Epauletted hoverfly - Ischiodon aegyptius (Wiedemann, 1830) - Cyprus

Family: Syrphidae

Ischiodon aegyptius, the epauletted hoverfly, is a species of fly which is known to inhabit the Afrotropical realm.

The adults are pollinators and hover among many flowers, whilst the larvae are green and featureless, feeding on aphids. The fly resembles a small wasp, and is a very powerful flier. From Wikipedia, the free encyclopedia

Photos 18/8/

2023 by George Konstantinou

Marmalade hoverfly - Episyrphus balteatus (De Geer, 1776) - Cyprus

 Episyrphus balteatus, sometimes called the marmalade hoverfly, is a relatively small hoverfly (9–12 mm) of the Syrphidae family, widespread throughout the Palaearctic region, which covers Europe, North Asia, and North Africa. It is considered the most abundant native hoverfly in Central Europe.

Morphology

The upper side of the abdomen is patterned with orange and black bands. Its color patterns may appear wasp-like to other animals, such as birds, protecting it from predation - an example of Batesian mimicry. The percentage of black and yellow color can change between individuals, and it is modulated by the length and temperature of the pupal period. Females tend to be darker than males.

Two further identification characters are the presence of secondary black bands on the third and fourth dorsal plates and faint greyish longitudinal stripes on the thorax. As in most other hoverflies, males can be easily identified by their holoptic eyes, i.e., left and right compound eyes touching at the top of their heads

Habitat and life cycle

Episyrphus balteatus can be found throughout the year in various habitats, including urban gardens, visiting flowers for pollen and nectar. They often form dense migratory swarms, which may cause panic among people for their resemblance to wasps. It is among the very few species of flies capable of crushing pollen grains and feeding on them In controlled experiments, adults of E. balteatus tend to prefer smaller, yellow flowers, with high concentrations of nectar.[ Adult E. balteatus, while not as efficient as honey bees, are significant and abundant pollinators.

The larva is terrestrial and feeds on aphids - for this reason, E. balteatus is considered one of the main natural enemies of cereal aphids. In the wild, an E. balteatus larva can consume up to about 400 aphids before pupating.

Migration

E. balteatus is a partially migratory species - - it is one of the migrating hoverflies along other common species such as Eupeodes corollae. Some individuals migrate from northern Europe to southern Europe and north Africa in autumn, seeking warmer climates to spend the winter, while other adult females can overwinter. It is uncertain if this behavioural difference is controlled genetically; a study in 2013 found no genetic difference between overwintering and migrating populations, while a study in 2018 found evidence of heritability.Transcriptomic analysis discovered that at least 1543 genes are differentially expressed between overwintering and migrating individuals. These genes are involved in numerous physiological functions of the hoverfly, such as "metabolism, muscle structure and function, hormonal regulation, immunity, stress resistance, flight and feeding behaviour, longevity, reproductive diapause and sensory perception".

When migrating, E. balteatus individuals tend to fly below 300 meters of altitude, but many can go beyond 750 m and a few up to almost 1000 meters. They are capable of selecting favourable winds, selecting airstreams above 150 meters and using behavioural tactics to fly southward despite unfavourable winds. This means the flies must have an internal compass (probably a solar compass as in other insects) able to locate the right direction, and a way to detect wind direction.

Given the short lifespan of the insect, it has been suggested that its migration is unidirectional: a population moves south during a single season, and then slowly comes back north during summer across multiple generations. In May 2022 however, tens of thousands of dead E. balteatus were found stranded on a beach in southern France, probably caught by winds during flight, suggesting a massive spring migratory event. E. balteatus migrating north from continental Europe to southern Britain have been detected in May and June, leaving back south between August and September. The autumnal migration however involves many more individuals.

Overwintering females are often found in sheltered locations at the south-facing edges of forests. In summer they tend to move towards the north-facing edges.

The genome of Episyrphus balteatus has been sequenced in 2022 and published in 2023

From Wikipedia, the free encyclopedia https://en.wikipedia.org/wiki/Episyrphus_balteatus

Bee-flies - Anthrax sticticus Klug, 1832 - Δίπτερα (Diptera) (fly) - Cyprus

 Anthrax is a genus of bombyliid flies, commonly known as "bee-flies" due to their resemblance to bees. Most are dull black flies, and are usually small to medium in size, 4–20 millimetres (0.2–0.8 in), and many species have striking wing patterns.

Anthrax is a very large genus. While worldwide in distribution, most species are from the Palaearctic and Afrotropic regions. The genus includes species parasitic on tiger beetles – an unusual trait among the bee-flies. A. anthrax larvae parasitize bees. Many North American species parasitize solitary wasps.

The type species is Musca morio Linnaeus, 1758, later found to be a misidentification of Musca anthrax Schrank

From Wikipedia, the free encyclopedia

Παρασιτική μύγα που παρασιτεί κυρίως σε προνύμφες μελισσών και σφηκών. Η συγκεκριμένη εκκολάφτηκε από προνύμφη σφήκας του είδους Sceliphron spirifex – Σφαλάντζι.

Photos George Konstantinou Xyliatos dam 13/8/2021

See also 

Asian mud-dauber wasp - Sceliphron curvatum (F. Smith, 1870) - First reported in Cyprus 11/7/2020

Sceliphron spirifex ((Linnaeus, 1758) - Σφαλάντζι - Cyprus

Vermileonidae - Wormlions - Cyprus

Family: Vermileonidae

The Brachyceran family Vermileonidae (the sole member of the infraorder Vermileonomorpha) is a small family of uncertain affinities and unusual biology, containing fewer than 80 rare species in 10 genera. Historically the Vermileonids had been regarded as belonging to the family Rhagionidae, possibly in a subfamily Vermileoninae. Their biology and morphology is so markedly distinct from the main Rhagionidae sensu stricto, that the placement as a separate family has been widely accepted.

Larvae

The larvae of vermileonids are called wormlions which amounts to a direct translation of Vermileo. They have evolved the same elaborate mechanism for trapping prey, as one sees in many species of the Neuropteran family Myrmeleontidae, the so-called "antlions"; that is, they make cone-shaped "pits" in sandy areas and feed on insects that fall into the pits. The mechanism is elegant in that in both groups of insects, the larva creates the pit by flinging particles out. Much of the material falls back, coming to rest at effectively the critical angle of repose.

Thus, when a small insect, commonly an ant, blunders into the pit, its weight causes the sand to collapse below it, drawing the victim toward the center, where the larva lies in wait under a thin layer of loose sand. As soon as it is alerted by falling sand grains, the larva assists this process by vigorously flicking more sand out from the center of the pit. This undermines the pit walls and causes them to collapse toward the center. The sand that the larva now is flinging also pelts the prey with so much loose, rolling material as to prevent it from getting any foothold on the easier slopes that the initial collapse of the slope has presented. The combined effect is to bring the prey down to within grasp of the larva, which then can inject venom and digestive fluids.

Unlike the pit-digging Myrmeleontidae, vermileonid larvae do not travel round and round while digging the pit trap. Instead, they simply lie at the centre with the rear end buried, and dig their heads repeatedly into the sand, flinging it out by vigorously straightening their fore ends. Finally, they cover themselves with a thin layer of sand while lying across the bottom of the cone.

The main enemies of the larvae of either antlions or wormlions are ground-hunting birds such as hoopoes and gallinaceous birds that learn to recognise their pits and probe or scratch them from the sand. If alarmed by such activity, the wormlion larva retracts abruptly into an S-shape under the sand, and if dug out, it retains that shape, not having much option for an alternative strategy at its disposal. Actually, because its skin is coated with sand, and it is very small, it is very easy to overlook while it lies still. However, if it is sufficiently teased after being dug out, it may begin to lash about powerfully, flinging itself away with enough force to escape its tormentor. It does not, however, hook its mouthparts into its hinder end to achieve an efficient leap such as some fruit fly and carrion fly larvae do.

The 10th and 11th segments of the larva each carries a transverse row of long hooklets that it uses in anchoring itself and in shifting sand. The fifth segment has a ventral pseudopod that helps to hold prey. Not having sickle jaws like an antlion, the larva grasps prey by lashing forward and catching the victim by bending the head down to catch it between its two fang-like jaws and its pseudopod.

Like antlion larvae, vermileonid larvae are primarily found in sandy habitats, often semideserts, usually in the shelter of rocks or bushes, and they are voracious predators. The adults are slender, fragile flies, vaguely reminiscent of small crane flies. The adults generally visit flowers for nectar, but adults of some species may not feed at all. Most vermileonid species are found in the drier regions of the western parts of Africa, from the Cape to Morocco, and also in the western parts of the Iberian Peninsula, mainly in Portugal. Info from: https://en.wikipedia.org/wiki/Vermileonidae

Pupal stage

Adult stage 

Photos and Video at Strovolos 20/3/2017, by Michael Hadjiconstantis

Large marsh horsefly - Tabanus autumnalis Linnaeus, 1761 - Cyprus

Tabanus autumnalis, the large marsh horsefly, is a medium-sized species of biting horse-fly. It is somewhat scarce compared to T. bromius and T. bovinus. This species shows slightly more of a preference for coastal marsh than some of the other European Tabanus, sometime even found in saltmashes. Wing length is 13–16 mm and about 16–22 mm in body length.
From Wikipedia, the free encyclopedia

Photos Geri 21/7/2016 by George Konstantinou

Ectophasia sp. - Cyprus

Family: Tachinidae
Subfamily: Phasiinae

This Ectophasia species was found to host (internal parasite) in Spilostethus pandurus. The larvae complete the larval stage as an internal parasite. When the larva is ready to change to pupa, it gets outside of its host and change into pupa (possibly in the soil).

Photos at Lakatamia, 9/2/2016 by Michael Hadjiconstantis.

 

Chrysotoxum intermedium Walker, 1851 - Cyprus

Chrysotoxum intermedium  is a species of hoverfly. It is found in southern mainland Europe. The larvae are thought to feed on root aphids.

Photos Geri 1/3/2016 by George Konstantinou

Culex sp. - Mosquito - Κουνούπι - Cyprus

Order: Diptera
Family: Culicidae
Subfamily: Culicinae

Culex is a genus of mosquitoes, several species of which serve as vectors of one or more important diseases of birds, humans and other animals. The diseases they vector include arbovirus infections, West Nile virus, filariasis, Japanese encephalitis, St. Louis encephalitis, and avian malaria.

Description

Depending on the species, the adult Culex mosquito may measure from 4–10 mm (0.2–0.4 in). The adult morphology is typical of flies in the suborder Nematocera with the head, thorax, and abdomen clearly defined and the two fore wings held horizontally over the abdomen when at rest. As in all Diptera capable of flight, the second pair of wings are reduced and modified into tiny, inconspicuous halteres.Formal identification is important in mosquito control, but it is demanding and requires careful measurements of bodily proportions and noting the presence of absence of various bristles or other bodily features.

In the field informal identification is more often important, and the first question as a rule is whether the mosquito is anopheline or culicine. Given a specimen in good condition, one of the first things to notice is the length of the maxillary palps. Especially in the female, palps as long as the proboscis are characteristic of anopheline mosquitoes. Culicine females have short palps. Anopheline mosquitoes tend to sit with their heads low and their rear ends raised high, especially when feeding, while culicine females keep their bodies horizontal.

Anopheline larvae tend to float horizontal at the surface of the water when not in motion, whereas culicine larvae float with head low and only the siphon at the tail held at the surface.

Lifecycle

The developmental cycle of most species takes about two weeks in warm weather. The metamorphosis is typical of holometabolism in an insect: The female lays eggs singly or in batches, depending on the species. Eggs hatch only in the presence of water and the larvae are obligately aquatic, linear in form, and maintain their position and attitude in water by movements of their bristly mouthparts. To swim more actively, they lash the body back and forth through the water. During the larval stage, the mosquito lives in water and feeds on particles of organic matter, microscopic organisms or plant material; after several instars it then develops into a pupa. Unlike the straight-bodied larva, the pupa is comma-shaped and also lives in water. It does not feed and becomes an adult after one or two days.

Vector role
Diseases borne by one or more species of Culex mosquitoes vary in their dependence on the species of vector. Some are rarely and only incidentally transmitted by Culex species, but Culex and closely related genera of culicine mosquitoes readily support perennial epidemics of certain major diseases if they become established in a particular region.

Diversity
Main article: List of Culex species
Culex is a diverse genus. It comprises over twenty subgenera that include a total of well over a thousand species. Descriptions of additional species are frequent. From Wikipedia, the free encyclopedia

Photos at Nicosia, 25/8/2015 by Michael Hadjiconstantis

Larval stage

Pupal stage

Female

Male

Billaea maritima (Schiner 1862) - Cyprus

Family: Tachinidae

The Tachinidae are a large and variable family of true flies within the insect order Diptera, with more than 8,200 known species and many more to be discovered. Over 1300 species have been described in North America alone. Insects in this family commonly are called tachina flies or simply tachinids. As far as is known, they all are Protelean parasitoids, or occasionally parasites, of Arthropoda.


Billaea is a genus of tachinid flies in the family Tachinidae. Most larvae, where known are parasitoids of Coleoptera (Cerambycidae, Lucanidae) or Lepidoptera (Pyralidae).From Wikipedia, the free encyclopedia

This species was found to parasite on larvae of Protaetia (Netocia) cuprea ikonomovi (Miksic, 1958) (Cetoniidae/ Scarabaeoidea).

Photos Tera, 6/5/2014 by Michael Hadjiconstantis

Tipula sp. - Crane fly - Cyprus

Tipula is a very large insect genus in the fly family Tipulidae. They are commonly known as crane flies or daddy longlegs. Worldwide there are well over a thousand species.

All species have very long, fragile legs. The male has a swollen tip to his abdomen, and the female has a pointed ovipositor which is used to push eggs into soil. The larvae of some species are root-feeding and may be called "leatherjackets". From Wikipedia, the free encyclopedia

Photos Machairas, 1/11/2015 by Michael Hadjiconstantis

Musca domestica L., 1758 - Housefly - Οικιακή μύγα - Cyprus

The housefly (also house fly, house-fly or common housefly), Musca domestica, is a fly of the suborder Cyclorrhapha. It is the most common of all domestic flies, accounting for about 91% of all flies in human habitations, and indeed one of the most widely distributed insects, found all over the world. It is considered a pest that can carry serious diseases.

Each female fly can lay approximately 500 eggs in a lifetime, in several batches of about 75 to 150. The eggs are white and are about 1.2 mm in length. Within a day, larvae (maggots) hatch from the eggs; they live and feed on (usually dead and decaying) organic material, such as garbage, carrion or feces. They are pale-whitish, 3–9 mm long, thinner at the mouth end, and have no legs. Their life cycle ranges from 14 hours to 36 hours. At the end of their fourth instar, the maggots crawl to a dry, cool place and transform into pupae, coloured reddish or brown and about 8 mm long. The adult flies then emerge from the pupae. (This whole cycle is known as complete metamorphosis.) The adults live from two weeks to a month in the wild, or longer in benign laboratory conditions. Having emerged from the pupae, the flies cease to grow; small flies are not necessarily young flies, but are instead the result of getting insufficient food during the larval stage.

Photos Nicosia, 25/11/2015 by Michael Hadjiconstantis

Musca domestica mating
Some 36 hours after having emerged from the pupa, the female is receptive for mating. The male mounts her from behind to inject sperm. Copulation takes a few seconds to a couple of minutes. Normally, the female mates only once, storing the sperm to use it repeatedly for laying several sets of eggs.

Housefly pupae are killed by parasitic wasp larvae. Each pupa has one hole through which a single adult wasp emerged; feeding occurs during the wasp's larval stage.

Illustration of a housefly
The flies depend on warm temperatures; generally, the warmer the temperature, the faster the flies will develop.

Relationship with humans
House flies feed on liquid or semiliquid substances beside solid material which has been softened by saliva or vomit. Because of their large intake of food, they deposit feces constantly, one of the factors that makes the insect a dangerous carrier of pathogens. Although they are domestic flies, usually confined to human habitations, they can fly for several miles from the breeding place. They are active only in daytime, and rest at night, e.g., at the corners of rooms, ceiling hangings, cellars, and barns, where they can survive the coldest winters by hibernation, and when spring arrives, adult flies are seen only a few days after the first thaw.From Wikipedia, the free encyclopedia

Οικιακή μύγα
Η οικιακή μύγα (Musca domestica Linnaeus, 1758) είναι έντομο της τάξης των δίπτερων και κατατάσσετα στην οικογένεια Muscidae.[1] Στην Ευρώπη το γένος Musca εκπροσωπείται από δώδεκα είδη.[2] Στην Ελλάδα συναντούμε εκτός την οικιακή μύγα τα είδη Musca autumnalis,[3] Musca larvipara,[4] Musca osiris,[5] Musca tempestiva.[6] Στις Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα και στην Κύπρο συναντούμε Musca crassirostris [7] και στην Κύπρο Musca sorbens, όχι όμως ενδημικά.[8] Το είδος Musca domestica εκπροσωπείται στην Ευρώπη σε δύο υποείδη,[1] στην Ελλάδα η οικιακή μύγα είναι η Musca domestica domestica.[9]


Ενήλικα
Μπορεί να αναπαράγεται με εξαιρετική ευκολία τόσο εξαιτίας της ικανότητάς της να εναποθέτει αυγά στο εσωτερικό οποιουδήποτε υλικού βιολογικής φύσης το οποίο αποσυντίθεται, τόσο όσο και χάρη στην ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται οι προ νύμφες και γίνονται ενήλικες, με τη σειρά τους ικανές να αναπαραχθούν: περίπου 10 μέρες. Η διάρκεια ζωής της υπό άριστες διατροφικές και περιβαλλοντικές συνθήκες είναι 8-10 μέρες κατά τη διάρκεια των οποίων μπορεί να εναποθέσει έως και 1000 αυγά (150-200 τη φορά κάθε 3-4 μέρες).

Το ενήλικο έντομο χρησιμοποιεί για να τραφεί την προβοσκίδα. Οι στερεές τροφές ραντίζονται με σάλιο για να διαλυθούν και κατόπιν ρουφιούνται από την προβοσκίδα. Παρότι πρόκεινται για οικιακές μύγες, συνήθως περιορισμένες σε κατοικημένο από ανθρώπους περιβάλλον, αυτά τα έντομα μπορούν να πετάξουν μερικά χιλιόμετρα από τον τόπο που γεννήθηκαν. Δραστηριοποιούνται μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ αναπαύονται στις γωνίες των δωματίων ή "κολλημένες" στις οροφές (ταβάνια). Επίσης οι επιστήμονες την θεωρούν ως το πρώτο είδος ζόμπι του κόσμου.

Προνύμφες
Οι προνύμφες της οικιακής μύγας έχουν μήκος από 9,5 έως 19,1 χιλιοστά. Ο προσδιορισμός των προνυμφών ταξινομείται σε στάδια: Κατά το πρώτο στάδιο η προνύμφη έχει μήκος 2-5 χιλιοστά, κατά το δεύτερο στάδιο 6-14 και κατά το τρίτο 15-20. Τα στάδια αυτά επιτυγχάνονται σε περίπου 2-3 μέρες για το πρώτο, 3-4 μέρες για το δεύτερο και 4-6 μέρες για το τρίτο (μέχρι την ενήλικη μύγα) αντίστοιχα, από την εναπόθεση των αυγών.

Εξέλιξη
Αν και η τάξη στην οποία ανήκει η οικιακή μύγα έχει ρίζες πολύ πιο αρχαίες, η οικιακή μύγα εξελίχθηκε στην αρχή της Καινοζωϊκής Περιόδου, περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια πριν. Υπολογίζεται ότι αυτό το είδος προέρχεται από την Παλαιαρκτική Ζώνη, ιδιαίτερα από τη Μέση Ανατολή. Λόγω της άμεσης συνδαιτυμονικής σχέσης τους με το ανθρώπινο είδος, οι μύγες οφείλουν πιθανώς τη διασπορά τους σε παγκόσμιο επίπεδο στη συμ-μετανάστευση με τους ανθρώπους.

Σχέση με τον άνθρωπο
Στα πιο ψυχρά κλίματα, οι μύγες επιβιώνουν μόνο αν συμβιώνουν με τον άνθρωπο. Έχουν την τάση να συνενώνονται και καθίσταται δύσκολο να τις πιάσει κανείς. Είναι ικανές να μεταφέρουν πάνω από 100 παθογόνους παράγοντες οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τον τύφο, τη χολέρα, τη σαλμονέλα, τη σιγκέλωση, τον άνθρακα, μολύνσεις των ματιών και ενδοπαρασιτικούς σκώληκες. Στις φτωχότερες χώρες κάτω από ανεπαρκείς υγειονομικές συνθήκες, οι μύγες βρίσκονται ανάμεσα στους κυριότερους μεταφορείς ασθενειών. Ορισμένα στελέχη έχουν αναπτύξει αντίσταση σε κοινά εντομοκτόνα.



Η οικιακή μύγα τρέφεται με υγρά ή ημι-υγρά πέρα από τα στερεά οργανικά υλικά που προεπεξεργάζεται με το σάλιο ή τον εμετό της. Λόγω της μεγάλης ποσότητας τροφής την οποία προσλαμβάνει ημερησίως, αφήνει περιττώματα σχεδόν συνεχόμενα και αυτός είναι ένας από τους παράγοντες που καθιστά αυτό το έντομο φορέα επιβλαβών παθογόνων μικροοργανισμών και πολύ επικίνδυνο. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Bombylius sp. - Cyprus

Bombylius is a large genus of flies belonging to the family Bombyliidae. They are known as the bee-flies, due to their striking resemblance to bees and bumblebees, and are distributed world-wide. One species of the genus, Bombylius major, is widely distributed throughout the northern hemisphere and is very well known.
All species in the genus share a similarity with the unrelated bees and bumblebees, which they mimic, possessing a thick coat of fur, with a colour ranging from yellow to orange. They can, however, be told apart from their models by the long and stiff proboscis they possess, used to probe for nectar as they fly (much like a hummingbird), by their rapid and darting flight, and by the peculiar structure of their legs. As larvae, they are parasitic and infest the nests of solitary bees, consuming their food stores and grubs..From Wikipedia, the free encyclopedia

Photos Geri , 31/10/ 2014 by George Konstantinou

Band-eyed drone fly - Eristalinus taeniops (Wiedemann, 1818) - Cyprus

Family: Syrphidae

Eristalinus taeniops is a species of hoverfly, also known as the band-eyed drone fly.
Portugal, Spain and around the Mediterranean, Turkey, Lebanon, Israel, North Africa, The Canary Islands, The Caucasus, Eastern parts of Afrotropical region to South Africa, Nepal Northern Pakistan and Northern India, Iran. Introduced to Parts of North America (California and Florida).
Eristalinus is a genus of hoverfly. Most species have very distinctive eye marking in the form of spots or banding, though these features may fade on some preserved specimens. Most are stout flies, and are nimble flyers, even compared to other hoverfly species.
At one time the members of this genus were divided into three clades (Eristalinus, Eristalodes and Lathyrophthalmus) based onmorphological characters such as whether the eyes were spotted or striped. Recently Pérez-Bañon et al. studying the European species of Eristalinus using a combination of molecular data and male genitalia characters have determined that the genus in Europe at least, divides neatly into two clades - Eristalinus (+ Lathyrophthalmus) & Eristalodes. It was also discovered that the eye patterning was not taxonomically important as Eristalodes contained members with eyes either spotted or striped
From Wikipedia, the free encyclopedia

.Photos Geri 5/7/2015  by George Konstantinou

Mediterranean fruit fly, or medfly - Ceratitis capitata (Wiedemann, 1824) - Μεσογειακή μύγα - Cyprus

Ceratitis capitata, the Mediterranean fruit fly, or medfly for short, is a species of fruit fly capable of causing extensive damage to a wide range of fruit crops. It is native to the Mediterranean area, but has spread invasively to many parts of the world, including Australasia and North and South America.
Adult medflies lay their eggs under the skins of fruit, particularly where the skin is already broken. The eggs hatch within three days, and the larvae develop inside the fruit. The adults have a limited ability to disperse, but the global fruit trade can transport infected fruit over thousands of miles.
This updated map provides information on the distribution of the Mediterranean fruit fly, Ceratitis capitata, throughout the world. The information is mainly based on available Mediterranean fruit fly national surveillance reports. Therefore, the map displays assessments of the presence of this pest at the national level and in some cases at sub-national levels.
In the United States, C. capitata has invaded four states (Hawaii, California, Texas and Florida), but has been eradicated from all but Hawaii. Reintroduced populations of the medfly have been spotted in California as recently as mid September 2009, requiring additional eradication and quarantine efforts. It has also been eradicated from New Zealand and Chile.From Wikipedia, the free encyclopedia

.Photos Geri 26/5/2011  by George Konstantinou


Η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΜΥΓΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ - 07/09/2005

Κλάδος Προστασίας Φυτών στο Τμήμα Γεωργίας Η Μεσογειακή μύγα είναι ένας από τους πιο σοβαρούς εχθρούς των φρούτων στο νησί μας. Τα σκουλήκια της κατατρώγουν τους καρπούς και προκαλούν το λιώσιμο τους. Η γνώση των μορφολογικών χαρακτηριστικών και του βιολογικού κύκλου του εντόμου, από τους φρουτοπαραγωγούς, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια αποτελεσματική καταπολέμησή του. Στο άρθρο αυτό δίνονται οι αναγκαίες πληροφορίες για την αντιμετώπιση του σοβαρού αυτού εχθρού των φρούτων. Tι είναι η Μεσογειακή μύγα Η Μεσογειακή μύγα (Ceratitis capitata-Wield) ανήκει στην τάξη των Διπτέρων, δηλαδή στην ομάδα των μυγών. Το τέλειο έντομο έχει μήκος 5 χιλ. και είναι λίγο μικρότερο της οικιακής μύγας. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι τα φτερά του είναι σχεδόν διαφανή με πολλές καστανές και μαύρες κηλίδες. Ζει συνήθως και ενεργοποιείται σε θερμοκρασίες από 18°-35° Κελσίου. Οι κλιματολογικές συνθήκες της Κύπρου ευνοούν ιδιαίτερα τη Μεσογειακή Μύγα. Περιορίζεται όμως η δραστηριότητα και γονιμότητα της το χειμώνα, καθώς και το καλοκαίρι που επικρατούν πολύ ψηλές θερμοκρασίες. Η προσβολή αρχίζει με την έναρξη της ωρίμανσης των φρούτων και συνεχίζεται ενόσω υπάρχουν ώριμα φρούτα. Μετά τη γονιμοποίηση μια θηλυκή μύγα μπορεί να γεννήσει μέχρι 300 αυγά σε ομάδες κάτω από τη φλούδα των φρούτων. Οι προνύμφες (σκουλήκια) που θα εκκολαφθούν θα μπουν στη σάρκα των φρούτων και θα αρχίσουν να την κατατρώγουν. Αφού συμπληρώσουν την ανάπτυξή τους, εγκαταλείπουν τον προσβεβλημένο καρπό, ο οποίος στο μεταξύ πιθανόν να πέσει από το δέντρο και εισέρχονται στο έδαφος για να χρυσαλλιδωθούν. Από τις χρυσαλλίδες στη συνέχεια βγαίνουν τα τέλεια έντομα, δηλαδή οι μύγες που θα επαναλάβουν το καταστροφικό τους έργο. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο συμπληρώνεται μια γενιά, δηλαδή επαναλαμβάνεται ο κύκλος ζωής του εντόμου σε διάστημα 22 ημερών, ενώ ο αριθμός των γενιών της, στην Κύπρο, σ΄ένα χρόνο κυμαίνεται από 6-8. Ζημιές που προκαλεί Η Μεσογειακή μύγα προσβάλλει τα εσπεριδοειδή, τα χρυσόμηλα, τα καϊσιά, τα ροδάκινα, τα νεκταρίνια, τα αχλάδια, τα μήλα, τα κεράσια, τα δαμάσκηνα, τα μέσπιλα, τα σύκα, τα ρόδια, τους λωτούς, τις καβάφες και άλλα φρούτα. Τα σκουλήκια της Μεσογειακής μύγας κατατρώγουν τους καρπούς των φρούτων, προκαλώντας σ΄αυτούς λιώσιμο. Αποτέλεσμα της όλης προσβολής είναι η καταστροφή της παραγωγής και η μείωση του εισοδήματος των παραγωγών. Μέτρα καταπολέμησης της Μεσογειακής μύγας Στόχος πρέπει να είναι η προστασία των καρπών από την έναρξη της ωρίμανσής τους. Τονίζουμε ότι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για αντιμετώπιση του προβλήματος αρχίζουν από την περίοδο που τα φρούτα αλλάσσουν το χρώμα τους, από πρασινωπό προς το κίτρινο ή πορτοκκαλόχρουν κτλ. α. Βιολογική καταπολέμηση (Φυσικοί Εχθροί) Η βιολογική καταπολέμηση, δηλαδή η χρήση φυσικών εχθρών είναι μια μέθοδος καταπολέμησης που δίνει καλά αποτελέσματα σε αρκετά έντομα. Στην περίπτωση της Μεσογειακής μύγας δεν υπάρχουν φυσικοί εχθροί τόσο αποτελεσματικοί ώστε να καταπολεμούν ικανοποιητικά το έντομο αυτό. Για το λόγο αυτό ο παραγωγός δεν μπορεί να στηριχθεί στη μέθοδο αυτή για προστασία της παραγωγής του. β. Χημική καταπολέμηση με τη βοήθεια παγίδων Για εφαρμογή της μεθόδου αυτής χρησιμοποιούνται δύο κριτήρια. Το πρώτο είναι η αλλαγή του χρώματος του φρούτου και το δεύτερο είναι η χρήση παγίδων με ειδική ελκυστική ουσία, τριμετλούρ, και παγίδων με φερομόνες, για εξακρίβωση της παρουσίας και διακύμανσης του πληθυσμού του εντόμου. Οι επιθεωρήσεις των παγίδων γίνονται κάθε εβδομάδα. Όταν συλλαμβάνονται 7 μύγες/παγίδα/εβδομάδα θα πρέπει να γίνεται ψεκασμός. Όταν υπάρχει ψηλός πληθυσμός κατά την αλλαγή του χρώματος των φρούτων συστήνεται πρώτα η διενέργεια ενός καθολικού ψεκασμού με ένα κατάλληλο συνθετικό Πυρεθροειδές εντομοκτόνο ή Μαλάθειο, η Σπινοσάτ (Τρέισερ). Στη συνέχεια εφαρμόζονται δολώματα (δολωματικοί ψεκασμοί-παγίδες). Η επιτυχία της εφαρμογής των δολωμάτων βασίζεται στην ομαδική καταπολέμηση. Συνήθως οι δολωματικοί ψεκασμοί επαναλαμβάνονται κάθε 7-10, μέρες σύμφωνα με τις συλλήψεις στις παγίδες και μετά από βροχή. Για τους δολωματικούς ψεκασμούς συστήνεται Μαλάθειο 50% βρέξιμη σκόνη στη δόση των 250-300 γρ. μαζί με 150-300 κυβ. εκατ. Υδρολελυμένες Πρωτεΐνες, σε 10 λίτρα νερό. Εκτός από το Μαλάθειο, για την παρασκευή δολωμάτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί και το εντομοκτόνο Σπινοσάτ (Τρέισερ) 5 κυβ. εκατ. μαζί με 150-300 κυβ. εκ. Υδρολ. Πρωτεΐνες σε 10 λίτρα νερό. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης το έτοιμο δόλωμα Σαξές: 1 λίτρο σε 9 λίτρα νερό. Οι δολωματικοί ψεκασμοί πρέπει να εφαρμόζονται στη νοτιοδυτική πλευρά του δέντρου δηλαδή εκεί που ο φωτισμός υπάρχει τις περισσότερες ώρες της ημέρας, σε χονδρές σταγόνες (300 κυβ. εκ. ψεκαστικό υλικό) και να καλύπτουν επιφάνεια 1 τετρ. μέτρο. Το σύστημα που πρέπει να ακολουθείται είναι ένα δέντρο να ψεκάζεται και το επόμενο να μένει αψέκαστο ή μια σειρά δέντρων να ψεκάζεται και της επόμενης σειράς τα δέντρα να μένουν αψέκαστα. Για να εξασφαλίζονται καλύτερα αποτελέσματα, εκτός από όσα αναφέρθηκαν, πρέπει να ακολουθούνται πιστά οι οδηγίες που αναγράφονται στην ετικέτα των φυτοφαρμάκων και οι γεωργοί να συμβουλεύονται το γεωπόνο της περιφέρειας τους. Οι ψεκαστές, επίσης, πρέπει να λαμβάνουν όλα τα προστατευτικά μέτρα, όπως να φορούν κατάλληλη στολή και μάσκα κτλ., ώστε να αποφεύγονται οποιαδήποτε ατυχήματα. γ. Μέθοδος στείρωσης των εντόμων Με τη μέθοδο αυτή στειρώνονται με ατομική ενέργεια τα αρσενικά τέλεια έντομα και απελευθερώνονται στους οπωρώνες. Πειράματα με τη μέθοδο αυτή έγιναν στην Κύπρο με πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα, σταμάτησαν όμως λόγω της τουρκικής εισβολής. ----------------------------------------- ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΡΓΙΑΣ Σεπτέμβριος, 2005