. 2016, by Michael Hadjiconstantis. 




Tuesday 19 December 2017

Ο κυπριακός Νυχτοπάππαρος στα όρια του αφανισμού (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 17/12/2017

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου

Ο  Νυχτοπάππαρος η Νυχτοκόρακας με το επιστημονικό όνομα Egyptian fruit bat (Rousettus aegyptiacus) αποτελεί ένα από τα 30 θηλαστικά ζώα που συναντούμε στην Κύπρο και ένα από τα 19 είδη νυχτερίδων της Κύπρου. Είναι είδος Φρουτονυχτερίδας  και ανήκει στην κατηγορία των μεγαχειρόπτερων. Είναι το μεγαλύτερο είδος νυχτερίδας που έχουμε στον τόπο μας με άνοιγμα πτερυγίων μέχρι 60 εκατοστά.  

Η Κύπρος είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που φιλοξενεί αυτό το είδος νυχτερίδας. Την συναντούμε επίσης σε μερικές αφρικανικές χώρες, σε χώρες της Mέσης Aνατολής, Πακιστάν και Ινδία.

Είναι νυχτόβιο ζώο και το κορμί του καλύπτεται από τρίχες γκρίζου χρώματος και διαθέτουν πτέρυγες με δερμάτινες μεμβράνες για να μπορούν να πετούν,  το κεφάλι του μοιάζει με νυφίτσα. Έχουν πολύ καλή όραση για να βλέπουν την νύχτα και δυνατά πόδια με μεγάλα νύχια για να μπορούν να γαντζώνονται στα δέντρα που τρέφονται, καθώς και στις οροφές των σπηλαίων όπου κρέμονται ανάποδα και κουρνιάζουν την μέρα. Την μέρα κουρνιάζει ομαδικά σε φυσικά σπήλαια , σε φαράγγια, σε σπήλαια παλαιών λατομείων και γαλαρίες παλαιών μεταλλείων. Στα σπήλαια παραμένουν ομαδικά κατά την διάρκεια τις μέρας η μια κολλητή πάνω στην άλλη για σκοπούς προστασίας και θερμότητας. Μόλις νυχτώσει βγαίνουν έξω προς αναζήτηση τροφής και επιστρέφουν ξανά πριν ξημερώσει. 




Γεννά αργά την Άνοιξη ένα μικρό το οποίο παραμένει γαντζωμένο στο στήθος της μητέρας του όπου και θηλάζει μέχρι να μπορεί να γαντζώνεται μόνο του στην οροφή της σπηλιάς και μετά να πετά μόνο του. Η μητέρα μπορεί να πετά έχοντας το μικρό γαντζωμένο πάνω της.  

Πολλές φορές μπορεί να εξαφανιστούν από ένα σπήλαιο στο οποίο ζουν και να επανεμφανιστούν σε μερικούς μήνες. Άγνωστο πού πάνε και γιατί.

Την νύχτα μπορούν να διανύσουν πολύ μεγάλες αποστάσεις αναζητώντας τροφή.

Είναι πολύ φιλικά ζώα και εξημερώνονται πολύ εύκολα, επίσης ζουν σε αιχμαλωσία και αναπαράγονται σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Υπάρχουν στον ζωολογικό κήπο στην Λεμεσό όπου αναπαράγονται με επιτυχία και τα μικρά απελευθερώνονται στο φυσικό τους περιβάλλον.  



Τρέφεται αποκλειστικά με υπερώριμα φρούτα όπως σταφύλια, μέσπιλα, σύκα, φοινίκια, μήλα, μούρα, καρπούς του δέντρου μαυρομάτας, καρπούς φίκου και πολλά άλλα είδη φρούτων. Τρέφεται επίσης και με νέκταρ που παίρνει από διάφορα άνθη όπως άνθη αμυγδαλιάς και ευκαλύπτου.

Στο παρελθόν τα ζώα αυτά θεωρούνταν επιβλαβή για την γεωργία διότι τρέφονται με φρούτα και πίστευαν ότι κατέστρεφαν τις σοδιές όπου και καταπολεμήθηκαν άγρια. Ήταν ακόμα και επικηρυγμένο είδος ακόμα και από το κράτος που αγόραζε τα νεκρά ζώα.  Δηλητηρίαζαν τα ζώα μέσα στις σπηλιές , τα ανάγκαζαν να βγουν έξω από τις σπηλιές και τα πυροβολούσαν σκοτώνοντας τα κατά εκατοντάδες και αυτό δυστυχώς συμβαίνει και μέχρι σήμερα από μερικούς ασυνείδητους κυνηγούς που το κάνουν για διασκέδαση. 


Στην πραγματικότητα τα ζώα αυτά τρέφονται μόνο με υπερώριμα φρούτα τα οποία είναι άχρηστα για τους γεωργούς καθώς τα υπερώριμα φρούτα δεν είναι εμπορεύσιμα. Ο νυχτοπάππαρος διαλέγει τα υπερώριμα φρούτα διότι είναι μαλακά και έχουν αρκετό χυμό, μασά το φρούτο και καταπίνει μόνο τον χυμό ενώ το υπόλοιπο το φτύνει. Μπορεί να κάνει και μερικές ζημίες άλλα επειδή ενοχλεί τον άνθρωπο πρέπει να το εξαφανίσουμε; 

Είναι από τα ωφέλιμα ζώα διότι πολλές φορές μεταφέρουν το φρούτο μαζί με τους σπόρους του μακριά από το δέντρο για να το φάνε και με αυτό τον τρόπο βοηθούν στην διασπορά πολλών δασικών ειδών. Στην είσοδο πολλών σπηλιών βλέπουμε να υπάρχουν συκιές και η ύπαρξη τους οφείλεται στην δραστηριότητα των ζώων αυτών. Επίσης διαλέγοντας μόνο τα υπερώριμα φρούτα καταστρέφουν και τις κάμπιες πολλών βλαβερών εντόμων όπως την μεσογειακή μύγα. 


Σήμερα ο κυπριακός πληθυσμός του νυχτοπάππαρου βρίσκεται στα όρια αφανισμού καθώς υπολογίζεται ότι έχουν απομείνει μόνο χίλια άτομα και συνεχώς ο αριθμός αυτός μειώνεται. Η μείωσή αυτή οφείλεται στην καταστροφή των βιότοπων του ζώου αυτού, η παράνομη καταπολέμηση και ενόχληση του, τα φυτοφάρμακα καθώς και η έλλειψη τροφής λόγω της εγκατάλειψης πολλών καλλιεργειών όπως των σταφυλιών.

Τα δίχτυα λαθροθήρων που στήνονται σε περιβόλια για παράνομη παγίδευση πτηνών αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τον νυχτοπάππαρο καθώς τα ζώα αυτά πιάνονται την νύχτα μέσα στα δίχτυα. Κάποιος κάποτε βρήκε σε ένα περιβόλι ένα τέτοιο δίχτυ με 16 νυχτοπάππαρους πιασμένους πάνω, σε άθλια κατάσταση και μου το έφερε. Με πολλή δυσκολία και πολλή κόπο κατάφερα να τους βγάλω από το δίχτυ. Προσπάθησα να τους απελευθερώσω την νύχτα σε κατάλληλή περιοχή άλλα αρκετοί από αυτούς ήταν τραυματισμένοι από τα δίχτυα και δεν μπορούσαν να πετάξουν. Τους έβαλα σε ένα μεγάλο κλουβί μέχρι να θεραπευτούν. Ήταν πολύ φιλικά ζώα και μου έκανε εντύπωση το ότι από την πρώτη μέρα έτρωγαν από το χέρι μου. Σε μερικές βδομάδες αποθεραπεύτηκαν, έμπαινα στο κλουβί με φρούτο και αυτά πετούσαν και κάθονταν στο χέρι μου και έτρωγαν.

Μεταξύ τους υπήρχε ένας ολόασπρος με κατακόκκινά μάτια που έπασχε από αλμπινισμό. Όταν έδειξα μια φωτογραφία του σε Τσέχους επιστήμονες που μελετούν τα ζώα αυτά σε όλες τις χώρες που υπάρχουν, έμειναν έκπληκτοι και μου είπαν ότι έχουν δει πολλές χιλιάδες από αυτά τα ζώα άλλα ποτέ κάτι τέτοιο. 

Σπάνιο άτομο με αλμπινισμό. 

Επίσης έχω δει αρκετές φορές νεκρά ζώα να κρέμονται από ηλεκτροφόρα σύρματα, ο θάνατος τους οφείλετε στο ότι τα ζώα  κάθονται στο σύρμα ανάποδα, και λόγω μεγέθους  αγγίξουν και το δεύτερο σύρμα με αποτέλεσμα να παθαίνουν ηλεκτροπληξία.

Σήμερα πρόκειται για αυστηρά προστατευόμενο είδος στην Κύπρο όπως και όλα τα είδη νυχτερίδων της Κύπρου με νομοθεσία (Ο περί προστασίας  και διατήρησης της άγριας ζωής νόμος του 2003). Επίσης όλα τα είδη νυχτερίδων προστατεύονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την Οδηγία των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ. 


Έχουν ληφθεί από το κράτος διάφορα μέτρα προστασίας των ζώων αυτών όπως δημιουργία μερικών φυτειών από δασικά είδη με τα οποία τρέφονται και τοποθέτησει ειδικών κάγκελων σε μερικές σπηλιές.  Αυτά τα μέτρα δεν είναι όμως αρκετά, πρέπει να γίνει μια ενημέρωση στον κόσμο κυρίως της υπαίθρου , να περιφραχτούν οι σπηλιές που συχνάζουν τα ζώα αυτά να τοποθετηθούν ενημερωτικές πινακίδες που να αποτρέπουν τον οποιοδήποτε να εισέρχεται μέσα. Οι σπηλιές που απέμειναν με τα ζώα αυτά είναι ελάχιστες, και είναι ξέφραγα αμπέλια για τον οποιονδήποτε και μπορούν να προστατευθούνε με πολύ λίγα έξοδα.   






ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας. 


Sunday 17 December 2017

Μεταλλεία Κοκκινόνερο στον Αναλυόντα - Kokkinonero mine in the village of Analiontas - Cyprus

Thanks to my son Chrysantho Konstantinou for his drone footage 26/2/2023 - Cyprus

West of the village of Kapedes, for many years man dug the earth to find copper and iron pyrite. The small trains descended into the galleys, filled them with soil and rose to the surface carrying their precious cargo to the ore washing area. By digging into the earth they created a huge amphitheater basin. Over the years it grew bigger and bigger, until the day the tinder stopped beating on the copper. The mine was abandoned by its owner, which was the Hellenic Mining Company (HME).
She left behind a lunar landscape. No landscape restoration. They didn't plant a single tree when they left. A gallery still remains open. But nature undertook to restore what man's greed destroyed. He filled the huge basin with water. He gave her all the colors of the earth, to "match" the landscape. He transformed it into a beautiful lake. This small but impressive red lake of the Kokkinonero mine is located between the villages of Kapedes, Kampia and Analiontas. It is a pyrite mine that was operated in the 1950s by the Hellenic Mining Company (HME).

Δυτικά του χωριού Καπέδες, για πολλά χρόνια ο άνθρωπος έσκαβε τη γη για να βρει χαλκό και σιδηροπυρίτη. Τα μικρά τρένα κατηφόριζαν στις γαλαρίες, τα γέμιζαν με χώμα και ανέβαιναν στην επιφάνεια μεταφέροντας το πολύτιμο φορτίο τους στον χώρο πλύσης των μεταλλευμάτων. Σκάβοντας τη γη δημιούργησαν μια τεράστια αμφιθεατρική λεκάνη. Με τα χρόνια όλο και μεγάλωνε, μέχρι την μέρα που ο κασμάς έπαψε να κτυπά στον χαλκό. Το ορυχείο εγκαταλείφτηκε από τον ιδιοκτήτη του που ήταν η Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία (ΕΜΕ).
Πίσω της άφησε ένα σεληνιακό τοπίο. Καμιά αποκατάσταση του τοπίου. Ούτε ένα δένtρο δεν φύτεψαν φεύγοντας. Μια γαλαρία μένει ακόμα ανοικτή. Η φύση όμως ανάλαβε να αποκαταστήσει όσα η απληστία του ανθρώπου κατάστρεψε. Την τεράστια λεκάνη την γέμισε με νερό. Της έδωσε όλα τα χρώματα της γης, για να "ταιριάζει" με το τοπίο. Την μεταμόρφωσε σε μια όμορφη λίμνη. Η μικρή αυτή αλλά εντυπωσιακή κόκκινη λίμνη του μεταλλείου Κοκκινόνερο βρίσκεται μεταξύ των χωριών Καπέδες, Καμπιά και Αναλιόντας. Πρόκειται για μεταλλείο πυρίτη που λειτούργησε τη δεκαετία του 1950 από την Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία (ΕΜΕ).
From https://www.cyprusalive.com/el/villag...

Ο Αναλυόντας πήρε το όνομα του από το ρήμα “αναλύω” γιατί κατά τους αρχαίους χρόνους και συγκεκριμένα κατά την περίοδο που ήκμασε στην περιοχή της Ταμασσού η επεξεργασία του χαλκού υπήρχαν στη περιοχή του χωριού, εκτός από μεταλλεία χαλκού και χώροι όπου “αναλύονταν” μεταλλεύματα. Όπου δηλαδή τα επεξεργάζονταν οι αρχαίοι για να πάρουν κυρίως το χαλκό και χρυσό. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι στα νότια του χωριού υπάρχουν μέχρι σήμερα σωροί πετρωμάτων που είναι γνωστά ως “σκουρκά” και τα οποία είναι απομεινάρια της επεξεργασίας αυτής. 















Photos 17/12/2017 by George Konstantinou



Thursday 14 December 2017

Ελέφαντες και Ιπποπόταμοι ίσως τα πρώτα κυνηγετικά θηράματα των κυπρίων - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Περιοδικό Hunt & Shoot - Τεύχος 28.10.2017


Κείμενο φωτογραφίες  Γιώργος Κωνσταντίνου

Το κυνήγι στην Κύπρο έχει μια ιστορία 12.000 χρόνων και ξεκίνησε με την πρώτη άφιξη στην Κύπρο των πρώτων ανθρώπων, και από το οποίον εξαρτιόταν η επιβίωση τους.
Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι το ενδημικό μας θήραμα είναι τα περδίκια, φραγκολίνες και λαγοί αλλά στο παρελθόν όσο και να μας φαίνεται απίστευτο τα πρώτα πιθανά κυνηγετικά θηράματα των κυπρίων ήταν Ιπποπόταμοι και ελέφαντες.
Η Κύπρος θεωρείται ωκεάνιο νησί και είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης τεκτονικών πλακών. Πριν εκατομμύρια χρόνια, η αφρικανική πλάκα συγκρούστηκε με την ευρασιατική πλάκα, με αποτέλεσμα η πρώτη να βυθιστεί κάτω από την ευρασιατική. Κατά τη διάρκεια της βύθισης, η ελαφρότερη πέτρα από τη βυθισμένη πλάκα άρχισε να λιώνει και μετά, υπό μορφή λάβας, να ανυψώνεται προς την επιφάνεια της γης. Η λάβα αυτή στην επαφή της με το νερό στερεοποιείται και αποτέλεσμα ήταν η γένεση της Κύπρου αρχικά με την δημιουργία του Τροόδους και μετα του Πενταδακτύλου που ήταν 2 ξεχωριστά νησιά. Μετα σχηματίστηκε και η πεδιάδα της Μεσαορίας που τα ένωσε κι έτσι η Κύπρος πήρε τη σημερινή της μορφή.
Αμέσως μετά την εμφάνιση της πρώτης ξηράς, άρχισε να εμφανίζετε και η πρώτη ζωή. Έντομα ταξίδευσαν από τις γειτονικές χώρες μέσο του αέρα και επιπλέοντες κορμούς. καθώς και τα πρώτα φυτά σε μορφή σπόρων μεταφερμένων από πουλιά, τον αέρα , και την θάλασσα.
Κατά το Ανώτερο Πλειστόκαινο έχουμε παρουσία ενδημικής νησιωτικής πανίδας
Στο Ανώτερο Πλειόκαινο και Πλειστόκαινο είχαμε ισχυρές, γρήγορες κλιματικές μεταβολές.
Οι παγετώδεις περίοδοι ακολουθούνταν από θερμότερες μεσοπαγετώδεις περιόδους.
Καινούργιες έρευνες έχουν δείξει ότι θα πρέπει να είχαμε μέχρι 30 παγετώδεις περιόδους τα τελευταία 3 εκ. έτη (μία κάθε 100000 χρόνια)
Στις παγετώδεις περιόδους η έκταση της Κύπρου αυξάνει αλλά ποτέ δεν ενώνεται με την κοντινή χέρσο.
Μόνο διασπορά μέσω θάλασσας μπορεί να εξηγήσει αυτή την μοναδική σύνθεση της ενδημικής πανίδας της Κύπρου, όπου στο νησί έφτασαν ζώα με κολυμβητικές ικανότητες.
Τα φυτοφάγα ζώα είναι εξαίρετοι κολυμβητές, σε αντίθεση με τα μεγάλα σαρκοφάγα.
Η στάθμη της θάλασσας κατά τις περιόδους αυτές ήταν κατά 100-120 μέτρα περίπου χαμηλότερη από την σημερινή. Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια των παγετώνων του Πλειστοκαίνου, η Κύπρος απείχε από την πλησιέστερη ξηρά (τον κόλπο Αλεξανδρέττας) περίπου 30 km. Και με πολλά ενδιάμεσα νησάκια. Επομένως, είτε κολυμπώντας, είτε επιπλέοντας πάνω σε κορμούς δέντρων, τα ζώα αυτά μπόρεσαν να φθάσουν μέχρι το νησί και να το εποικίσουν.
Τα ζώα αυτά είναι ιπποπόταμοι (Phanourios minutus) , ελέφαντες (E. Cypriotes) (σε κανονικό μεγάλο μέγεθος) η μοσχογαλή , μερικά είδη τρωκτικών (μυγαλί, ακανθοποντικός) , χελώνες ξηράς , χελώνες γλυκού νερού , και ερπετά .
H Πλειστοκαινική πανίδα της Κύπρου, όπως και όλων των νησιών της Μεσογείου , (Κρήτη, Σαρδηνία, Ρόδο, Τήλο, Κορσική, Σικελία). χαρακτηρίζεται ως μη ισορροπημένη, εξαιτίας της απουσίας των σαρκοφάγων ζώων. Στην Κύπρο το μοναδικό σαρκοφάγο ζώο του Πλειστοκαίνου είναι ένα είδος μοσχογαλής (Geneta plesictοides). Μικρό σαρκοφάγο σε μέγεθος γάτας που τρεφόταν με σαύρες , πουλιά και τρωκτικά.
Ένας πολύ σημαντικός χώρος με οστά είναι αυτός που βρίσκετε στην παραλιακή περιοχή ξυλοφάγου. Στην περιοχή αυτή έχουν βρεθεί οστά ιπποπόταμων, ελεφάντων, μοσχογαλής , αρπακτικών πουλιών , χελώνα γλυκού νερού και χελώνα ξηράς. Ο χώρος αυτός δεν έχει συνδεθεί ακόμα με την παρουσία ανθρώπου. Το σημαντικό του χώρου αυτού είναι ότι τα οστά των ελεφάντων είναι πολύ ποιο πολλά από αυτά των ιπποπόταμων. Τα οστά των ελεφάντων είναι σπάνια και πάντα υπερτερούσαν κατά πολύ τα οστά των ιπποπόταμων ενώ εδώ συμβαίνει το αντίθετο.
Πολύ πιθανόν ο χώρος αυτός να ήταν μια μεγάλη λίμνη όπου τα ζώα αυτά να κατέφευγαν εκεί για να ποιούν νερό. Τους καλοκαιρινούς μήνες το νερό συρρικνωνόταν και τα ζώα στην προσπάθεια τους να φτάσουν στο νερό να κολλούσαν στην λάσπη με αποτέλεσμα τον θάνατο τους.
Ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι χαυλιόδοντες , τα δόντια και τα οστά των ελεφάντων. Τα νέα ευρήματα Επιβεβαιώνουν ότι ο Elephas sp. Είναι διαφορετικό είδος από τον E. cypriotes.
To μέγεθός του είναι σαφώς μεγαλύτερο από τον E. cypriotes.
Ποιά όμως η σχέση του με τον E. cypriotes; Αποτελεί προγονική του μορφή ή όχι;
Ποια είναι η ηλικία των ευρημάτων;
Χρονολογήσεις για τον E. cypriotes έχουν δείξει ηλικία των ευρημάτων Ανώτερο Πλειστόκαινο.
Η όλη υπόθεση βρίσκετε υπό μελέτη και ελπίζουμε σύντομα να έχουμε τα επιστημονικά πορίσματα που θα δώσουν φως σε ακόμα ένα κομμάτι τις προϊστορίας του τόπου μας.
Τα φυτά και τα ζώα που ζουν σε γεωγραφικά απομονωμένες περιοχές έχουν την τάση να αναπτύσσουν ενδημικές μορφές. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα αυτής της απομόνωσης είναι η δημιουργία γιγαντιαίων μορφών στα μικρού μεγέθους σπονδυλωτά (ερπετά, πτηνά, τρωκτικά θηλαστικά) και η δημιουργία νάνων μορφών στα μεγάλου μεγέθους ζώα, όπως οι ελέφαντες, οι ιπποπόταμοι και τα ελάφια
Αιτίες του νανισμού και του γιγαντισμού στα νησιώτικα οικοσυστήματα είναι:
Η μικρή έκταση των νησιών σε σχέση με τις ηπειρωτικές περιοχές
Οι μειωμένες πηγές τροφής
Η απουσία εχθρών
Η μείωση της γονιδιακής δεξαμενής
Η ενδογαμία
Οι κυπριακοί ελέφαντες και οι ιπποπόταμοι μετά την επίδραση του νανισμού είχαν μήκος μέχρι 1,5 μέτρο και 75 εκατοστά ύψος και με βάρος περίπου 250 κιλά. Το μικρό μέγεθος, τους έδωσε μεγαλύτερη ευκινησία και προσαρμοστικότητα στο σχετικά ορεινό και ημιορεινό κυπριακό περιβάλλον και στις περιορισμένες πηγές τροφής.
Ακόμα ένα θαύμα της φύσης που ο μόνος σκοπός του νανισμού ήταν την επιβίωση των ζώων και την διαιώνιση του είδους.
Με την πάροδο των χιλιάδων χρόνων και λόγο της απομόνωσης τους στο νησιώτικο περιβάλλον τα ζώα αυτά εξελιχθήκαν σε ενδημικά ζώα της Κύπρου.
Και όταν λέμε ενδημικά ζώα της Κύπρου σημάνει ότι αυτά τα ζώα ζούσαν στην Κύπρο και πουθενά αλλού στον κόσμο.
Η πρώτη αναφορά για την ύπαρξη των ζώων αυτών στην Κύπρο έγινε από την βρετανίδα παλαιοντολόγο Ροδοθεα Μπέιτς το 1903.
Τα ζώα αυτά έζησαν ανενόχλητα στην Κύπρο για χιλιάδες χρόνια μέχρι που οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται και να εποικούν το νησί από τις γειτονικές χώρες περίπου πριν 12 χιλιάδες χρόνια.
Οι άνθρωποι τότε ήταν κυνηγοί τροφοσυλεκτες , δηλαδή ζούσαν αποκλειστικά από το Κυνήγι και πιθανόν να κυνήγησαν τα ζώα αυτά μέχρι τελικού αφανισμού, αν και αυτό δεν έχει ακόμα επιστημονικά αποδειχθεί αλλά η εξαφάνιση των ζώων αυτών συμπίπτει χρονολογικά με την άφιξη των πρώτων ανθρώπων στο νησί.
Μέχρι στιγμής έχουν αναφερθεί στην Κύπρο περίπου 40 θέσεις με οστά νάνων
ιπποπόταμων και νάνων ελεφάντων με συντριπτική πλειοψηφία τα οστά των ιπποπόταμων.
Θέλω επίσης να αναφερθώ στον νεολιθικό άνθρωπο που αμέσως μετά από τον αφανισμό των προϊστορικών ζώων της Κύπρου έφερε από της γειτονικές χώρες διάφορα είδη ζώων για εκτροφή.
Τα ζώα αυτά είναι ένα είδος άγριας αγελάδας , πρόβατα , χοίρους , αλεπού , άγρινο , και το ελάφι dama mesopotamica.
Μερικά από αυτά είχαν ξεφύγει από τον άνθρωπο και επανήλθαν στην άγρια τους κατάσταση. Τα ζώα αυτά είναι το αγρινό , η αλεπού τα όποια υπάρχουν και σήμερα.
Επίσης ένα από αυτά είναι και το ελάφι dama mesopotamica το όποιο υπήρχε στο νησί και εξαφανίστηκε πριν 500 χρόνια λόγο ανελέητου κυνηγιού.
Τελειώνοντας θέλω να αναφέρω ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα που μας δείχνει ότι η κακή διαχείριση και το αλόγιστο κυνήγι έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή και την εξαφάνιση πολλών ειδών για πάντα.
Πρέπει να προστατεύσουμε την πανίδα και χλωρίδα του τόπου μας για να μπορούμε να την χαιρόμαστε για πάντα και φυσικά η γνώση και η κατανόηση των λαθών του παρελθόντος θα αποτελέσει την επιβίωση μας και την συνέχεια μας στο μέλλον.