Snake-eyed lizard - (Ophisops elegans) Αλιζαύρα - Video - Akamas, Cyprus

Pennaria disticha Goldfuss, 1820[. - Cyprus

Pennaria disticha is a species of athecate hydroid in the family Pennariidae. Colonies are common in the Mediterranean Sea growing on rocks close to the surface. This species has been used in research into prey capture
Colonies of Pennaria disticha consist of numerous much-branched stems up to 30 cm (12 in) high. The branching system is alternate. The polyps are tiny and are supported by a hydrocaulus, a fairly stiff hollow tube with a perisarc (sheath) made of chitin and protein. This is dark brown or blackish, but is often colonised by algae and diatoms giving it a muddy appearance. The whitish polyps are tinged with red. Each polyp has ten to eighteen slender, filiform tentacles at its base and up to twelve tentacles with knobbed tips surrounding its terminal mouth
Pennaria disticha probably originated in the western Atlantic Ocean but has spread and now is widely distributed in warm waters throughout the world. It was first detected in Hawaii in 1928. It is found in shallow water attached to hard surfaces, on both rocks and man-made structures, in locations with some water movement. On reefs, it tends to be in less-exposed positions and in crevices. This hydrozoan forms part of the community of organisms known as the fouling community, and has spread around the world as a result of man's maritime activities
The polyps of Pennaria disticha spread out their tentacles to catch any small zooplankton that float by. The prey is often captured and immobilised by nematocysts on the threadlike tentacles at the base of the polyp. The crown bends over to receive the item, which is then killed by the more powerful nematocysts at the tip of the crown tentacles and thrust into the mouth.[5]

The colony grows by budding, during which process new feeding polyps are formed. Reproduction is by the budding of reproductive polyps known as gonophores, the medusa stage in the life cycle. Gonophores may remain attached to the parent colony, but usually become detached. Each colony produces gonophores of one sex. Male gonophores soon eject white sperm into the water and females emit up to six eggs. After fertilisation, each embryo develops within a day or so into a free-swimming planula larva. After drifting with the plankton for some time, this finds a suitable hard surface on which to settle and start a new colony.
It has been reported that an acute, painful dermatitis occurred in several people who came into contact with a rope on which Pennaria disticha was growing as a fouling organism
From https://en.wikipedia.org/wiki/Pennaria_disticha

Underwater photos  2mts deep,Xylophagou 16.06.2018  by Costas Constantinou

Little Egret Nesting in Cyprus (Egretta garzetta) Λευκοτσικνιάς - Χιονάτη - Video - 18/5/2018

Black-crowned night heron (Nycticorax nycticorax) Νυχτοκόρακας - Video - Cyprus

Glossy Ibis Nesting in Cyprus (Plegadis falcinellus) Χαλκόκοτα 15/6/2018 - Video

Squacco heron Nesting in Cyprus - (Ardeola ralloides) Κρυπτοτσικνιάς 15/6/2018 - Video

Eudendrium racemosum (Cavolini, 1785) - Cyprus

Eudendrium racemosum is a marine species of cnidaria, a hydroid (Hydrozoa) in the family Eudendriidae. It was described by Cavolini in 1785.

Underwater photos  by Costas Constantinou

Mediterranean barracuda - Sphyraena sphyraena (Linnaeus, 1758) Λούτσος, Σφύραινα, Σφύρνα - Cyprus

Sphyraena sphyraena, the European barracuda or Mediterranean barracuda, is a ray-finned predatory fish of the Mediterranean basin and the warmer waters of the Atlantic Ocean.

Sphyraena sphyraena has a long, fairly compressed body with a cylindrical cross section which is covered with small, cycloid scales. It has a large mouth with a projecting lower jaw, the jaws are lined with prominent sharp teeth. It is dark above and silvery below and in some freshly caught specimens there is a yellow band running parallel to the lateral line. It has 20 or 22 dark transverse bands on the back which do not reach the flanks. The anterior dorsal fin has 5 spiny rays and the posterior has a single spiny ray and 9 soft rays, it has relatively small pectoral fins and the pelvic fins are directly below the most forward point of the first dorsal fin; The anal fin has a one spiny ray and 9 soft rays. S. sphyraena has scales covering both the anterior and posterior margins of the preoperculum, whereas in Sphyraena viridensis both margins have no scales. They are normally around 30–60 cm in length and weigh 6 kg but there are records of fish 165 cm long and reaching weights of 12 kg or more. It is the largest species of barracuda in the Mediterranean

In the Eastern Atlantic Sphyraena sphyraena is found from the Bay of Biscay in the north through the Canary Islands and the Azores to Mossamedes, Angola in the south and is found off Bermuda and Brazil in the western Atlantic. It is also found throughout the Mediterranean Sea and the Black Sea. It has been found as far north as Cornwall in the United Kingdom.

Sphyraena sphyraena is normally a pelagic species found high in the water column, but smaller fish often found near bottom of the water column. The main food is other fish but sometimes includes cephalopods and crustaceans. They are a social species and large groups of Sphyraena sphyraena numbering between ten and two hundred have been recorded.[9] Reproduction occurs between May and August and the female can lay up to 300,000 eggs. The copepod Bomolochus unicirrus is known to be an ectoparasite of S. sphyraena.

It is caught in some quantities by commercial fisheries and it is an important game fish. A decline in mean size and in the range of sizes caught has been noted in the eastern and southern Mediterranean and this may be an indication of over exploitation. Juvenile S.sphyraena are taken as bycatch in fisheries small forage fish, such as sardines and anchovies, while the rather sedentary adults are vulnerable to other fishing pressures, including spearfishing.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Sphyraena_sphyraena

Underwater photos  by Costas Constantinou

Tusk shells - Dentalium sp. - Cyprus

Dentalium is a large genus of tooth shells or tusk shells, marine scaphopod molluscs in the family Dentaliidae. The genus contains 50 described species and about 50 extinct species

The scientific name of this genus comes from the Latin word dentis, meaning tooth, based on the tooth or tusk-shaped form of these molluscs.

The mantle of Dentalium species is entirely within the shell. The foot extends from the larger end of the shell, and is used to burrow through the substrate. They position their head down in the substrate, with the apical end of the shell (at the rear of the animal's body) projecting up into the water. These molluscs live on seafloor sediment, feeding on microscopic organisms, detritus and foraminiferans.

The shells are conical and curved in a planispiral way, and they are usually whitish in color. Because of these characteristics, the shell somewhat resembles a miniature elephant's tusk. They are hollow and open at both ends; the opening at the larger end is the main or anterior aperture of the shell. The smaller opening is known as the apical aperture.

The shells of Dentalium neohexagonum are known to have been used by the Chumash people as a form of currency at least as early as circa 1000 AD, in the Morro Bay area

In pre-modern medicine, these shells were considered an excellent alkali, and apothecaries would pulverize them for use in several preparations. The shell used for this purpose was described by Joseph Pitton de Tournefort in London in the 18th century as being "of a tubular, or conical form, about 3 inches long; of a shining, greenish white; hollow; light, and divided lengthwise by parallel lines, running from top to bottom. It is about the thickness of a feather, and bears some resemblance to a canine tooth." However, it was considered at that time to be very rare, and in lieu of that, another shell was usually substituted. This was described as a multi-colored shell found in the sand where the tide had fallen; this shell was not channeled, or fluted. The large green shell to which the writer first refers must have been either Dentalium elephantinum or Dentalium aprinum, both of which are large and greenish, and live in the Indo-Pacific zone. The other shell was presumably another species, possibly Dentalium entale, which is native to Great Britain.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Dentalium_(genus)

 Photos  by Kostas Aristeidou

Shamefaced Crab - Calappa granulata (Linnaeus, 1767) - Cyprus

Calappa is a genus of crabs known commonly as box crabs or shame-faced crabs. The name box crab comes from their distinctly bulky carapace, and the name shame-faced is from anthropomorphising the way the crab's chelae (claws) fold up and cover its face, as if it were hiding its face in shame.

 Photos  by Kostas Aristeidou

European Roller nest (Coracias garrulus) Κράγκα - Χαλκοκουρούνα - Cyprus

Cattle Egret (Bubulcus ibis) Γελαδάρης - Ερωδιός ο Βουκόλος - Cyprus

Ενετικό γεφύρι Τζελεφού - Venetian Tzelefos bridge - Gefiri tou Tzelefou - Cyprus

Jackdaw (Corvus monedula) Κολίος - Κάργια - Καλιακούδα - Cyprus

Τα 5 είδη χελιδονιών της Κύπρου (WEB TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 11/6/2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 11/6/2018

http://politis.com.cy/article/ta-5-idi-chelidonion-tis-kiprou-web-tv

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου

Τα χελιδόνια είναι αποδημητικά πουλιά και μας έρχονται πολύ νωρίς την άνοιξη κατά εκατοντάδες από την αφρικανική ήπειρο όπου και διαχειμάζουν κατά τους χειμερινούς μήνες. Αναπαράγονται στην Κύπρο και αναχωρούν αργά το φθινόπωρο ξανά προς τις θερμές αφρικανικές χώρες για να διαχειμάσουν.  Πρόκειται για τα πρώτα αποδημητικά πουλιά που φτάνουν στον τόπο μας και έρχονται πολύ νωρίς λόγω του ήπιου χειμώνα που επικρατεί στην Κύπρο και μπορούμε να δούμε χελιδόνια ακόμα και από τον μήνα Ιανουάριο. Τα χελιδόνια τα συναντούμε σε όλες τις ηπείρους εκτός της Ανταρτικής. Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν 83 διαφορετικά είδη χελιδονιών.

Πρόκειται για τα πιο γνωστά και αγαπητά πουλιά στον τόπο μας καθώς τα χελιδόνια θεωρούνται προάγγελοι της άνοιξης. Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί Κύπριοι είναι ότι στην Κύπρο έχουμε πέντε διαφορετικά είδη χελιδονιών που ανήκουν όλα στην οικογένεια  Χελιδονίδες (Hirundinidae).

Όλα τα είδη χελιδονιών τρέφονται και πίνουν νερό εν πτήσει. Κυρίως τρέφονται με ιπτάμενα έντομα, ακόμα και με αράχνες που παρασύρονται από τον αέρα. Πρόκειται για πολύ ευέλικτα πουλιά και πετούν συνεχώς χωρίς να κουράζονται. Είναι πολύ ωφέλιμα πουλιά, καθώς καταναλώνουν καθημερινά τεράστιες ποσότητες εντομών που είναι βλαβερά ή ενοχλητικά για τον άνθρωπο. Τα πέντε είδη χελιδονιών που συναντούμε στον τόπο μας είναι: Το Σταβλοχελίδονο Barn swallow (Hirundo rustica), το Λευκοχελίδονο Common House Martin (Delichon urbicum), το Μιλτοχελίδονο Red-rumped Swallow (Cecropis daurica), το Βραχοχελίδονο Eurasian crag martin  (Ptyonoprogne rupestris) και το Oχθοχελίδονο Sand martin (Riparia riparia)

Λάσπη και χόρτο
Από τα πέντε είδη, μόνο τα τέσσερα φωλιάζουν στην Κύπρο χτίζοντας τα ιδία τις φωλιές τους.

Το Σταβλοχελίδονο, το Λευκοχελίδονο, το Μιλτοχελίδονο και το Βραχοχελίδονο χρησιμοποιούν τα ίδια υλικά, αλλά το κάθε είδος έχει τη δική του τεχνική όσον αφορά το σχήμα της φωλιάς.

Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι λάσπη ανακατεμένη με μικρά κομματάκια χόρτου για να ενδυναμώσουν τη φωλιά, ακριβώς όπως έκτιζαν παλιά τα πλινθόκτιστα σπίτια. Στο εσωτερικό των φωλιών τοποθετούν πολύ μαλακά χόρτα και φτερά. Τις φωλιές τους τις κτίζουν σε στάβλους, κάτω από βεράντες σπιτιών, κάτω από γεφύρια, μέσα σε φυσικά κοιλώματα σε γκρεμούς, ακόμα και μέσα σε σπηλιές. Όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, γεννούν περισσότερες φορές από μία φορά. Πάντα επιστρέφουν και γεννούν στις ίδιες φωλιές, εκτός εάν ενοχληθούν.

Oχθοχελίδονο
Το Oχθοχελίδονο χρησιμοποιά την Κύπρο ως ενδιάμεσο μεταναστευτικό σταθμό και δεν φωλιάζει στον τόπο μας. Είναι το μόνο από τα πέντε είδη που συναντούμε στην Κύπρο που δεν κατασκευάζει φωλιά με πηλό. Ανοίγει τρύπες σε μαλακές όχθες τοποθετώντας μέσα λίγα ξηρά χόρτα και φτερά και γεννά μέσα μέχρι πέντε αβγά λευκού χρώματος.

Βραχοχελίδονο
Το βραχοχελίδονο το συναντούμε σε ορεινές περιοχές και φωλιάζει συνήθως σε αποικίες σε απότομους γκρεμούς. Πολλά ζευγάρια δεν μεταναστεύουν και μένουν στον τόπο μας ολόχρονα. Γεννά μέχρι πέντε πιτσιλωτά αβγά.

Μιλτοχελίδονο
Το Μιλτοχελίδονο το συναντούμε κυρίως σε ορεινές περιοχές και είναι το πιο όμορφο από όλα τα άλλα είδη. Χτίζει τη φωλιά του κάτω από γεφύρια, κάτω από βεράντες σπιτιών, σε κοιλώματα γκρεμών, ακόμα και μέσα σε σπηλιές. Η φωλιά του είναι η πιο εντυπωσιακή από όλα τα άλλα είδη. Γεννά μέχρι 5 αβγά λευκού χρώματος.

Λευκοχελίδονο
Το Λευκοχελίδονο το συναντούμε και σε πεδινές αλλά και ορεινές περιοχές και φωλιάζει κυρίως σε αποικίες κάτω από βεράντες, γεφύρια και γκρεμούς. Γεννά και αυτό μέχρι 5 αβγά λευκού χρώματος. Πριν αρκετά χρόνια υπήρχε μία μεγάλη αποικία από Λευκοχελίδονα που έχτιζαν τις φωλιές τους σε μία καμάρα της εκκλησίας στο χωριό Κάθηκας. Οι φωλιές ήταν η μια ενωμένη πάνω στην άλλη περιμετρικά της καμάρας και το θέαμα απίστευτα εντυπωσιακό, καθώς δεκάδες Λευκοχελίδονα πηγαινοέρχονταν για να ταΐσουν τα μικρά τους. Δεκάδες ντόπιοι αλλά και τουρίστες σταματούσαν εκεί για να θαυμάσουν το υπέροχο θέαμα, ώσπου, από ό,τι έμαθα, ο ιερέας του χωρίου έδωσε οδηγίες να χαλάσουν τις φωλιές για σκοπούς καθαριότητας. Τα πουλιά δεν φώλιασαν ξανά εκεί. Απαράδεχτη ενέργεια, και μάλιστα από παπά άνθρωπο.

Σταβλοχελίδονο
Το Σταβλοχελίδονο αποτελεί το πιο γνωστό και κοινό είδος από όλα τα άλλα είδη. Φωλιάζει κυρίως κάτω από βεράντες σπιτιών. Και αυτό γεννά μέχρι πέντε πιτσιλωτά αβγά.

Τα χελιδόνια έχουν διάφορους εχθρούς, όπως θεομηνίες κατά τη μετανάστευση όπου μπορεί να βρουν τον θάνατο κατά εκατοντάδες, φίδια που μπορεί να σκαρφαλώσουν στις φωλιές και να καταβροχθίσουν τους νεοσσούς, τα αρπαχτικά πουλιά που τα πιάνουν εν πτήσει, αλλά και να αρπάζουν τους νεοσσούς από τη φωλιά, και φυσικά τους ανθρώπους που πολλές φορές χαλούν τις φωλιές των χελιδονιών από τις βεράντες τους, θεωρώντας τες βρομιά. Είναι μεγάλη χαρά και ευτυχία να έχεις μία φωλιά χελιδονιών κάτω από τη βεράντα σου και να βλέπεις όλη την εκπληκτική διαδικασία αναπαραγωγής αυτών των πουλιών. Πολλοί ασυνείδητοι κυνηγοί όταν δεν βρουν να χτυπήσουν κάποιο θήραμα διασκεδάζουν κάνοντας σκοποβολή πάνω στα χελιδόνια, σκοτώνοντάς τα, πράγμα που το έχω δει πολλές φορές με τα μάτια μου. Ένας άλλος μεγάλος εχθρός για τα πουλιά αυτά είναι οι εκτεταμένοι ψεκασμοί που σκοτώνουν τα έντομα και τα πουλιά δεν μπορούν να βρουν ικανοποιητική τροφή για να επιβιώσουν.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας

Πηγή: http://politis.com.cy/article/ta-5-idi-chelidonion-tis-kiprou-web-tv

Οι φτερωτοί αρχιτέκτονες της Κύπρου (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 5/6/2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 5/5/2018

http://politis.com.cy/article/fteroti-architektones-tis-kiprou-web-tv

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου

Ο φτερωτός κόσμος των πουλιών αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα θαύματα της φύσης. Ένα από τα πολλά χαρίσματα των πουλιών είναι η ικανότητά τους να κτίζουν φωλιές. Το κάθε είδος έχει διαφορετική τεχνική στο χτίσιμο της φωλιάς και πολλά είδη φτιάχνουν πραγματικά έργα τέχνης.

Σχεδόν όλα τα πουλιά γεννούν κατά τους μήνες της άνοιξης. Το αρσενικό προσελκύει το θηλυκό, με διάφορους τρόπους με τραγούδι η με επίδειξη φτερών. Σε πολλά είδη κατά την αναπαραγωγική περίοδο το φτέρωμα τους αλλάζει με τα αναπαραγωγικά χρώματα που είναι πολύ πιο έντονα. Μόλις ζευγαρώσουν αρχίζουν το χτίσιμο της φωλιάς τους. Αρκετά είδη πουλιών όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές γενούν περισσότερες φορές από 1 σε μια αναπαραγωγική περίοδο. 

Τη φωλιά τη φτιάχνει είτε μόνο το αρσενικό είτε μόνο το θηλυκό ή και τα δύο μαζί, με υλικά όπως ξύλα, χόρτα, λάσπη κλπ., τα οποία μεταφέρουν κυρίως με το ράμφος τους. Η φωλιά στρώνεται εσωτερικά με πιο μαλακά χόρτα ή πούπουλα. Μόλις τελειώσει το χτίσιμο της φωλιάς, το θηλυκό αρχίζει να γεννάει εκεί τα αβγά του, τα οποία κλωσούν πότε το θηλυκό και πότε το αρσενικό. Μερικές ημέρες μετά, ανάλογα με το είδος του πουλιού, βγαίνουν από τα αυγά οι νεοσσοί. Υπάρχουν ωστόσο πουλιά που γεννούν τα αβγά τους σε φωλιές άλλων πουλιών και τα εγκαταλείπουν εκεί, όπως ο κούκος. Τα πουλιά επιβλέπουν και προφυλάσσουν τους νεοσσούς, ώσπου να βγάλουν φτερά. Πολλά πουλιά δίνουν την τροφή στα μικρά, αφού πρώτα τη μισοχωνέψουν, ενώ άλλα τη δίνουν όπως τη βρίσκουν. Οι νεοσσοί αρχικά δεν πετούν και καλύπτονται μόνο με μαλακά πούπουλα. 

Τα πουλιά «Ζωγραφίζουν» τα αυγά τους για σκοπούς παραλλαγής για την προστασία τους. Το χρώμα και τα στίγματα των αυγών δημιουργούνται από τα πουλιά αποκλειστικά για σκοπούς παραλλαγής. Τα στίγματα και τα χρώματα δημιουργούνται από ειδικούς αδένες που διαθέτει το πουλί στο τελευταίο στάδιο πριν από τη γέννηση του αυγού. 

Αναλόγως του είδους φτιάχνουν τις φωλιές τους στο έδαφος, σε σπίτια, σε δέντρα και θάμνους, σε βράχους, σε τρύπες, σε γκρεμνούς, πάνω στο νερό και οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, για να γεννήσουν τα αυγά τους με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ασφάλεια. Κάθε είδος χρησιμοποιεί και διαφορετικά υλικά που τα βρίσκει συνήθως στην φύση. Τα αυγά κάθε είδους πουλιού έχουν διαφορετικό χρώμα και μέγεθος. Δυστυχώς υπάρχουν ανά τον κόσμο εκατοντάδες συλλέκτες αυγών που προκαλούν τεράστιες και πολλές φορές ανεπανόρθωτες ζημιές καθώς συλλέγουν τα αυγά των πουλιών από τις φωλιές τους. Μάλιστα δεν κάνουν την παραμικρή διάκριση, με αποτέλεσμα να παίρνουν και τα αυγά από είδη που απειλούνται με ολική εξαφάνιση. Στην Κύπρο αλλά και σε πολλές άλλες χώρες αυτό απαγορεύετε πολύ αυστηρά από τον νόμο. 

Ορισμένα είδη όπως ο Νανόμπουφος Long-eared Owl (Asio otus) δεν χτίζει φωλιές αλλά γεννά σε παλιές φωλιές κορακοειδών. Άλλα είδη όπως η Κουκουβάγια, η Χαλκοκουρούνα και το Σιαχίνι γεννούν σε τρύπες χωρίς να χρησιμοποιήσουν καθόλου υλικά για φτιάξιμο φωλιάς.

Το Ορτύκι η Πέρδικα η Φραγκολίνα και ο Κορυδαλλός γεννούν στο έδαφος μέσα σε πυκνά χόρτα και θάμνους φτιάχνοντας την φωλιά τους με μαλακά χόρτα και φτερά

Η Τρουλλουρία (burhinus oedicnemus) δεν κτίζει καθόλου φωλιά. Γεννά τα αυγά της απευθείας στο έδαφος ανάμεσα σε βότσαλα για σκοπούς παραλλαγής. 

Εντυπωσιακή είναι η φωλιά της Κατσικορώνας που συνήθως κτίζει τη φωλιά της πάνω σε παλλούρες και μοσφιλιές. Ξεκινά την κατασκευή της φωλιάς πρώτα με χοντρά κλαδιά και μετά επενδύει το εσωτερικό με ένα χοντρό στρώμα λάσπης που πλάθει με το στόμα της. Αυτό το κάνει για να μονώσει τη φωλιά από το κρύο. Ακολούθως τοποθετεί πολύ λεπτά μαλακά ξερά χόρτα στο εσωτερικό και τέλος κατασκευάζει ένα είδος τέντας με ξερά κλαδιά πάνω από τη φωλιά για προστασία των νεοσσών από τη βροχή και τον ήλιο. Η Κατσικορώνα είναι ένα από τα πιο έξυπνα πουλιά που έχουμε στον τόπο μας.

Ο Κόρωνος (corvus corone) κτίζει τη φωλιά του πάνω σε ψηλά δέντρα όπως ευκάλυπτους και κυπαρίσσια με χοντρά κλαδιά, ενώ στο εσωτερικό τοποθετεί διάφορα μαλακά υλικά όπως φτερά άλλων πουλιών, σπάγκους, κομμάτια από χαρτιά, ακόμα και πλαστικές σακούλες. 

Το κοινό Χελιδόνι Barn swallow (Hirundo rustica), το Λευκοχελίδονο Common House Martin (Delichon urbicum) και το Μιλτοχελίδονο Red-rumped Swallow (Cecropis daurica) και τα τρία της ίδιας οικογένειας, χρησιμοποιούν τα ίδια υλικά, αλλά το κάθε είδος έχει τη δική του τεχνική όσον αφορά το σχήμα της φωλιάς. Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι λάσπη ανακατεμένη με μικρά κομματάκια χόρτου για να ενδυναμώσουν τη φωλιά ακριβώς όπως έκτιζαν παλιά τα πλινθόκτιστα σπίτια. Στο εσωτερικό των φωλιών τοποθετούν πολύ μαλακά χόρτα και φτερά. Τις φωλιές τους τις κτίζουν σε στάβλους, κάτω από βεράντες σπιτιών, κάτω από γεφύρια και μέσα σε φυσικά κοιλώματα σε γκρεμούς.

Ο Φλώρος (carduelis chloris), η Καρδερίνα (carduelis carduelis) το Τσακροσγάρτιλο (Carduelis cannabina) και το Μπασταρτοκανάρινο (Serinus serinus) που ανήκουν στην ίδια οικογένεια, χρησιμοποιούν την ίδια τεχνική κτισίματος φωλιάς. Την κτίζουν πάνω σε πυκνά κλαδιά δέντρων. Οι κατασκευές των φωλιών αυτών των πουλιών μόνο σαν έργα τέχνης μπορεί να χαρακτηριστούν. Για το κτίσιμο πλέκουν ξερά χόρτα στο εξωτερικό και στο εσωτερικό τοποθετούν διάφορα μαλακά αντικείμενα από τη φύση, όπως μικρά φτερά, μαλακά χόρτα, τρίχες από ζώα, ακόμα και σπάγκους.

Πολλά υδρόβια είδη πουλιών όπως το Αρκοπετείναρο, ο Καραπαττάς και ο Νεροβούτης χτίζουν πλωτές φωλιές μέσα στο νερό και μέσα σε πυκνή υδρόβια βλάστηση. 

Το Τσαγκαρουδι Great Tit (Parus major) κτίζει τη φωλιά του μέσα σε τρύπες ,σωλήνες, κεραμίδια, ακόμα και σε γραμματοκιβώτια και κατασκευάζει κυρίως τη φωλιά του με τρίχες από ζώα όπως κατσίκες, άλογα και πρόβατα.

Ο Δουλαππάρης Zitting cisticola (Cisticola juncidis) χτίζει την φωλιά του κυρίως με ιστούς αράχνης μέσα και πάνω σε πυκνά χόρτα.

Η Φάσσα  Common Wood Pigeon (Columba palumbus) το Τρυγόνι Turtle Dove (Streptopelia turtur) το Φοινικοτρύγονο  Laughing dove (Streptopelia senegalensis) και το Φιλικουτούνι Eurasian Collared Dove (Streptopelia decaocto) που είναι της ίδιας οικογένειας είναι από τα πιο άτεχνα πουλιά στο κτίσιμο φωλιάς. Κτίζουν τις φωλιές τους πάνω σε δέντρα μόνο με μερικά κλαδιά και είναι άξιο απορίας πώς δεν πέφτουν κάτω τα αυγά και οι νεοσσοί. 

Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν τα αυγά και οι νεοσσοί των πουλιών είναι από Ανθρώπινες δραστηριότητες, από φυσικές καταστροφές όπως καταρρακτώδεις βροχές, δυνατούς ανέμους, απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, τα φίδια, την αλεπού, την ποντίκα, τους γάτους και τα αρπακτικά πουλιά.

Πολλά είδη πουλιών καθαρίζουν τις φωλιές από τα κόπρανα των νεοσσών διατηρώντας τη φωλιά τους καθαρή, απομακρύνοντας τα κόπρανα των νεοσσών με το ράμφος τους μακριά η ακόμα τα τρώνε.  Ακόμα και οι νεοσσοί από καθαρό ένστικτο περιμένουν τους γονείς τους για να αφοδεύσουν, ώστε αυτοί να απομακρύνουν τις ακαθαρσίες. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας. 

Πηγή: http://politis.com.cy/article/fteroti-architektones-tis-kiprou-web-tv

Τα τρία είδη χελώνων της Κύπρου (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 30/5/2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 30/5/2018

http://politis.com.cy/article/ta-tria-idi-chelonon-tis-kiprou

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου

Στην Κύπρο συναντάμε 22 διαφορετικά είδη ερπετών από τα οποία τα 11 είδη είναι σαύρες, δύο είδη θαλάσσιες χελώνες, μία χελώνα γλυκού νερού και οκτώ είδη φιδιών.

Στον πλανήτη μας συναντάμε 365 είδη χελωνών τις οποίες συναντάμε σε όλες τις ηπείρους και η παρουσία τους στον πλανήτη χρονολογείται πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια.

Οι χελώνες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, τις θαλάσσιες χελώνες (sea turtle), τις χελώνες της ξηράς (tortoise) και τις χελώνες γλυκού νερού (terrapin).

Σε όλες τις θάλασσες του κόσμου συναντάμε επτά είδη θαλάσσιων χελωνών εκ των οποίων τα δύο είδη τα συναντάμε και στην Κύπρο, όπου και αναπαράγονται. Οι χελώνες αυτές είναι η Green sea turtle (Chelonia mydas) πράσινη χελώνα και η Loggerhead sea turtle (Caretta caretta) καρέτα. 

Loggerhead sea turtle (Caretta caretta), Καρέτα καρέτα.

Η πράσινη χελώνα είναι μια μεγάλου μεγέθους χελώνα η οποία φτάνει το μήκος των 110 πόντων, μπορεί επίσης να φτάσει τα 160 κιλά και να ζήσει πέραν των 80 χρόνων. Πρόκειται για παμφάγα χελώνα που τρέφεται κυρίως με θαλάσσια φυτά αλλά και με άλλα θαλάσσια ζωικά είδη όταν είναι σε νεαρή ηλικία. Μπορεί να γεννήσει πέραν των 100 αβγών.

Η καρέτα είναι και αυτή μεγάλου μεγέθους χελώνα, όμως μικρότερη από την πράσινη χελώνα με μήκος περίπου 80 πόντους. Μπορούν να γεννήσουν πέραν των 70 αβγών. Ο πληθυσμός της καρέτας είναι σε πολύ πιο καλή κατάσταση από τον πληθυσμό της πράσινης χελώνας.

Και τα δύο είδη γεννούν μέσα σε τρύπες στην άμμο που οι ίδιες ανοίγουν και μετά τη γέννηση των αβγών τα σκεπάζουν με άμμο. Η επώαση διαρκεί σχεδόν δύο μήνες. Η διαδικασία γέννησης των αβγών διαρκεί αρκετά και η επώασή τους γίνεται πάντα τη νύχτα. Και τα δύο είδη κατά την αναπαραγωγική περίοδο γεννούν αρκετές φορές και πάντα στην ίδια παραλία που έχουν γεννηθεί οι ίδιες.

Όπως όλες οι θαλάσσιες χελώνες, ταξιδεύουν πολύ μεγάλες αποστάσεις στους ωκεανούς για αναζήτηση τροφής και για να φτάσουν στους χώρους αναπαραγωγής τους. Τις συναντάμε σε όλους τους τροπικούς και ημιτροπικούς ωκεανούς του κόσμου. Η αναπαραγωγή τους στην Κύπρο ξεκινά κατά τον μήνα Ιούνιο σε μερικές αμμώδεις παραλίες του νησιού μας.

Green sea turtle - Chelonia mydas,  Πράσινη Χελώνα.

Loggerhead sea turtle (Caretta caretta), Καρέτα καρέτα.

Τα θαλάσσια σκάφη

Εχθροί των θαλάσσιων χελωνών είναι τα ατυχήματα με θαλάσσια σκάφη, τα δίχτυα και τα παραγάδια των ψαράδων, καθώς πιάνονται πάνω και πεθαίνουν από ασφυξία ή η σκόπιμη θανάτωση των χελωνών από ψαράδες επειδή τους καταστρέφουν τα δίχτυα. Σε αρκετές χώρες ευτυχώς όχι στην Κύπρο οι άνθρωποι μαζεύουν τα αβγά των χελωνών για τροφή. Οι χελώνες δέχονται σοβαρή ενόχληση στις παραλίες αναπαραγωγής τις νύχτες, καθώς πολλοί τουρίστες αλλά και ντόπιοι πηγαίνουν για να παρακολουθήσουν τις γέννες τους προκαλώντας σοβαρή ενόχληση, αναγκάζοντας πολλές χελώνες να επιστρέψουν φοβισμένες πίσω στη θάλασσα χωρίς να γεννήσουν. Μεγάλο πρόβλημα στα εκκολαπτόμενα χελωνάκια δημιουργούν τα φώτα που τα αποπροσανατολίζουν και αντί να πάνε στη θάλασσα πάνε αλλού ακολουθώντας τα φώτα. Μια φορά στην Αργάκα τα χελωνάκια έφυγαν από την παραλία ακολουθώντας τα φώτα ενός παραλιακού εστιατορίου και βγήκαν στον αυτοκινητόδρομο όπου ο κόσμος τα μάζεψε και τα έριξε πίσω στη θάλασσα, αλλά αυτά βγήκαν από τη θάλασσα ακολουθώντας ξανά τα φώτα. Κατά την περίοδο αναπαραγωγής των χελωνών απαιτείται επιτήρηση τα βράδια ώστε οι παραλίες αυτές να μην είναι ξέφραγα αμπέλια για τον οποιονδήποτε.

Ένας άλλος μεγάλος εχθρός ειδικά στην Κύπρο αποτελεί η αλεπού που αποδεκατίζει αμέτρητα αβγά και χελωνάκια κάθε βράδυ σκάβοντας τις φωλιές, κάτι που έχω δει με τα μάτια μου. Εχθροί για τα μικρά χελωνάκια αποτελούν επίσης αρπαχτικά πουλιά, φίδια και καβούρια που τα αρπάζουν πριν φτάσουν στη θάλασσα. Ακόμα και να τα καταφέρουν να φτάσουν στη θάλασσα έχουν να αντιμετωπίσουν τα αρπαχτικά της θάλασσας. Από τις χιλιάδες χελωνάκια που εκκολάπτονται ελάχιστα επιζούν και ενηλικιώνονται.

Loggerhead sea turtle (Caretta caretta), Καρέτα καρέτα.

Loggerhead sea turtle (Caretta caretta), Καρέτα καρέτα.

Παμφάγο είδος

Η τρίτη χελώνα της Κύπρου είναι η χελώνα του γλυκού νερού Balkan pond turtle or western Caspian turtle (Mauremys rivulata) γραμμωτή νεροχελώνα η ποταμοχελώνα. Πρόκειται για μεσαίου μεγέθους χελώνα που φτάνει σε μήκος μέχρι 30 εκατοστά. Είναι παμφάγο είδος και τρέφεται με ζωικά και φυτικά είδη και γενικά με ό,τι βρει στο νερό. Ζει σε λίμνες και ποταμούς που έχουν νερό όλο τον χρόνο. Γεννά αργά την άνοιξη μέχρι πέντε αβγά σε τρύπες στο χώμα που ανοίγουν οι ίδιες. Οι περιοχές που ζουν στην Κύπρο είναι ελάχιστες και το είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση από τον τόπο μας, καθώς λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας πολλοί βιότοποι της χελώνας αυτής έχουν ξηραθεί και έμειναν χωρίς νερό με συνέπεια αυτές να χαθούν για πάντα από βιοτόπους που ζούσαν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Για τη διάσωση του είδους απαιτείται μετακίνηση πληθυσμού από περιοχές που υπάρχουν αρκετές χελώνες, σε περιοχές με νερό όλο τον χρόνο όπως μεγάλα φράγματα ώστε να εξασφαλιστεί και να διαιωνιστεί το είδος.

Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.

Μεγάλος κίνδυνος για τη γραμμωτή νεροχελώνα
Αποτελεί το εισβλητικό είδος χελώνας γλυκού νερού Red-eared sliders (Trachemys scripta) που έχει καταγωγή από τις ΗΠΑ και αποτελούσε πριν μερικά χρόνια ένα δημοφιλές κατοικίδιο για την Κύπρο. Το εμπόριο τους από τα καταστήματα κατοικίδιων τώρα έχει απαγορευτεί από την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά πολλοί φέρνουν παράνομα από τα κατεχόμενα, καθώς εκεί το εμπόριο αυτού του είδους επιτρέπεται. Πολλοί είναι αυτοί που βαρέθηκαν τις χελώνες αυτές και θεώρησαν καλό να τις ελευθερώσουν σε λίμνες με αποτέλεσμα τα ζώα αυτά να εγκλιματιστούν και να αρχίζουν να εκτοπίζουν τη δική μας γραμμωτή νεροχελώνα απειλώντας τη με εξαφάνιση. Ένα δημοφιλές σημείο απελευθέρωσης αυτού του χωροστατικού είδους είναι οι δύο λίμνες στην Αθαλάσσα όπου παλιά υπήρχαν οι γραμμωτές νεροχελώνες και τώρα τις έχουν εξαφανίσει.

Η γραμμωτή νεροχελώνα, η πράσινη χελώνα και η καρέτα είναι είδη προτεραιότητας και προστατεύονται με ιδιαίτερη αυστηρή προστασία από Ευρωπαϊκή Οδηγία 92/43/ΕΚ και από τον Κυπριακό Νόμο 153(Ι)2003 και έχουν κηρυχτεί ως κινδυνεύοντα είδη από την IUCN.

Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.

Eισβλητικό είδος χελώνας γλυκού νερού Red-eared sliders (Trachemys scripta).

Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.

Western Caspian turtle 3 (Mauremys rivulata), Γραμμωτή Νεροχελώνα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.

Πηγή: http://politis.com.cy/article/ta-tria-idi-chelonon-tis-kiprou

Tuber aestivum Vittad. (1831) - Summer truffle - Καλοκαιρινή Τρούφα - Cyprus

Ελληνικό κείμενο 

Κορυφαίο εδώδιμο είδος, που καρποφορεί υπόγεια την άνοιξη και το καλοκαίρι. Συναντάτε σε δάση Τραχείας Πεύκης, δασύλλια Δρυός και θαμνότοπους, σε ασβεστολιθικά εδάφη. Η διασπορά των σπορίων γίνετε αποκλειστικά από τα περιττώματα των ζώων που τα καταναλώνουν. Συμβιωτικό με σωρεία από πλατύφυλλα και κωνοφόρα δέντρα όπως Πεύκα, Δρύες, Φουντουκιά κ.ά. (κείμενο από το βιβλίο Εδώδιμα & Τοξικά Μανιτάρια της Κύπρου, 2011).


English text

The summer truffle (Tuber aestivum) or burgundy truffle (Tuber uncinatum) is a species of truffle, found in almost all European countries.

Taxonomy
In cuisine and commerce, particularly in France and Italy, the summer truffle (T. aestivum) is distinguished from the burgundy truffle (T. uncinatum).

However, molecular analysis showed in 2004 that these two varieties of truffle are one species. The differences between them are therefore likely due to environmental factors.
This article uses the older of the two binomial names, T. aestivum, to designate the species, while discussing the characteristics of the two varieties separately.

Summer truffles
The flavor, size and color of summer truffles (Italian: tartufo estivo) is similar to that of burgundy truffles, but their aroma is less intense and the flesh (gleba) is a paler hazel color.

As their name suggests, summer truffles are harvested earlier than burgundy truffles, from May to August. They are most often found in the southern part of the distribution area of the species, notably in the Mediterranean climate areas of France, Italy and Spain. Text from https://en.wikipedia.org/wiki/Tuber_aestivum

Photographs by Michael Hadjiconstantis, Paphos District, May 2018

Γιώργος Κωνσταντίνου στον ΠΟΛΙΤΗΣ Radio 107 6 FM για θέματα βιοποικιλότητας

Little Owl (Athene noctua) (Scopoli, 1769) Κουκουβάγια - Κουκουφκιάος - Video - Cyprus.

Αρχαιολογικός Χώρος Παλαίπαφου - Ιερό Αφροδίτης - Κουκλιών - Palaipafos (Kouklia) - Sanctuary of Aphrodite - Palepathos Museum - Cyprus

Palaepaphos, the first kingdom of Cyprus
Palepathos Museum is on a small village, of about 500 people. Never the less the history, and some of the items go back to 3,500 BC. Some interesting remains of the Sanctuary of Aphrodite, and some Roman era remains in the grounds as well, including some mosaics. Some good information boards, but some of the remains could do with better signage. Also the grounds and the museum are not very accessible with a stone, pebbled ramp, that it would be very difficult to get a wheelchair up. Shame, otherwise a little gem of a place.
FROM https://www.tripadvisor.com/ShowUserReviews-g850702-d1930812-r132647648-Palepaphos_Sanctuary_of_Aphrodite-Kouklia_Paphos_District.html

Η πόλη της Παλαιπάφου καταλάμβανε το χώρο του σημερινού χωριού Κούκλια, το οποίο βρίσκεται κοντά στις εκβολές του ποταμού Διάριζου, 16 χιλιόμετρα ανατολικά της σημερινής πόλης της Πάφου. Η Παλαίπαφος και η γύρω περιοχή σχετίζονται με μια πανάρχαια λατρευτική παράδοση που συνδέεται με τη «Μεγάλη θεά» της γονιμότητας, την μετέπειτα Αφροδίτη, η οποία φαίνεται ότι λατρευόταν στην Κύπρο ήδη από τη Χαλκολιθική περίοδο (3900-2500 π.Χ.).

Η παράδοση αναφέρει ως ιδρυτή του ιερού και πρώτο ιερέα το μυθικό Κύπριο βασιλιά Κινύρα, ενώ ένας δεύτερος μύθος συνδέει την ίδρυση της πόλης και του ιερού με τον Αγαπήνορα, βασιλιά της Τεγέας, στην Αρκαδία της Πελοποννήσου. Οι δύο εκδοχές περιέχουν έναν πυρήνα ιστορικής αλήθειας που αποδεικνύεται από τα ανασκαφικά δεδομένα: την ύπαρξη ενός οικισμού της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, πριν την έλευση των Αχαιών, οι οποίοι με την άφιξή τους υιοθέτησαν την τοπική θεά της γονιμότητας.

Από τις αρχές της γεωμετρικής περιόδου μέχρι το τέλος της κλασσικής περιόδου η Παλαίπαφος παρέμεινε το μεγαλύτερο αστικό και θρησκευτικό κέντρο της δυτικής Κύπρου. Όταν ο τελευταίος βασιλιάς της Παλαιπάφου, Νικοκλής, μετέφερε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. την έδρα του στη Νέα Πάφο, η πόλη διατήρησε την σπουδαιότητά της χάρη στη λατρεία της Αφροδίτης. Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο το ιερό έγινε το κέντρο του «Κοινού των Κυπρίων» που καταγινόταν με θρησκευτικά ζητήματα και τη λατρεία του ρωμαίου αυτοκράτορα, ενώ παράλληλα είχε τον έλεγχο της κοπής χάλκινων νομισμάτων στο νησί. Οι θρησκευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στο ιερό της Παλαιπάφου διακόπηκαν τον 4ο αιώνα μ.Χ., με τη διάδοση του χριστιανισμού στο νησί. Κατά τη μεσαιωνική περίοδο η Παλαίπαφος, που άλλαξε το όνομά της σε Κουβούκλια, ξαναβρήκε την παλιά της αίγλη και έγινε το κέντρο της περιφερειακής διοίκησης και επίβλεψης της παραγωγής ζάχαρης.

Η περιοχή της Παλαιπάφου έγινε από πολύ νωρίς (ήδη από το 16ο αιώνα) στόχος των κυνηγών θησαυρών. Η δραστηριότητα αυτή συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ οι συστηματικές αρχαιολογικές έρευνες άρχισαν κατά την περίοδο 1950-55 από τη Βρετανική Αρχαιολογική Αποστολή, υπό τη διεύθυνση των J.H. Iliffe και T.B. Mitford. Από το 1966 τις αρχαιολογικές έρευνες στην Παλαίπαφο ανάλαβε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια της Κωνστάνζης (μέχρι το 1972) και της Ζυρίχης (από το 1973 μέχρι σήμερα), υπό τη διεύθυνση των Franz Georg Maier και της M.-L. von Wartburg. Παράλληλα με τις ξένες αποστολές το Τμήμα Αρχαιοτήτων ερεύνησε μεγάλο αριθμό τάφων στην ευρύτερη περιοχή.

Το Σεπτέμβριο του 1980 η Παλαίπαφος, μαζί με τη Νέα Πάφο, εντάχθηκαν στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Το Ιερό της Αφροδίτης: το Ιερό της Αφροδίτης ήταν ένα από τα σημαντικότερα και πιο ξακουστά θρησκευτικά κέντρα του αρχαίου κόσμου. Τα (ομολογουμένως φτωχά) κατάλοιπα του Ιερού περιλαμβάνουν δύο ομάδες κτηρίων. Στα νότια σώζεται το αρχαιότερο ιερό, το Ιερό Ι, που χρονολογείται γύρω στα τέλη της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Αποτελείται από μια υπαίθρια αυλή (το τέμενος), που ήταν περίκλειστη με μεγαλιθικούς τοίχους, και μια στοά στο κέντρο της οποίας φυλασσόταν ο κωνικός βαίτυλος, σύμβολο της δύναμης της Μεγάλης Θεάς. Σημειώνεται ότι η λατρεία της Θεάς στην Παλαίπαφο ήταν ανεικονική. Ο λατρευτικός βαίτυλος διατηρήθηκε και στο ρωμαϊκό Ιερό ΙΙ, που οικοδομήθηκε στα βόρεια του προηγούμενου και χρονολογείται στα τέλη του 1ου αιώνα ή στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. Το Ιερό ΙΙ περιλαμβάνει μια εσωτερική υπαίθρια αυλή (το τέμενος), που πλαισιώνεται στη νότια, ανατολική και βόρεια πλευρά της από καλυμμένες στοές.

Η Μεσαιωνική Αγρέπαυλη: βρίσκεται σε ένα λόφο που δεσπόζει της παράκτιας πεδιάδας. Κτίστηκε από τους Λουζινιανούς βασιλείς το 13ο αιώνα μ.Χ. και αποτελούσε το κέντρο της περιφερειακής διοίκησης και επίβλεψης της παραγωγής ζάχαρης. Μετά την οθωμανική κατάκτηση του 1571, μετατράπηκε σε διοικητικό κέντρο του τσιφλικιού των Κουκλίων. Εγκαταλείφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

Πρόκειται για ένα κτηριακό σύμπλεγμα με κεντρική υπαίθρια αυλή. Από το αρχικό κτίσμα σώζεται μόνο μέρος του πύργου της πύλης και τμήματα της ανατολικής και νότιας πτέρυγας, τα οποία ενσωματώθηκαν στο οθωμανικό κτίσμα. Η γοτθική αίθουσα στην ανατολική πτέρυγα αποτελεί ένα από τα ωραιότερα γοτθικά μνημεία που σώζονται στο νησί. Η ανατολική πτέρυγα χρησιμοποιείται σήμερα ως το Τοπικό Αρχαιολογικό Μουσείο Παλαιπάφου και στεγάζει ευρήματα από το Ιερό της Αφροδίτης και τις γύρω περιοχές.

Η Εκκλησία της Παναγίας της Καθολικής: βρίσκεται αμέσως δυτικά του Ιερού της Αφροδίτης. Κτίστηκε κατά το 12ο ή το 13ο αιώνα μ.Χ. και ακολουθεί τον αρχιτεκτονικό τύπο του ελεύθερου σταυρού με τρούλο. Θα πρέπει να υπήρξε για αρκετό καιρό ο κοινοτικός ναός του χωριού των Κουκλίων. Το δυτικό της τμήμα επεκτάθηκε κατά το 16ο αιώνα. Το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες που αντανακλούν την παραδοσιακή βυζαντινή λαϊκότροπη τεχνοτροπία του 15ου αιώνα.

Η Οικία της Λήδας: πρόκειται για ρωμαϊκή οικία που βρίσκεται στην τοποθεσία Αλώνια, βορειοδυτικά του Ιερού της Αφροδίτης. Από την οικία αυτή σώθηκε μόνο το κεντρικό δωμάτιο (το τρικλίνιο), που έφερε ένα εξαιρετικό δείγμα ψηφιδωτού δαπέδου του τέλους του 2ου αιώνα μ.Χ., το οποίο απεικονίζει τη Λήδα και τον Κύκνο. Σήμερα εκτίθεται στο Τοπικό Μουσείο των Κουκλιών, το οποίο στεγάζεται μέσα στη Μεσαιωνική Αγρέπαυλη.

 Η Βορειοανατολική Πύλη του Οχυρωματικού Περιβόλου: η βορειανατολική πύλη της Παλαιπάφου βρίσκεται σε μια επιβλητική θέση πάνω στο λεγόμενο Λόφο του Μαρκέλλου.Αποτελούσε ένα από τα προπύργια των αρχαίων οχυρώσεων. Η πρώτη φάση των τειχών και της πύλης κτίστηκε κατά την πρώιμη αρχαϊκή περίοδο (δεύτερο μισό του 8ου αιώνα π.Χ.). Ακολούθησαν πολυάριθμες ανακατασκευές και επιδιορθώσεις και τελικά το τείχος έπεσε σε αχρηστία λίγο μετά το 300 π.Χ. Η ίδια η πύλη είναι μια περίπλοκη και αξιοθαύμαστη κατασκευή. Ιστορικά, το σημείο αυτό των οχυρώσεων συνδέεται με τη δραματική πολιορκία της πόλης από τους Πέρσες μετά την Ιωνική επανάσταση του 499π.Χ., οπότε εξεγέρθηκαν και οι Κύπριοι.

Ο Οχυρωματικός Περίβολος και το Ανάκτορο στη θέση Χατζή Απτουλάχ: ένα άλλο τμήμα του οχυρωματικού περιβόλου σώζεται σε απόσταση 150μ. νοτιοανατολικά της Βορειοανατολικής Πύλης. Εδώ παρατηρείται η ίδια οικοδομική τεχνοτροπία με τα προηγούμενα κατάλοιπα του τείχους. Ένα επιβλητικό, προφανώς δημόσιο, κτήριο με στενούς διαδρόμους, μικρά δωμάτια και ογκώδεις τοίχους, είναι κτισμένο στην εσωτερική όψη του περιβόλου και χρονολογείται στον 6ο ή στον πρώιμο 5ο αιώνα π.Χ. Το κτήριο αυτό κατοικήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της κλασικής περιόδου και κατέρρευσε γύρω στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. Σύμφωνα με τους ανασκαφείς θα πρέπει να ήταν το κέντρο διοίκησης, έδρα του βασιλιά της Παλαιπάφου.

Νεκροπόλεις: η ευρύτερη περιοχή της Παλαιπάφου περιλαμβάνει πολυάριθμες και σημαντικές νεκροπόλεις, που χρονολογούνται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού μέχρι και την παλαιοχριστιανική περίοδο. Αρκετά δείγματα κινητών ευρημάτων από τις νεκροπόλεις αυτές εκτίθενται στο Τοπικό Μουσείο των Κουκλίων.

Μεσαιωνικός Ζαχαρόμυλος: η αγρέπαυλη των Λουζινιανών, που αποτελούσε το κέντρο επίβλεψης της παραγωγής ζάχαρης στη δυτική Κύπρο, συνδεόταν άμεσα με τις κτηριακές εγκαταστάσεις επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου. Από αυτές τις εγκαταστάσεις σώζεται καλύτερα ο ζαχαρόμυλος στην παραλιακή περιοχή των Κουκλίων, στη θέση Σταυρός. Εκεί παρατηρούνται και τα τέσσερα στάδια επεξεργασίας του ζαχαροκάλαμου: η άλεση, ο βρασμός, η διύλιση και τέλος η αποθήκευση. Η χρήση του ζαχαρόμυλου χρονολογείται από τα τέλη του 13ου μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα μ.Χ.
From http://www.mcw.gov.cy/mcw/da/da.nsf/All/2AB57D1E4CEFEFA0C225719B00248E46?OpenDocument

Photos Kouklia 5/7/2018 by George Konstantinou