The rich and rare biodiversity in Cyprus. The Cyprus biodiversity includes 1908 plants, 780 seashells, 250 fishes, more than 7.000 insects, 410 birds including migratory, 31 mammals, 9 snakes, 11 lizards,three amphibians, 120 land snails, fungi estimated 5-8 thousandand and three turtles.These numbers continually increase as a result of researc. Also see All about Cyprus.
From George Konstantinou. Email -
fanigeorge@hotmail.com -
Το υλικό της ιστοσελίδας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία.
The holly blue (Celastrina argiolus) is a butterfly that belongs to the lycaenids or blues family and is native to Eurasia and North America.
The holly blue has pale silver-blue wings spotted with pale ivory dots. Seitz describes it "Male above shining violet blue, only the apical portion of the costal margin being minutely edged with white. The female has both wings broadly bordered with dark, the margin of the hindwing bearing vestiges of ocelli. Underside silver-white, in the disc a row of black dots, some of which are elongate, and before the margin blackish shadowy dots. Egg very flat, whitish. Larva green or brown, marked with yellowish white, bearing catenulate stripes on the back, on segment 7 a gland to attract ants; head brown. On Ivy, Ilex, Evonymus, Rhamnus, Robinia, Genista, Spartium, Astragalus, Rubus, Erica, Pyrus and many other plants; in Europe visited usually by ants of the genus Lasius; in June and the autumn. Pupa mostly fastened to the underside of a leaf, ochreous with brown spots and markings. The butterflies in the spring and again in July, occasionally a third time at the end of August and in September, everywhere common, particularly at the flowers of ivy and brambles." In Europe, the first generation feeds mainly on the holly species Ilex aquifolium but the second generation uses a range of food plants.
The holly blue is the national butterfly of Finland.
This species was originally described as Papilio argiolus by Linnaeus in 1758, and refers to the examples flying in Europe. In their monograph on the Lycaenopsis group of polyommatine genera, Eliot & Kawazoe, 1983, list 14 taxa as valid subspecies names, plus many further synonyms to which they accord lesser status. According to Eliot & Kawazoe, 1983
From https://en.wikipedia.org/wiki/Holly_blue
Photos and video, Troodos 24/6/2018 by George Konstantinou
Limax flavus (syn. Limacus flavus), known commonly as the cellar slug, the yellow slug, or the tawny garden slug, is a medium to large species of air-breathing land slug, a terrestrial pulmonate gastropod mollusk in the family Limacidae
This slug has a yellow body with grey mottling, and pale blue tentacles. When extended, the body length can be 7.5 to 10 cm (3.0 to 3.9 in) The yellow slug is common in Scotland, England, Wales and Ireland as well as most of southern and western Europe. It has been accidentally introduced in many other parts of the world. Yellow slugs, like the majority of other land slugs, use two pairs of tentacles on their heads to sense their environment. The upper pair, called optical tentacles, is used to sense light. The lower pair, oral tentacles, provide the slug's sense of smell. Both pairs can retract and extend themselves to avoid hazards, and, if lost to an accident or predation, can be regrown. Like all slugs, the yellow slug moves relatively slowly, gliding along using a series of muscular contractions on the underside of its foot, which is lubricated with mucus, such that it leaves a slime trail behind it. This species feeds mostly on fungi, decaying matter,[6] and vegetables. This species is strongly associated with human habitation, and is usually found in damp areas such as cellars, kitchens, and gardens or under stones. Generally speaking it is only seen at night, because it is nocturnal. Thus often it goes unnoticed and people are unaware of how (relatively) common the species is. Parasites of Limax flavus include the nematode Angiostoma spiridonovi. From https://en.wikipedia.org/wiki/Limax_flavus Photos and video by George Konstantinou
Pennaria disticha is a species of athecate hydroid in the family Pennariidae. Colonies are common in the Mediterranean Sea growing on rocks close to the surface. This species has been used in research into prey capture
Colonies of Pennaria disticha consist of numerous much-branched stems up to 30 cm (12 in) high. The branching system is alternate. The polyps are tiny and are supported by a hydrocaulus, a fairly stiff hollow tube with a perisarc (sheath) made of chitin and protein. This is dark brown or blackish, but is often colonised by algae and diatoms giving it a muddy appearance. The whitish polyps are tinged with red. Each polyp has ten to eighteen slender, filiform tentacles at its base and up to twelve tentacles with knobbed tips surrounding its terminal mouth
Pennaria disticha probably originated in the western Atlantic Ocean but has spread and now is widely distributed in warm waters throughout the world. It was first detected in Hawaii in 1928. It is found in shallow water attached to hard surfaces, on both rocks and man-made structures, in locations with some water movement. On reefs, it tends to be in less-exposed positions and in crevices. This hydrozoan forms part of the community of organisms known as the fouling community, and has spread around the world as a result of man's maritime activities
The polyps of Pennaria disticha spread out their tentacles to catch any small zooplankton that float by. The prey is often captured and immobilised by nematocysts on the threadlike tentacles at the base of the polyp. The crown bends over to receive the item, which is then killed by the more powerful nematocysts at the tip of the crown tentacles and thrust into the mouth.[5]
The colony grows by budding, during which process new feeding polyps are formed. Reproduction is by the budding of reproductive polyps known as gonophores, the medusa stage in the life cycle. Gonophores may remain attached to the parent colony, but usually become detached. Each colony produces gonophores of one sex. Male gonophores soon eject white sperm into the water and females emit up to six eggs. After fertilisation, each embryo develops within a day or so into a free-swimming planula larva. After drifting with the plankton for some time, this finds a suitable hard surface on which to settle and start a new colony.
It has been reported that an acute, painful dermatitis occurred in several people who came into contact with a rope on which Pennaria disticha was growing as a fouling organism
From https://en.wikipedia.org/wiki/Pennaria_disticha
Underwater photos 2mts deep,Xylophagou 16.06.2018 by Costas Constantinou
Sphyraena sphyraena, the European barracuda or Mediterranean barracuda, is a ray-finned predatory fish of the Mediterranean basin and the warmer waters of the Atlantic Ocean.
Sphyraena sphyraena has a long, fairly compressed body with a cylindrical cross section which is covered with small, cycloid scales. It has a large mouth with a projecting lower jaw, the jaws are lined with prominent sharp teeth. It is dark above and silvery below and in some freshly caught specimens there is a yellow band running parallel to the lateral line. It has 20 or 22 dark transverse bands on the back which do not reach the flanks. The anterior dorsal fin has 5 spiny rays and the posterior has a single spiny ray and 9 soft rays, it has relatively small pectoral fins and the pelvic fins are directly below the most forward point of the first dorsal fin; The anal fin has a one spiny ray and 9 soft rays. S. sphyraena has scales covering both the anterior and posterior margins of the preoperculum, whereas in Sphyraena viridensis both margins have no scales. They are normally around 30–60 cm in length and weigh 6 kg but there are records of fish 165 cm long and reaching weights of 12 kg or more. It is the largest species of barracuda in the Mediterranean
In the Eastern Atlantic Sphyraena sphyraena is found from the Bay of Biscay in the north through the Canary Islands and the Azores to Mossamedes, Angola in the south and is found off Bermuda and Brazil in the western Atlantic. It is also found throughout the Mediterranean Sea and the Black Sea. It has been found as far north as Cornwall in the United Kingdom.
Sphyraena sphyraena is normally a pelagic species found high in the water column, but smaller fish often found near bottom of the water column. The main food is other fish but sometimes includes cephalopods and crustaceans. They are a social species and large groups of Sphyraena sphyraena numbering between ten and two hundred have been recorded.[9] Reproduction occurs between May and August and the female can lay up to 300,000 eggs. The copepod Bomolochus unicirrus is known to be an ectoparasite of S. sphyraena.
It is caught in some quantities by commercial fisheries and it is an important game fish. A decline in mean size and in the range of sizes caught has been noted in the eastern and southern Mediterranean and this may be an indication of over exploitation. Juvenile S.sphyraena are taken as bycatch in fisheries small forage fish, such as sardines and anchovies, while the rather sedentary adults are vulnerable to other fishing pressures, including spearfishing.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Sphyraena_sphyraena
Dentalium is a large genus of tooth shells or tusk shells, marine scaphopod molluscs in the family Dentaliidae. The genus contains 50 described species and about 50 extinct species
The scientific name of this genus comes from the Latin word dentis, meaning tooth, based on the tooth or tusk-shaped form of these molluscs.
The mantle of Dentalium species is entirely within the shell. The foot extends from the larger end of the shell, and is used to burrow through the substrate. They position their head down in the substrate, with the apical end of the shell (at the rear of the animal's body) projecting up into the water. These molluscs live on seafloor sediment, feeding on microscopic organisms, detritus and foraminiferans.
The shells are conical and curved in a planispiral way, and they are usually whitish in color. Because of these characteristics, the shell somewhat resembles a miniature elephant's tusk. They are hollow and open at both ends; the opening at the larger end is the main or anterior aperture of the shell. The smaller opening is known as the apical aperture.
The shells of Dentalium neohexagonum are known to have been used by the Chumash people as a form of currency at least as early as circa 1000 AD, in the Morro Bay area
In pre-modern medicine, these shells were considered an excellent alkali, and apothecaries would pulverize them for use in several preparations. The shell used for this purpose was described by Joseph Pitton de Tournefort in London in the 18th century as being "of a tubular, or conical form, about 3 inches long; of a shining, greenish white; hollow; light, and divided lengthwise by parallel lines, running from top to bottom. It is about the thickness of a feather, and bears some resemblance to a canine tooth." However, it was considered at that time to be very rare, and in lieu of that, another shell was usually substituted. This was described as a multi-colored shell found in the sand where the tide had fallen; this shell was not channeled, or fluted. The large green shell to which the writer first refers must have been either Dentalium elephantinum or Dentalium aprinum, both of which are large and greenish, and live in the Indo-Pacific zone. The other shell was presumably another species, possibly Dentalium entale, which is native to Great Britain.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Dentalium_(genus)
Calappa is a genus of crabs known commonly as box crabs or shame-faced crabs. The name box crab comes from their distinctly bulky carapace, and the name shame-faced is from anthropomorphising the way the crab's chelae (claws) fold up and cover its face, as if it were hiding its face in shame.
Στην επαρχία Πάφου μερικά χιλιόμετρα μακριά από το χωριό Άγιος Νικόλαος
Το Μεσαιωνικό αυτό πέτρινο γεφύρι, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο στην Κύπρο είναι κτισμένο πάνω στον ποταμό Διαρίζο που τροφοδοτά τον φράκτη της Αρμίνου ο οποίος βρίσκεται λίγο πιο κάτω.
Το «Γεφύρι του Τζιελεφού», βρίσκεται σ’ ένα υψόμετρο 440 μέτρων στο δάσος Πάφου, 6 χιλιόμετρα από το τουρκοκυπριακό χωριό Άγιος Νικόλαος, και είναι το μεγαλύτερο πέτρινο Mεσαιωνικό γεφύρι του νησιού.
Στην αρχαιότητα ονομαζόταν «Βόκαρος» (από το διορίζω – χωρίζω). Σχετικά με την ονομασία του γεφυριού υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Η λέξη «κέλεφος» είναι ελληνική και σημαίνει αδύνατος, άρρωστος. Ίσως η λέξη προήλθε από την λέξη «κέλυφος». Η ονομασία πιθανόν να συνδέεται από κάποιο πρόσωπο ή περιστατικό κατά την διάρκεια κατασκευής του γεφυριού.
Το Γεφύρι του Τζιελεφού αποτελείται από οξυκόρυφη καμάρα χτισμένη από τούφλα, πιθανόν επιτόπιας κατασκευής. Στα άκρα της καμάρας υπάρχουν πέτρες καλά πελεκημένες, και σε άριστη κατάσταση, καθώς και στην κορυφή στο κλειδί του γεφυριού όπου είναι και το πιο ευαίσθητο σημείο. Στη νότια πλευρά μόλις διακρίνεται χαραγμένος ένας μικρός σταυρός πάνω σε μια πέτρα. Η βάση του οδοστρώματος είναι κτισμένη από πέτρες του ποταμού. Στην πρόσβαση του γεφυριού και από τις δύο άκρες υπάρχει χώρος αναμονής. Αυτό διαπιστώνεται ότι υπήρχε έντονη δραστηριότητα κατά τον μεσαίωνα, γι’ αυτό λέγεται ότι ήταν ο κύριος άξονας που ένωνε την Πάφο με τις υπόλοιπες επαρχίες.
Μέχρι την ανεξαρτησία εξυπηρετούσε τις ανάγκες της περιοχής, συνδέοντας τα χωριά της δυτικής όχθης (Μηλικούρι, Βρέτσια, Άγιος Ιωάννης) με τα χωριά της ανατολικής όχθης (Άγιος Νικόλαος, Καμινάρια, Τρείς Ελιές). Τα παλαιότερα χρόνια το «Γεφύρι του Τζιελεφού», το χρησιμοποιούσαν για να συνδέει τα χωριά της δυτικής όχθης, το Μηλικούρι, τα Βρέτσια και τον Άγιο Ιωάννη με τα χωριά στα Ανατολικά, τον Άγιο Νικολάο τα Καμινάρια και τις Τρείς Ελιές. From https://www.cyprusalive.com/el/to-mesaioniko-gefyri-tou-tzielefou-tsielefos-bridge-venetian-bridge
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 11/6/2018 Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου
Τα χελιδόνια είναι αποδημητικά πουλιά και μας έρχονται πολύ νωρίς την άνοιξη κατά εκατοντάδες από την αφρικανική ήπειρο όπου και διαχειμάζουν κατά τους χειμερινούς μήνες. Αναπαράγονται στην Κύπρο και αναχωρούν αργά το φθινόπωρο ξανά προς τις θερμές αφρικανικές χώρες για να διαχειμάσουν. Πρόκειται για τα πρώτα αποδημητικά πουλιά που φτάνουν στον τόπο μας και έρχονται πολύ νωρίς λόγω του ήπιου χειμώνα που επικρατεί στην Κύπρο και μπορούμε να δούμε χελιδόνια ακόμα και από τον μήνα Ιανουάριο. Τα χελιδόνια τα συναντούμε σε όλες τις ηπείρους εκτός της Ανταρτικής. Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν 83 διαφορετικά είδη χελιδονιών.
Πρόκειται για τα πιο γνωστά και αγαπητά πουλιά στον τόπο μας καθώς τα χελιδόνια θεωρούνται προάγγελοι της άνοιξης. Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί Κύπριοι είναι ότι στην Κύπρο έχουμε πέντε διαφορετικά είδη χελιδονιών που ανήκουν όλα στην οικογένεια Χελιδονίδες (Hirundinidae).
Όλα τα είδη χελιδονιών τρέφονται και πίνουν νερό εν πτήσει. Κυρίως τρέφονται με ιπτάμενα έντομα, ακόμα και με αράχνες που παρασύρονται από τον αέρα. Πρόκειται για πολύ ευέλικτα πουλιά και πετούν συνεχώς χωρίς να κουράζονται. Είναι πολύ ωφέλιμα πουλιά, καθώς καταναλώνουν καθημερινά τεράστιες ποσότητες εντομών που είναι βλαβερά ή ενοχλητικά για τον άνθρωπο. Τα πέντε είδη χελιδονιών που συναντούμε στον τόπο μας είναι: Το Σταβλοχελίδονο Barn swallow (Hirundo rustica), το Λευκοχελίδονο Common House Martin (Delichon urbicum), το Μιλτοχελίδονο Red-rumped Swallow (Cecropis daurica), το Βραχοχελίδονο Eurasian crag martin (Ptyonoprogne rupestris) και το Oχθοχελίδονο Sand martin (Riparia riparia)
Λάσπη και χόρτο
Από τα πέντε είδη, μόνο τα τέσσερα φωλιάζουν στην Κύπρο χτίζοντας τα ιδία τις φωλιές τους.
Το Σταβλοχελίδονο, το Λευκοχελίδονο, το Μιλτοχελίδονο και το Βραχοχελίδονο χρησιμοποιούν τα ίδια υλικά, αλλά το κάθε είδος έχει τη δική του τεχνική όσον αφορά το σχήμα της φωλιάς.
Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι λάσπη ανακατεμένη με μικρά κομματάκια χόρτου για να ενδυναμώσουν τη φωλιά, ακριβώς όπως έκτιζαν παλιά τα πλινθόκτιστα σπίτια. Στο εσωτερικό των φωλιών τοποθετούν πολύ μαλακά χόρτα και φτερά. Τις φωλιές τους τις κτίζουν σε στάβλους, κάτω από βεράντες σπιτιών, κάτω από γεφύρια, μέσα σε φυσικά κοιλώματα σε γκρεμούς, ακόμα και μέσα σε σπηλιές. Όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, γεννούν περισσότερες φορές από μία φορά. Πάντα επιστρέφουν και γεννούν στις ίδιες φωλιές, εκτός εάν ενοχληθούν.
Oχθοχελίδονο
Το Oχθοχελίδονο χρησιμοποιά την Κύπρο ως ενδιάμεσο μεταναστευτικό σταθμό και δεν φωλιάζει στον τόπο μας. Είναι το μόνο από τα πέντε είδη που συναντούμε στην Κύπρο που δεν κατασκευάζει φωλιά με πηλό. Ανοίγει τρύπες σε μαλακές όχθες τοποθετώντας μέσα λίγα ξηρά χόρτα και φτερά και γεννά μέσα μέχρι πέντε αβγά λευκού χρώματος.
Βραχοχελίδονο
Το βραχοχελίδονο το συναντούμε σε ορεινές περιοχές και φωλιάζει συνήθως σε αποικίες σε απότομους γκρεμούς. Πολλά ζευγάρια δεν μεταναστεύουν και μένουν στον τόπο μας ολόχρονα. Γεννά μέχρι πέντε πιτσιλωτά αβγά.
Μιλτοχελίδονο
Το Μιλτοχελίδονο το συναντούμε κυρίως σε ορεινές περιοχές και είναι το πιο όμορφο από όλα τα άλλα είδη. Χτίζει τη φωλιά του κάτω από γεφύρια, κάτω από βεράντες σπιτιών, σε κοιλώματα γκρεμών, ακόμα και μέσα σε σπηλιές. Η φωλιά του είναι η πιο εντυπωσιακή από όλα τα άλλα είδη. Γεννά μέχρι 5 αβγά λευκού χρώματος.
Λευκοχελίδονο
Το Λευκοχελίδονο το συναντούμε και σε πεδινές αλλά και ορεινές περιοχές και φωλιάζει κυρίως σε αποικίες κάτω από βεράντες, γεφύρια και γκρεμούς. Γεννά και αυτό μέχρι 5 αβγά λευκού χρώματος. Πριν αρκετά χρόνια υπήρχε μία μεγάλη αποικία από Λευκοχελίδονα που έχτιζαν τις φωλιές τους σε μία καμάρα της εκκλησίας στο χωριό Κάθηκας. Οι φωλιές ήταν η μια ενωμένη πάνω στην άλλη περιμετρικά της καμάρας και το θέαμα απίστευτα εντυπωσιακό, καθώς δεκάδες Λευκοχελίδονα πηγαινοέρχονταν για να ταΐσουν τα μικρά τους. Δεκάδες ντόπιοι αλλά και τουρίστες σταματούσαν εκεί για να θαυμάσουν το υπέροχο θέαμα, ώσπου, από ό,τι έμαθα, ο ιερέας του χωρίου έδωσε οδηγίες να χαλάσουν τις φωλιές για σκοπούς καθαριότητας. Τα πουλιά δεν φώλιασαν ξανά εκεί. Απαράδεχτη ενέργεια, και μάλιστα από παπά άνθρωπο.
Σταβλοχελίδονο
Το Σταβλοχελίδονο αποτελεί το πιο γνωστό και κοινό είδος από όλα τα άλλα είδη. Φωλιάζει κυρίως κάτω από βεράντες σπιτιών. Και αυτό γεννά μέχρι πέντε πιτσιλωτά αβγά.
Τα χελιδόνια έχουν διάφορους εχθρούς, όπως θεομηνίες κατά τη μετανάστευση όπου μπορεί να βρουν τον θάνατο κατά εκατοντάδες, φίδια που μπορεί να σκαρφαλώσουν στις φωλιές και να καταβροχθίσουν τους νεοσσούς, τα αρπαχτικά πουλιά που τα πιάνουν εν πτήσει, αλλά και να αρπάζουν τους νεοσσούς από τη φωλιά, και φυσικά τους ανθρώπους που πολλές φορές χαλούν τις φωλιές των χελιδονιών από τις βεράντες τους, θεωρώντας τες βρομιά. Είναι μεγάλη χαρά και ευτυχία να έχεις μία φωλιά χελιδονιών κάτω από τη βεράντα σου και να βλέπεις όλη την εκπληκτική διαδικασία αναπαραγωγής αυτών των πουλιών. Πολλοί ασυνείδητοι κυνηγοί όταν δεν βρουν να χτυπήσουν κάποιο θήραμα διασκεδάζουν κάνοντας σκοποβολή πάνω στα χελιδόνια, σκοτώνοντάς τα, πράγμα που το έχω δει πολλές φορές με τα μάτια μου. Ένας άλλος μεγάλος εχθρός για τα πουλιά αυτά είναι οι εκτεταμένοι ψεκασμοί που σκοτώνουν τα έντομα και τα πουλιά δεν μπορούν να βρουν ικανοποιητική τροφή για να επιβιώσουν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 5/5/2018 Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου Ο φτερωτός κόσμος των πουλιών αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα θαύματα της φύσης. Ένα από τα πολλά χαρίσματα των πουλιών είναι η ικανότητά τους να κτίζουν φωλιές. Το κάθε είδος έχει διαφορετική τεχνική στο χτίσιμο της φωλιάς και πολλά είδη φτιάχνουν πραγματικά έργα τέχνης. Σχεδόν όλα τα πουλιά γεννούν κατά τους μήνες της άνοιξης. Το αρσενικό προσελκύει το θηλυκό, με διάφορους τρόπους με τραγούδι η με επίδειξη φτερών. Σε πολλά είδη κατά την αναπαραγωγική περίοδο το φτέρωμα τους αλλάζει με τα αναπαραγωγικά χρώματα που είναι πολύ πιο έντονα. Μόλις ζευγαρώσουν αρχίζουν το χτίσιμο της φωλιάς τους. Αρκετά είδη πουλιών όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές γενούν περισσότερες φορές από 1 σε μια αναπαραγωγική περίοδο.
Τη φωλιά τη φτιάχνει είτε μόνο το αρσενικό είτε μόνο το θηλυκό ή και τα δύο μαζί, με υλικά όπως ξύλα, χόρτα, λάσπη κλπ., τα οποία μεταφέρουν κυρίως με το ράμφος τους. Η φωλιά στρώνεται εσωτερικά με πιο μαλακά χόρτα ή πούπουλα. Μόλις τελειώσει το χτίσιμο της φωλιάς, το θηλυκό αρχίζει να γεννάει εκεί τα αβγά του, τα οποία κλωσούν πότε το θηλυκό και πότε το αρσενικό. Μερικές ημέρες μετά, ανάλογα με το είδος του πουλιού, βγαίνουν από τα αυγά οι νεοσσοί. Υπάρχουν ωστόσο πουλιά που γεννούν τα αβγά τους σε φωλιές άλλων πουλιών και τα εγκαταλείπουν εκεί, όπως ο κούκος. Τα πουλιά επιβλέπουν και προφυλάσσουν τους νεοσσούς, ώσπου να βγάλουν φτερά. Πολλά πουλιά δίνουν την τροφή στα μικρά, αφού πρώτα τη μισοχωνέψουν, ενώ άλλα τη δίνουν όπως τη βρίσκουν. Οι νεοσσοί αρχικά δεν πετούν και καλύπτονται μόνο με μαλακά πούπουλα.
Τα πουλιά «Ζωγραφίζουν» τα αυγά τους για σκοπούς παραλλαγής για την προστασία τους. Το χρώμα και τα στίγματα των αυγών δημιουργούνται από τα πουλιά αποκλειστικά για σκοπούς παραλλαγής. Τα στίγματα και τα χρώματα δημιουργούνται από ειδικούς αδένες που διαθέτει το πουλί στο τελευταίο στάδιο πριν από τη γέννηση του αυγού. Αναλόγως του είδους φτιάχνουν τις φωλιές τους στο έδαφος, σε σπίτια, σε δέντρα και θάμνους, σε βράχους, σε τρύπες, σε γκρεμνούς, πάνω στο νερό και οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, για να γεννήσουν τα αυγά τους με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ασφάλεια. Κάθε είδος χρησιμοποιεί και διαφορετικά υλικά που τα βρίσκει συνήθως στην φύση. Τα αυγά κάθε είδους πουλιού έχουν διαφορετικό χρώμα και μέγεθος. Δυστυχώς υπάρχουν ανά τον κόσμο εκατοντάδες συλλέκτες αυγών που προκαλούν τεράστιες και πολλές φορές ανεπανόρθωτες ζημιές καθώς συλλέγουν τα αυγά των πουλιών από τις φωλιές τους. Μάλιστα δεν κάνουν την παραμικρή διάκριση, με αποτέλεσμα να παίρνουν και τα αυγά από είδη που απειλούνται με ολική εξαφάνιση. Στην Κύπρο αλλά και σε πολλές άλλες χώρες αυτό απαγορεύετε πολύ αυστηρά από τον νόμο. Ορισμένα είδη όπως ο Νανόμπουφος Long-eared Owl (Asio otus) δεν χτίζει φωλιές αλλά γεννά σε παλιές φωλιές κορακοειδών. Άλλα είδη όπως η Κουκουβάγια, η Χαλκοκουρούνα και το Σιαχίνι γεννούν σε τρύπες χωρίς να χρησιμοποιήσουν καθόλου υλικά για φτιάξιμο φωλιάς.
Το Ορτύκι η Πέρδικα η Φραγκολίνα και ο Κορυδαλλός γεννούν στο έδαφος μέσα σε πυκνά χόρτα και θάμνους φτιάχνοντας την φωλιά τους με μαλακά χόρτα και φτερά Η Τρουλλουρία (burhinus oedicnemus) δεν κτίζει καθόλου φωλιά. Γεννά τα αυγά της απευθείας στο έδαφος ανάμεσα σε βότσαλα για σκοπούς παραλλαγής.
Εντυπωσιακή είναι η φωλιά της Κατσικορώνας που συνήθως κτίζει τη φωλιά της πάνω σε παλλούρες και μοσφιλιές. Ξεκινά την κατασκευή της φωλιάς πρώτα με χοντρά κλαδιά και μετά επενδύει το εσωτερικό με ένα χοντρό στρώμα λάσπης που πλάθει με το στόμα της. Αυτό το κάνει για να μονώσει τη φωλιά από το κρύο. Ακολούθως τοποθετεί πολύ λεπτά μαλακά ξερά χόρτα στο εσωτερικό και τέλος κατασκευάζει ένα είδος τέντας με ξερά κλαδιά πάνω από τη φωλιά για προστασία των νεοσσών από τη βροχή και τον ήλιο. Η Κατσικορώνα είναι ένα από τα πιο έξυπνα πουλιά που έχουμε στον τόπο μας.
Ο Κόρωνος (corvus corone) κτίζει τη φωλιά του πάνω σε ψηλά δέντρα όπως ευκάλυπτους και κυπαρίσσια με χοντρά κλαδιά, ενώ στο εσωτερικό τοποθετεί διάφορα μαλακά υλικά όπως φτερά άλλων πουλιών, σπάγκους, κομμάτια από χαρτιά, ακόμα και πλαστικές σακούλες.
Το κοινό Χελιδόνι Barn swallow (Hirundo rustica), το Λευκοχελίδονο Common House Martin (Delichon urbicum) και το Μιλτοχελίδονο Red-rumped Swallow (Cecropis daurica) και τα τρία της ίδιας οικογένειας, χρησιμοποιούν τα ίδια υλικά, αλλά το κάθε είδος έχει τη δική του τεχνική όσον αφορά το σχήμα της φωλιάς. Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι λάσπη ανακατεμένη με μικρά κομματάκια χόρτου για να ενδυναμώσουν τη φωλιά ακριβώς όπως έκτιζαν παλιά τα πλινθόκτιστα σπίτια. Στο εσωτερικό των φωλιών τοποθετούν πολύ μαλακά χόρτα και φτερά. Τις φωλιές τους τις κτίζουν σε στάβλους, κάτω από βεράντες σπιτιών, κάτω από γεφύρια και μέσα σε φυσικά κοιλώματα σε γκρεμούς.
Ο Φλώρος (carduelis chloris), η Καρδερίνα (carduelis carduelis) το Τσακροσγάρτιλο (Carduelis cannabina) και το Μπασταρτοκανάρινο (Serinus serinus) που ανήκουν στην ίδια οικογένεια, χρησιμοποιούν την ίδια τεχνική κτισίματος φωλιάς. Την κτίζουν πάνω σε πυκνά κλαδιά δέντρων. Οι κατασκευές των φωλιών αυτών των πουλιών μόνο σαν έργα τέχνης μπορεί να χαρακτηριστούν. Για το κτίσιμο πλέκουν ξερά χόρτα στο εξωτερικό και στο εσωτερικό τοποθετούν διάφορα μαλακά αντικείμενα από τη φύση, όπως μικρά φτερά, μαλακά χόρτα, τρίχες από ζώα, ακόμα και σπάγκους. Πολλά υδρόβια είδη πουλιών όπως το Αρκοπετείναρο, ο Καραπαττάς και ο Νεροβούτης χτίζουν πλωτές φωλιές μέσα στο νερό και μέσα σε πυκνή υδρόβια βλάστηση.
Το Τσαγκαρουδι Great Tit (Parus major) κτίζει τη φωλιά του μέσα σε τρύπες ,σωλήνες, κεραμίδια, ακόμα και σε γραμματοκιβώτια και κατασκευάζει κυρίως τη φωλιά του με τρίχες από ζώα όπως κατσίκες, άλογα και πρόβατα. Ο Δουλαππάρης Zitting cisticola (Cisticola juncidis) χτίζει την φωλιά του κυρίως με ιστούς αράχνης μέσα και πάνω σε πυκνά χόρτα. Η Φάσσα Common Wood Pigeon (Columba palumbus) το Τρυγόνι Turtle Dove (Streptopelia turtur) το Φοινικοτρύγονο Laughing dove (Streptopelia senegalensis) και το Φιλικουτούνι Eurasian Collared Dove (Streptopelia decaocto) που είναι της ίδιας οικογένειας είναι από τα πιο άτεχνα πουλιά στο κτίσιμο φωλιάς. Κτίζουν τις φωλιές τους πάνω σε δέντρα μόνο με μερικά κλαδιά και είναι άξιο απορίας πώς δεν πέφτουν κάτω τα αυγά και οι νεοσσοί.
Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν τα αυγά και οι νεοσσοί των πουλιών είναι από Ανθρώπινες δραστηριότητες, από φυσικές καταστροφές όπως καταρρακτώδεις βροχές, δυνατούς ανέμους, απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, τα φίδια, την αλεπού, την ποντίκα, τους γάτους και τα αρπακτικά πουλιά. Πολλά είδη πουλιών καθαρίζουν τις φωλιές από τα κόπρανα των νεοσσών διατηρώντας τη φωλιά τους καθαρή, απομακρύνοντας τα κόπρανα των νεοσσών με το ράμφος τους μακριά η ακόμα τα τρώνε. Ακόμα και οι νεοσσοί από καθαρό ένστικτο περιμένουν τους γονείς τους για να αφοδεύσουν, ώστε αυτοί να απομακρύνουν τις ακαθαρσίες.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 30/5/2018 Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου Στην Κύπρο συναντάμε 22 διαφορετικά είδη ερπετών από τα οποία τα 11 είδη είναι σαύρες, δύο είδη θαλάσσιες χελώνες, μία χελώνα γλυκού νερού και οκτώ είδη φιδιών. Στον πλανήτη μας συναντάμε 365 είδη χελωνών τις οποίες συναντάμε σε όλες τις ηπείρους και η παρουσία τους στον πλανήτη χρονολογείται πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια. Οι χελώνες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, τις θαλάσσιες χελώνες (sea turtle), τις χελώνες της ξηράς (tortoise) και τις χελώνες γλυκού νερού (terrapin). Σε όλες τις θάλασσες του κόσμου συναντάμε επτά είδη θαλάσσιων χελωνών εκ των οποίων τα δύο είδη τα συναντάμε και στην Κύπρο, όπου και αναπαράγονται. Οι χελώνες αυτές είναι η Green sea turtle (Chelonia mydas) πράσινη χελώνα και η Loggerhead sea turtle (Caretta caretta) καρέτα.
Η πράσινη χελώνα είναι μια μεγάλου μεγέθους χελώνα η οποία φτάνει το μήκος των 110 πόντων, μπορεί επίσης να φτάσει τα 160 κιλά και να ζήσει πέραν των 80 χρόνων. Πρόκειται για παμφάγα χελώνα που τρέφεται κυρίως με θαλάσσια φυτά αλλά και με άλλα θαλάσσια ζωικά είδη όταν είναι σε νεαρή ηλικία. Μπορεί να γεννήσει πέραν των 100 αβγών.
Η καρέτα είναι και αυτή μεγάλου μεγέθους χελώνα, όμως μικρότερη από την πράσινη χελώνα με μήκος περίπου 80 πόντους. Μπορούν να γεννήσουν πέραν των 70 αβγών. Ο πληθυσμός της καρέτας είναι σε πολύ πιο καλή κατάσταση από τον πληθυσμό της πράσινης χελώνας.
Και τα δύο είδη γεννούν μέσα σε τρύπες στην άμμο που οι ίδιες ανοίγουν και μετά τη γέννηση των αβγών τα σκεπάζουν με άμμο. Η επώαση διαρκεί σχεδόν δύο μήνες. Η διαδικασία γέννησης των αβγών διαρκεί αρκετά και η επώασή τους γίνεται πάντα τη νύχτα. Και τα δύο είδη κατά την αναπαραγωγική περίοδο γεννούν αρκετές φορές και πάντα στην ίδια παραλία που έχουν γεννηθεί οι ίδιες.
Όπως όλες οι θαλάσσιες χελώνες, ταξιδεύουν πολύ μεγάλες αποστάσεις στους ωκεανούς για αναζήτηση τροφής και για να φτάσουν στους χώρους αναπαραγωγής τους. Τις συναντάμε σε όλους τους τροπικούς και ημιτροπικούς ωκεανούς του κόσμου. Η αναπαραγωγή τους στην Κύπρο ξεκινά κατά τον μήνα Ιούνιο σε μερικές αμμώδεις παραλίες του νησιού μας.
Green sea turtle - Chelonia mydas, Πράσινη Χελώνα.
Εχθροί των θαλάσσιων χελωνών είναι τα ατυχήματα με θαλάσσια σκάφη, τα δίχτυα και τα παραγάδια των ψαράδων, καθώς πιάνονται πάνω και πεθαίνουν από ασφυξία ή η σκόπιμη θανάτωση των χελωνών από ψαράδες επειδή τους καταστρέφουν τα δίχτυα. Σε αρκετές χώρες ευτυχώς όχι στην Κύπρο οι άνθρωποι μαζεύουν τα αβγά των χελωνών για τροφή. Οι χελώνες δέχονται σοβαρή ενόχληση στις παραλίες αναπαραγωγής τις νύχτες, καθώς πολλοί τουρίστες αλλά και ντόπιοι πηγαίνουν για να παρακολουθήσουν τις γέννες τους προκαλώντας σοβαρή ενόχληση, αναγκάζοντας πολλές χελώνες να επιστρέψουν φοβισμένες πίσω στη θάλασσα χωρίς να γεννήσουν. Μεγάλο πρόβλημα στα εκκολαπτόμενα χελωνάκια δημιουργούν τα φώτα που τα αποπροσανατολίζουν και αντί να πάνε στη θάλασσα πάνε αλλού ακολουθώντας τα φώτα. Μια φορά στην Αργάκα τα χελωνάκια έφυγαν από την παραλία ακολουθώντας τα φώτα ενός παραλιακού εστιατορίου και βγήκαν στον αυτοκινητόδρομο όπου ο κόσμος τα μάζεψε και τα έριξε πίσω στη θάλασσα, αλλά αυτά βγήκαν από τη θάλασσα ακολουθώντας ξανά τα φώτα. Κατά την περίοδο αναπαραγωγής των χελωνών απαιτείται επιτήρηση τα βράδια ώστε οι παραλίες αυτές να μην είναι ξέφραγα αμπέλια για τον οποιονδήποτε.
Ένας άλλος μεγάλος εχθρός ειδικά στην Κύπρο αποτελεί η αλεπού που αποδεκατίζει αμέτρητα αβγά και χελωνάκια κάθε βράδυ σκάβοντας τις φωλιές, κάτι που έχω δει με τα μάτια μου. Εχθροί για τα μικρά χελωνάκια αποτελούν επίσης αρπαχτικά πουλιά, φίδια και καβούρια που τα αρπάζουν πριν φτάσουν στη θάλασσα. Ακόμα και να τα καταφέρουν να φτάσουν στη θάλασσα έχουν να αντιμετωπίσουν τα αρπαχτικά της θάλασσας. Από τις χιλιάδες χελωνάκια που εκκολάπτονται ελάχιστα επιζούν και ενηλικιώνονται.
Η τρίτη χελώνα της Κύπρου είναι η χελώνα του γλυκού νερού Balkan pond turtle or western Caspian turtle (Mauremys rivulata) γραμμωτή νεροχελώνα η ποταμοχελώνα. Πρόκειται για μεσαίου μεγέθους χελώνα που φτάνει σε μήκος μέχρι 30 εκατοστά. Είναι παμφάγο είδος και τρέφεται με ζωικά και φυτικά είδη και γενικά με ό,τι βρει στο νερό. Ζει σε λίμνες και ποταμούς που έχουν νερό όλο τον χρόνο. Γεννά αργά την άνοιξη μέχρι πέντε αβγά σε τρύπες στο χώμα που ανοίγουν οι ίδιες. Οι περιοχές που ζουν στην Κύπρο είναι ελάχιστες και το είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση από τον τόπο μας, καθώς λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας πολλοί βιότοποι της χελώνας αυτής έχουν ξηραθεί και έμειναν χωρίς νερό με συνέπεια αυτές να χαθούν για πάντα από βιοτόπους που ζούσαν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Για τη διάσωση του είδους απαιτείται μετακίνηση πληθυσμού από περιοχές που υπάρχουν αρκετές χελώνες, σε περιοχές με νερό όλο τον χρόνο όπως μεγάλα φράγματα ώστε να εξασφαλιστεί και να διαιωνιστεί το είδος.
Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.
Μεγάλος κίνδυνος για τη γραμμωτή νεροχελώνα
Αποτελεί το εισβλητικό είδος χελώνας γλυκού νερού Red-eared sliders (Trachemys scripta) που έχει καταγωγή από τις ΗΠΑ και αποτελούσε πριν μερικά χρόνια ένα δημοφιλές κατοικίδιο για την Κύπρο. Το εμπόριο τους από τα καταστήματα κατοικίδιων τώρα έχει απαγορευτεί από την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά πολλοί φέρνουν παράνομα από τα κατεχόμενα, καθώς εκεί το εμπόριο αυτού του είδους επιτρέπεται. Πολλοί είναι αυτοί που βαρέθηκαν τις χελώνες αυτές και θεώρησαν καλό να τις ελευθερώσουν σε λίμνες με αποτέλεσμα τα ζώα αυτά να εγκλιματιστούν και να αρχίζουν να εκτοπίζουν τη δική μας γραμμωτή νεροχελώνα απειλώντας τη με εξαφάνιση. Ένα δημοφιλές σημείο απελευθέρωσης αυτού του χωροστατικού είδους είναι οι δύο λίμνες στην Αθαλάσσα όπου παλιά υπήρχαν οι γραμμωτές νεροχελώνες και τώρα τις έχουν εξαφανίσει.
Η γραμμωτή νεροχελώνα, η πράσινη χελώνα και η καρέτα είναι είδη προτεραιότητας και προστατεύονται με ιδιαίτερη αυστηρή προστασία από Ευρωπαϊκή Οδηγία 92/43/ΕΚ και από τον Κυπριακό Νόμο 153(Ι)2003 και έχουν κηρυχτεί ως κινδυνεύοντα είδη από την IUCN.
Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.
Eισβλητικό είδος χελώνας γλυκού νερού Red-eared sliders (Trachemys scripta).
Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.
Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
The holly blue (Celastrina argiolus) is a butterfly that belongs to the lycaenids or blues family and is native to Eurasia and North America.
The holly blue has pale silver-blue wings spotted with pale ivory dots. Seitz describes it "Male above shining violet blue, only the apical portion of the costal margin being minutely edged with white. The female has both wings broadly bordered with dark, the margin of the hindwing bearing vestiges of ocelli. Underside silver-white, in the disc a row of black dots, some of which are elongate, and before the margin blackish shadowy dots. Egg very flat, whitish. Larva green or brown, marked with yellowish white, bearing catenulate stripes on the back, on segment 7 a gland to attract ants; head brown. On Ivy, Ilex, Evonymus, Rhamnus, Robinia, Genista, Spartium, Astragalus, Rubus, Erica, Pyrus and many other plants; in Europe visited usually by ants of the genus Lasius; in June and the autumn. Pupa mostly fastened to the underside of a leaf, ochreous with brown spots and markings. The butterflies in the spring and again in July, occasionally a third time at the end of August and in September, everywhere common, particularly at the flowers of ivy and brambles." In Europe, the first generation feeds mainly on the holly species Ilex aquifolium but the second generation uses a range of food plants.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
