Caper bush, Flinders rose - Capparis spinosa L. - Καππαρκά - κάππαρης - Κάππαρις η κοινή (ή Κάππαρις η ακανθώδης - Cyprus

Capparis spinosa, the caper bush, also called Flinders rose, is a perennial plant that bears rounded, fleshy leaves and large white to pinkish-white flowers.

The plant is best known for the edible flower buds (capers), often used as a seasoning, and the fruit (caper berries), both of which are usually consumed pickled. Other species of Capparis are also picked along with C. spinosa for their buds or fruits. Other parts of Capparisplants are used in the manufacture of medicines and cosmetics.

Capparis spinosa is found in the wild in Mediterranean, East Africa, Madagascar, south-western and Central Asia, Himalayas, the Pacific Islands, Indomalaya, Australia. It is present in almost all the circum-Mediterranean countries, and is included in the flora of most of them, but whether it is indigenous to this region is uncertain. Although the flora of the Mediterranean region has considerable endemism, the caper bush could have originated in the tropics, and later been naturalized to the Mediterranean basin.

The taxonomic status of the species is controversial and unsettled. Species within the genus Capparis are highly variable, and interspecific hybrids have been common throughout the evolutionary history of the genus. As a result, some authors have considered C. spinosa to be composed of multiple distinct species, others that the taxon is a single species with multiple varieties or subspecies, or that the taxon C. spinosa is a hybrid between C. orientalis and C. sicula

The shrubby plant is many-branched, with alternate leaves, thick and shiny, round to ovate. The flowers are complete, sweetly fragrant, and showy, with four sepals and four white to pinkish-white petals, and many long violet-colored stamens, and a single stigma usually rising well above the stamens. From Wikipedia, the free encyclopedia

Η κάππαρη είναι γένος, αγγειόσπερμων, δικότυλων φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Καππαροειδών και στην τάξη των Καππαρωδών, με 200 είδη δέντρων αλλά κυρίως θάμνων. Τα περισσότερα είδη φέρουν αγκάθια και βρίσκονται σε βραχώδεις και άνυδρες περιοχές των τροπικών και εύκρατων περιοχών της γης. Ορισμένα από τα είδη είναι έρποντα ή αναρριχητικά.

Στην ονομασία Κάππαρη απαντούν:

• Αγκαθωτός θάμνος που απαντά στις ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου, από τον οποίο προέρχεται η κάππαρη του εμπορίου (οικογ. Καππαριδίδες)
• Ονομασία των κλειστών ανθοφόρων οφθαλμών του φυτού κάππαρη, διατηρημένοι σε άλμη ή σε ξύδι, τρώγονται ως καρύκευμα. 
• Στις Μεσογειακές χώρες βρίσκεται το είδος Κάππαρις η κοινή (ή Κάππαρις η ακανθώδης, Capparis spinosa), έρπων θάμνος με μικρά αγκάθια και βλαστούς που διακλαδίζονται και απλώνονται στο έδαφος. Τα άνθη του φύονται μεμονωμένα, είναι μεγάλα και έχουν χρώμα λευκό. Τα άνθη πριν ανοίξουν, στο στάδιο που είναι ακόμα οφθαλμοί, μαζεύονται και στη συνέχεια τοποθετούνται σε αλατισμένο νερό με ξύδι (τουρσί) αποτελώντας τη γνωστή κάππαρη του εμπορίου.
• Η κάππαρη χρησιμοποιείται ως καρύκευμα σε διάφορες σαλάτες, σε ποικιλία από τουρσιά και σε σάλτσες. Η γεύση της είναι πικάντικη και ελαφρώς καυτερή· αυτό οφείλεται στην ύπαρξη τού σιναπέλαιου που απελευθερώνεται από τους ιστούς του φυτού. Ο φλοιός τής ρίζας χρησιμοποιείται στη θεραπεία διαφόρων παθήσεων όπως αρθρίτιδες, ρευματισμοί και πονόδοντοι. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι το φυτό έχει θεραπευτικές αλλά και μαγικές ιδιότητες.
  Η κάππαρη είναι πιθανόν το περισσότερο ξεροφυτικό φυτό της Μεσογειακής ζώνης. Στην Ισπανία το χρησιμοποιούν για να σχηματίσουν αντιπυρικές ζώνες καθότι σε διαστήματα μεγάλης ξηρασίας το φυτό δεν πέφτει σε θερινή νάρκη, όπως κάποια άλλα που ξεραίνονται εντελώς, αλλά διατηρεί τους χυμούς στους ιστούς της. Συνήθως φύεται σε σχισμές απόκρημνων βράχων πολύ κοντά στην θάλασσα. Αυτή είναι μια παραλλαγή της ποικιλίας Κάππαρις η ακανθώδης που έχει ελάχιστα μέχρι καθόλου αγκάθια και μεγάλα σχετικά φύλλα. Μια ποικιλία με αγκάθια και πιο μικρά φύλλα βρίσκεται σε πολλά σημεία της Αθήνας σε απίθανα μέρη. Σε ενώσεις κράσπεδων, σε σχισμές πεζοδρομίων, σε σχισμές τοίχων 1ου, 2ου, ακόμη και 3ου ορόφου. Το πιθανότερο είναι ότι οι σπόροι βλάστησαν σε αυτά τα σημεία μεταφερόμενοι περισσότερο από τα μυρμήγκια παρά από τον αέρα.
• Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Photos 4/4/2010 by George Konstantinou