Translate

Showing posts with label Archaeological Sites. Show all posts
Showing posts with label Archaeological Sites. Show all posts

Wednesday 20 September 2023

Η ερειπωμένη εκκλησία της Παναγίας της Συκάς ή Συκάδας στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο

See also



Αφέντρικα είναι επίθετο της Παναγίας το οποίο σημαίνει αφέντισσα, που σύμφωνα με τη ριζοκαρπασίτικη διάλεκτο η αφέντισσα γίνεται αφέντρικα. Ο ναός βρίσκεται σε ένα βυζαντινό οικισμό προς τα νότια του Ριζοκαρπάσου, μεταξύ Ριζοκαρπάσου και Γαληνόπορνης τη Συκά ή Συκάδα Ο ναός της Παναγίας της Αφέντρικας της Συκάς ή Συκάδας είναι κατερειπωμένος και δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε ούτε για την ίδια την εκκλησία, αλλά ούτε και για τον οικισμό της Συκάς. Οι βενετικές πηγές μας πληροφορούν ότι έως τον 16ο αιώνα υπήρχε στην περιοχή που κάποτε ήταν οικοδομημένη μία πόλη με το όνομα Συκάδα, ένας αγροτικός οικισμός. Αναφέρονται επίσης τα ονόματα ενός μπανιέρου και ενός τσιβιτάνου, που υπηρετούσαν στον οικισμό αυτό κατά το έτος 1562-1563. Oι μπανιέροι και οι τσιβιτάνοι ήταν υπάλληλοι της βενετικής διοίκησης και ήταν υπεύθυνοι για τα χωριά ως αγροφύλακες και χωροφύλακες.

Μια παράδοση για τον ναό της Παναγίας μαρτυρεί ότι ο οικισμός αυτός, που κατέληξε σε αγροτικό τον 16ο αιώνα και τέλος έσβησε, κάποτε ήταν πολιτεία και άκμαζε. Η εκκλησία της Παναγίας της Συκάδας, της οποίας σήμερα σώζονται τα ερείπια, κάποτε ήταν μεγαλόπρεπη. Διηγούνται έτσι ότι η εκκλησία της Παναγίας της Αφέντρικας στη Συκάδα ήταν τόσο σημαντικό και μεγαλόπρεπο οικοδόμημα που όταν ρομάνιζεν η πόρτα της, έκλεινε δηλαδή ο ήχος ακουγόταν στην Αμμόχωστο. Πηγή Νάσα Παταπίου

Photos  19/9/2023 by George Konstantinou

Ευχαριστώ τον φίλο Κώστα Μαγειρούδη για την βοήθεια του για την τοποθεσία της  εκκλησίας.











See also

Το κατεχόμενο χωριό Ριζοκάρπασο - The village of Rizokarpaso 


Νησιά Κλείδες - Καρπασία - klidhes islands - Cyprus


Ο ναός του Αγίου Φίλωνος στο Ριζοκάρπασο - Church of agios filonas at rizokarpaso














Friday 15 September 2023

Μοναστήρι Τιμίου Σταυρού στο χωριό Ανώγυρα - Monastery of the Holy Cross in the village of Anogyra - Cyprus

See also

All about Cyprus - Όλα για την Κύπρο



 Αρχαιολογικοί χώροι της κύπρου

Η Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού Ανώγυρα κι είναι χτισμένη πάνω στα θεμέλια μιας Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής, κατά τα τέλη του 15ου αιώνα.

Το Μοναστήρι είναι ένα περίπλοκο αρχιτεκτονικό συγκρότημα. Ο καμαροσκέπαστος ναός με το μονό κλίτος και τον τρούλο είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες της Παλαιολόγειας Τεχνοτροπίας που, παρά την έντονη τους φθορά, παραμένουν εξαιρετικά δείγματα της Παλαιολόγειας Ζωγραφικής στην Κύπρο.

Το ίδιο το χωριό βρίσκεται στα μισά του δρόμου μεταξύ Λεμεσού και Πάφου, 400 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, και διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και τα τοπικά έθιμα. Είναι περιτριγυρισμένο από περιβόλια με χαρουπιές, που αποτελούν τον «μαύρο χρυσό» του νησιού. Στο χωριό φτιάχνεται το παραδοσιακό γλυκό «παστέλι», το οποίο είναι ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του χωριού. Πηγή https://www.visitcyprus.com/index.

Photos 20/3/2008 by George Konstantinou











Wednesday 13 September 2023

Το Μπουγιούκ Χάνι - Buyuk Han (το Μεγάλο Πανδοχείο ή Μεγάλο Χάνι), στην Λευκωσία -

See also

Το Μπουγιούκ Χαν ή Μεγάλο Χάνι (το Μεγάλο Πανδοχείο) είναι το μεγαλύτερο καραβανσεράι στο νησί της Κύπρου και θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ιστορικά κτίσματα στο νησί. Βρίσκεται στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας.

Χτίστηκε από τους Οθωμανούς το 1572, έναν χρόνο αφότου κατέλαβαν την Κύπρο από τους Ενετούς. Στο μέσον της ανοιχτής αυλής βρίσκεται ένα τζαμί με ένα συντριβάνι για πλύση πριν την προσευχή. Αποτέλεσε την πρώτη φυλακή της πόλης υπό Βρετανική διοίκηση, ωστόσο μετατράπηκε το 1893 σε ξενώνα για άπορες οικογένειες. Αφότου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1990 υπό ανακαίνιση, το πανδοχείο έχει αναβιώσει ως ένα ακμάζων κέντρο τεχνών, το οποίο αποτελείται από σειρά χώρων εκθέσεων και εργαστηρίων. Υπάρχουν, επίσης, στην αυλή του αριθμός καφενείων και τουριστικών καταστημάτων.

Πρόκειται για κλασσικό δείγμα διώροφου πανδοχείου με τετράγωνη κάτοψη, μεγάλη εσωτερική αυλή, που περιστοιχίζεται από πέτρινους, πεσσούς οι οποίοι σχηματίζουν καμάρες και δύο εισόδους. Στο κέντρο της αυλής υπάρχει μικρό οκτάγωνο θολωτό τζαμί, το οποίο μετά τον 19ο αιώνα, διαθέτει δεξαμενή με βρύσες. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Photos 15/8/2006 by George Konstantinou 




















Photos 25/4/2011 by George Konstantinou 





Saturday 26 August 2023

Νερόμυλος στην Ποταμιά στις όχθες του ποταμού Γιαλιά - Old Watermill in Potamia - Cyprus

Πρόκειται για τον αρχαιότερο νερόμυλο της Κύπρου  βρίσκεται στο χωριό  Ποταμιά στις όχθες του ποταμού Γιαλιά ή Γαυλιά.

Τέσσερις νερόμυλοι με κοινό χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν κάθετο ψηλό υδατόπυργο, αλλά το νεραύλακο παίρνει μια κλίση προς τα κάτω μέσω ενός λούρουππα ο οποίος στενεύει προς το τέλος, κάτι το οποίο δημιουργεί ωστική δύναμη αρκετή για να γυρίσει η φτερωτή. Ο πρώτος στην Ποταμιά και οι άλλοι τρεις στην Κυθρέα. Πηγή Yiannis Kypri

See also 

Το χωριό Ποταμιά - Potamia village - Cyprus



 - Νερόμυλοι της Κύπρου
Photos 26/8/2023 
by George Konstantinou







Thursday 24 August 2023

Άγιος Αθανάσιος ο Πεντασχοινίτης: αποκαλύφθηκαν ο τάφος και ο ναός του στο χωριό Άγιος Θεόδωρος στην επαρχία Λάρνακας- Cyprus

See also

All about Cyprus - Όλα για την Κύπρο

Το χωριό Άγιος Θεόδωρος στην επαρχία Λάρνακας -- Cyprus


Το ξωκλήσι των Αγίων Αναργύρων στο χωριό Αγίος Θεοδώρος Λάρνακας -- Cyprus



Χρονολογούνται μεταξύ 7ου και 8ου αιώνα

Τον υπόγειο τάφο και τα ερείπια του ναού του Κύπριου αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτη έφερε στο φως ανασκαφή του Τμήματος Αρχαιοτήτων Κύπρου, υπό τη διεύθυνση του αρχαιολογικού λειτουργού Α’, Γιώργου Φιλοθέου, η οποία διενεργείται έξι χιλιόμετρα νότια του χωριού Άγιος Θεόδωρος της Επαρχίας Λάρνακας.

«Η περίπτωση του υπόγειου τάφου του αγίου Αθανασίου είναι μοναδική και για τη θέση του στο κέντρο του ναού και για τη μνημειακότητά του», υπογράμμισε ο κ. Γιώργος Φιλοθέου, ο οποίος ξενάγησε το ΑΠΕ-ΜΠΕ στο χώρο της ανασκαφής.

Ο άγιος Αθανάσιος καταγόταν από το χωριό Πεντάσχοινο, από όπου πήρε και το επίθετο Πεντασχοινίτης. Σύμφωνα με το βίο του έζησε και κοιμήθηκε στο χωριό αυτό, που υφίστατο μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, στις πρώτες δεκαετίες του 7ου αιώνα.

Ο άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε και έζησε πριν την εισβολή των Αραβών το 649 μ.Χ. και πέθανε νέος –περίπου 20 χρόνων– δηλαδή πρέπει να έζησε μεταξύ 620 και 640 μ.Χ. Στο βίο του, αναφέρεται ότι, μεταξύ των ετών 670-680 επισκέφθηκε και προσκύνησε τον τάφο του ο Μητροπολίτης Δαμασκού και πήρε προφορικές μαρτυρίες από τους γέροντες του χωριού που σίγουρα θα τον πρόλαβαν ζωντανό. Ο εορτασμός της μνήμης του ατόνησε παντελώς από τα χρόνια της τουρκοκρατίας και χάθηκε από τη συλλογική μνήμη ακόμα και η ημέρα του εορτασμού της. Πρόσφατα καθιερώθηκε ως ημέρα εορτασμού η 10η Ιουλίου και συντάχθηκε νέα ασματική ακολουθία.

Ο ναός του αγίου Αθανασίου

Ο ναός του αγίου Αθανασίου κτίστηκε πάνω στον τάφο του και μέχρι πριν από μερικά χρόνια βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση. Στην έναρξη της ανασκαφής συνέβαλε η επιθυμία των κατοίκων του γειτονικού χωριού Άγιος Θεόδωρος, της Μητροπόλεως Κιτίου και της Αδελφότητας της μονής Σταυροβουνίου.

Στη διάρκεια της ανασκαφής αποκαλύφθηκε μεγάλος τρίκλιτος ναός διαστάσεων 17×11 μ., που χωρίζεται με έξι πεσσούς σε κάθε σειρά. Η ίδρυση του ναού μπορεί να χρονολογηθεί στα τέλη του 8ου και στις αρχές του 9ου αιώνα. Όπως επεσήμανε ο κ. Φιλοθέου, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, το πιο σημαντικό στοιχείο της ανασκαφής ήταν η αποκάλυψη στο κεντρικό κλίτος του υπόγειου τάφου του αγίου Αθανασίου. Αρχικά φαινόταν από μία οπή από την οποία εισέρχονταν οι τυμβωρύχοι, ότι η είσοδος του τάφου ήταν στα ανατολικά. Όμως, ανέφερε, μετά τον καθαρισμό διαπιστώθηκε ότι η κανονική είσοδος του τάφου ήταν δυτικά και η πρόσβαση γινόταν με λαξευτή κλίμακα. Η οροφή του τάφου είχε καταρρεύσει σε δύο σημεία και ο καθαρισμός έγινε από αυτά τα δύο σημεία.

«Πρόκειται ουσιαστικά για ταφικό συγκρότημα που αποτελείται από έναν κεντρικό διάδρομο» εξηγεί ο κ. Φιλοθέου. «Αριστερά διασώζεται υπέργειος ο τάφος του αγίου Αθανασίου, ενώ στα δεξιά διασώζεται άλλος τάφος, υπόγειος όμως σε σχέση με το δάπεδο του συγκροτήματος. Ο τάφος στα αριστερά διαπιστώθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι πρόκειται για τον τάφο στον οποίο εναποτέθηκε το λείψανο του αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτη. Η πρόσοψη του τάφου είναι επενδυμένη με μάρμαρο εισηγμένο, αφού στην Κύπρο δεν υπάρχει μάρμαρο. Μετά την ταφή, ο τάφος σκεπάστηκε με πλάκες και σφραγίστηκε στις άκρες του με ασβεστοκονίαμα. Η οροφή πάνω από τον τάφο επενδύθηκε με τρεις πλάκες από ντόπιο γυψομάρμαρο πάνω στις οποίες είναι ζωγραφισμένοι σταυροί με πεπλατυσμένες άκρες που χρονολογούνται στον 7ο ή 8ο αιώνα. Τα τοιχώματα γύρω από τον τάφο καλύφθηκαν με ασβεστοκονίαμα και τοιχογραφήθηκαν». Δυστυχώς, ο τάφος του αγίου ήταν συλημένος και πλήρης από οστά ζώων. «Η προσδοκία για την ανεύρεση του ιερού λείψανου του Αγίου Αθανασίου δυστυχώς δεν καρποφόρησε. Παρ’ όλα αυτά, η ανεύρεση του τάφου σε τόσο καλή κατάσταση είναι μία ιδιαίτερη ευλογία για τους πιστούς και την Εκκλησία της Κύπρου», τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Γιώργος Φιλοθέου.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε ο ίδιος: Ο ναός πιθανώς στο κέντρο να έφερε τρούλο, ενώ το σύνθρονο που διασώζεται στο Ιερό Βήμα είναι νεότερο.

Διαπιστώθηκε ότι σε δεύτερη φάση ο ναός υπέστη σημαντικές και σχετικά πρόχειρες μετατροπές, πιθανώς μετά τον σεισμό του 1491. Από ό,τι φάνηκε ο ναός θα ήταν σε χρήση τουλάχιστον μέχρι τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας, δηλαδή μέχρι το τέλος του 16ου ή τις αρχές του 17ου αιώνα.

Ο ναός ήταν κατάγραφος εσωτερικά αλλά μόνο ελάχιστα λείψανα τοιχογραφιών βρέθηκαν στα κατώτερα τμήματα της τοιχοποιίας.

Εντοπίστηκαν λίγα μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη και πεσσίσκοι που προέρχονται πιθανώς από το μαρμάρινο τέμπλο του ναού.

Η κεραμική που βρέθηκε στην ανασκαφή ανήκει κυρίως στη Μεσαιωνική περίοδο, κατά την οποία φαίνεται ότι το προσκύνημα του αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτη βρισκόταν σε μεγάλη ακμή.

Οι μεγάλοι ογκώδεις και χωρίς ανοίγματα εξωτερικοί τοίχοι παραπέμπουν στις τρίκλιτες καμαροσκέπαστες βασιλικές, που υπάρχουν στην χερσόνησο της Καρπασίας.

Κατά τη διάρκεια της ανασκαφικής έρευνας διαπιστώθηκε, επίσης, ότι στην περιοχή του Ιερού Βήματος υπήρχε άλλο ταφικό συγκρότημα, που αποτελείτο από έναν τετράγωνο χώρο αδιευκρίνιστης χρήσης και έναν μεγάλο κιβωτιόσχημο τάφο από πλάκες γυψομαρμάρου. Μέσα στον τάφο αυτό, ο οποίος ήταν σφραγισμένος και ασύλητος, βρέθηκε πολύ μεγάλος αριθμός οστών, γεγονός που μαρτυρεί ότι πρόκειται για οστεοφυλάκιο, καθώς και λίγα όστρακα από αγγεία που μπορούν να χρονολογηθούν στον 7ο-8ο αιώνα. Επίσης, βρέθηκε ένα χρυσό σκουλαρίκι.

Από την έρευνα διαπιστώθηκε ότι το ταφικό συγκρότημα λαξεύτηκε στο βραχώδες πέτρωμα της περιοχής. Τα σκαλιά που βρέθηκαν στην ανατολική πλευρά του νότιου κλείτους φαίνεται ότι ήταν η πρόσβαση προς τον υπόγειο τάφο. Οι ισχυροί πέσσοι του ναού θεμελιώθηκαν στο πάτωμα του υπόγειου ταφικού συγκροτήματος.

Η διεξαγόμενη αρχαιολογική έρευνα επιβαιώνει τις πηγές για τον άγιο Αθανάσιο τον Πεντασχοινίτη, οι οποίες είναι: ο βίος του, όπως τον διασώζει ο σχεδόν σύγχρονός του όσιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, Κύπριος και αυτός στην καταγωγή και η πλούσια εικονογραφία του αγίου, που διασώζεται σε μεγάλο αριθμό εκκλησιών της Κύπρου.

Η μορφή του αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτη εικονογραφείται σε πολλούς ναούς της Κύπρου. Η αρχαιότερη και ωραιότερη παράσταση διασώζεται στο Ιερό Βήμα του Καθολικού της Μονής της Παναγίας της Αμασγού και χρονολογείται στις αρχές του 12ου αιώνα. Εξαιρετική τοιχογραφία, που χρονολογείται στο τέλος του 12ου αιώνα, εντοπίστηκε στο Καθολικό της Μονής του Χριστού Αντιφωνητή στην Καλογραία, που βρίσκεται στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Στον 13ο αιώνα χρονολογείται μία άλλη εικονογράφηση του αγίου στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο χωριό Σωτήρα της Επαρχίας Αμμοχώστου.

Η τιμή προς τον άγιο φαίνεται ότι ήταν πολύ μεγάλη την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1192-1489) και της Βενετοκρατίας (1489-1571), αφού η εικονογράφηση της μορφής του είναι σχεδόν απαραίτητη στο Ιερό Βήμα των ναών που κτίζονται και εικονογραφούνται στις περιόδους αυτές. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Α. Βικέτος).

Photos Agios Theodoros 23/8/2023 by George Konstantinou






Wednesday 23 August 2023

Οι Καμάρες της Λάρνακας - Το Παλαιό Υδραγωγείο Μπέκιρ Πασά - The old Aqueduct Kamares in Larnaca - Cyprus

See also


Το Παλαιό Υδραγωγείο βρίσκεται στα δυτικά της πόλης της Λάρνακας, βορειοδυτικά της αλυκής. Ένα τμήμα του που δεσπόζει του κυρίου δρόμου Λάρνακας – Λεμεσού είναι και το πιο γνωστό και φέρει το όνομα Καμάρες, ενώ σε άλλα δυο σημεία, όπου το έδαφος είναι χαμηλό, έχουν δημιουργηθεί επίσης καμάρες. Η κατασκευή αποτελείται συνολικά από 75 καμάρες.

Το υδραγωγείο κατασκευάστηκε το 1745 με δωρεά του Τούρκου αξιωματούχου Αμπού Μπεκίρ Πασά με σκοπό την παροχή νερού στην πόλη της Λάρνακας και στο λιμάνι κυρίως από τον Τρέμιθο ποταμό, αλλά και από άλλες μικρότερες πηγές επιλύοντας έτσι το σοβαρό πρόβλημα έλλειψης νερού.

Το συγκεκριμένο έργο αποτέλεσε τη σημαντικότερη κατασκευή της οθωμανικής περιόδου και μια πράξη κοινής ωφελείας ασυνήθιστη για τούρκο αξιωματούχο.

Μάλιστα σύμφωνα με μια παράδοση ο Μπεκίρ Πασά είχε αναθέσει το κτίσιμο του έργου στο δραγομάνο Χριστοφάκη δίνοντας του μάλιστα ένα πουγκί με λεφτά. Ο δραγομάνος είχε χάσει το πουγκί και παρακάλεσε τον Άγιο Γεώργιο να τον βοηθήσει να βρεθεί και εκείνος θα έκτιζε ένα εκκλησάκι στο όνομά του. Ο Άγιος Γεώργιος του υπέδειξε με όραμα το που βρισκόταν το πουγκί και στο σημείο εκείνο κτίστηκε η εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο τον Άρπερα. Το εκκλησάκι συναντάται βορειανατολικά του χωριού Τερσεφάνου.

Το υδραγωγείο λειτούργησε μέχρι και την περίοδο της αγγλοκρατίας, το έτος 1939. Σήμερα ολόκληρη η συνοικία γύρω από την περιοχή όπου βρίσκεται το κτίσμα πήρε την ονομασία «Καμάρες».

Το υδραγωγείο αποτελεί ένα στολίδι για την πόλη της Λάρνακας και μέρος της πλούσιας ιστορίας της. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή αποτελεί τη νύκτα η φωταγώγηση των Καμάρων που είναι ορατή από τον κεντρικό δρόμο Λάρνακας – Λεμεσού.From https://larnakaonline.com.cy/2022/11/22/oi-kamares-tis-larnakas-i-to-palaio-ydragogeio/

   Photos Larnaca 23/8/2023 by George Konstantinou







Thursday 7 June 2018

Αρχαιολογικός Χώρος Παλαίπαφου - Ιερό Αφροδίτης - Μουσείο Παλαίπαφου - Η Εκκλησία της Παναγίας της Καθολικής - Στο χωριό Κούκλια, Πάφου - Palaipafos (Kouklia) - Sanctuary of Aphrodite - Palepathos Museum - Cyprus

Palepathos Museum is on a small village, of about 500 people. Never the less the history, and some of the items go back to 3,500 BC. Some interesting remains of the Sanctuary of Aphrodite, and some Roman era remains in the grounds as well, including some mosaics. Some good information boards, but some of the remains could do with better signage. Also the grounds and the museum are not very accessible with a stone, pebbled ramp, that it would be very difficult to get a wheelchair up. Shame, otherwise a little gem of a place.
FROM https://www.tripadvisor.com/ShowUserReviews-g850702-d1930812-r132647648-Palepaphos_Sanctuary_of_Aphrodite-Kouklia_Paphos_District.html

Η πόλη της Παλαιπάφου καταλάμβανε το χώρο του σημερινού χωριού Κούκλια, το οποίο βρίσκεται κοντά στις εκβολές του ποταμού Διάριζου, 16 χιλιόμετρα ανατολικά της σημερινής πόλης της Πάφου. Η Παλαίπαφος και η γύρω περιοχή σχετίζονται με μια πανάρχαια λατρευτική παράδοση που συνδέεται με τη «Μεγάλη θεά» της γονιμότητας, την μετέπειτα Αφροδίτη, η οποία φαίνεται ότι λατρευόταν στην Κύπρο ήδη από τη Χαλκολιθική περίοδο (3900-2500 π.Χ.).

Η παράδοση αναφέρει ως ιδρυτή του ιερού και πρώτο ιερέα το μυθικό Κύπριο βασιλιά Κινύρα, ενώ ένας δεύτερος μύθος συνδέει την ίδρυση της πόλης και του ιερού με τον Αγαπήνορα, βασιλιά της Τεγέας, στην Αρκαδία της Πελοποννήσου. Οι δύο εκδοχές περιέχουν έναν πυρήνα ιστορικής αλήθειας που αποδεικνύεται από τα ανασκαφικά δεδομένα: την ύπαρξη ενός οικισμού της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, πριν την έλευση των Αχαιών, οι οποίοι με την άφιξή τους υιοθέτησαν την τοπική θεά της γονιμότητας.

Από τις αρχές της γεωμετρικής περιόδου μέχρι το τέλος της κλασσικής περιόδου η Παλαίπαφος παρέμεινε το μεγαλύτερο αστικό και θρησκευτικό κέντρο της δυτικής Κύπρου. Όταν ο τελευταίος βασιλιάς της Παλαιπάφου, Νικοκλής, μετέφερε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. την έδρα του στη Νέα Πάφο, η πόλη διατήρησε την σπουδαιότητά της χάρη στη λατρεία της Αφροδίτης. Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο το ιερό έγινε το κέντρο του «Κοινού των Κυπρίων» που καταγινόταν με θρησκευτικά ζητήματα και τη λατρεία του ρωμαίου αυτοκράτορα, ενώ παράλληλα είχε τον έλεγχο της κοπής χάλκινων νομισμάτων στο νησί. Οι θρησκευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στο ιερό της Παλαιπάφου διακόπηκαν τον 4ο αιώνα μ.Χ., με τη διάδοση του χριστιανισμού στο νησί. Κατά τη μεσαιωνική περίοδο η Παλαίπαφος, που άλλαξε το όνομά της σε Κουβούκλια, ξαναβρήκε την παλιά της αίγλη και έγινε το κέντρο της περιφερειακής διοίκησης και επίβλεψης της παραγωγής ζάχαρης.

Η περιοχή της Παλαιπάφου έγινε από πολύ νωρίς (ήδη από το 16ο αιώνα) στόχος των κυνηγών θησαυρών. Η δραστηριότητα αυτή συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ οι συστηματικές αρχαιολογικές έρευνες άρχισαν κατά την περίοδο 1950-55 από τη Βρετανική Αρχαιολογική Αποστολή, υπό τη διεύθυνση των J.H. Iliffe και T.B. Mitford. Από το 1966 τις αρχαιολογικές έρευνες στην Παλαίπαφο ανάλαβε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια της Κωνστάνζης (μέχρι το 1972) και της Ζυρίχης (από το 1973 μέχρι σήμερα), υπό τη διεύθυνση των Franz Georg Maier και της M.-L. von Wartburg. Παράλληλα με τις ξένες αποστολές το Τμήμα Αρχαιοτήτων ερεύνησε μεγάλο αριθμό τάφων στην ευρύτερη περιοχή.

Το Σεπτέμβριο του 1980 η Παλαίπαφος, μαζί με τη Νέα Πάφο, εντάχθηκαν στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.












Το Ιερό της Αφροδίτης: το Ιερό της Αφροδίτης ήταν ένα από τα σημαντικότερα και πιο ξακουστά θρησκευτικά κέντρα του αρχαίου κόσμου. Τα (ομολογουμένως φτωχά) κατάλοιπα του Ιερού περιλαμβάνουν δύο ομάδες κτηρίων. Στα νότια σώζεται το αρχαιότερο ιερό, το Ιερό Ι, που χρονολογείται γύρω στα τέλη της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Αποτελείται από μια υπαίθρια αυλή (το τέμενος), που ήταν περίκλειστη με μεγαλιθικούς τοίχους, και μια στοά στο κέντρο της οποίας φυλασσόταν ο κωνικός βαίτυλος, σύμβολο της δύναμης της Μεγάλης Θεάς. Σημειώνεται ότι η λατρεία της Θεάς στην Παλαίπαφο ήταν ανεικονική. Ο λατρευτικός βαίτυλος διατηρήθηκε και στο ρωμαϊκό Ιερό ΙΙ, που οικοδομήθηκε στα βόρεια του προηγούμενου και χρονολογείται στα τέλη του 1ου αιώνα ή στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. Το Ιερό ΙΙ περιλαμβάνει μια εσωτερική υπαίθρια αυλή (το τέμενος), που πλαισιώνεται στη νότια, ανατολική και βόρεια πλευρά της από καλυμμένες στοές.


Η Μεσαιωνική Αγρέπαυλη: βρίσκεται σε ένα λόφο που δεσπόζει της παράκτιας πεδιάδας. Κτίστηκε από τους Λουζινιανούς βασιλείς το 13ο αιώνα μ.Χ. και αποτελούσε το κέντρο της περιφερειακής διοίκησης και επίβλεψης της παραγωγής ζάχαρης. Μετά την οθωμανική κατάκτηση του 1571, μετατράπηκε σε διοικητικό κέντρο του τσιφλικιού των Κουκλίων. Εγκαταλείφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

Πρόκειται για ένα κτηριακό σύμπλεγμα με κεντρική υπαίθρια αυλή. Από το αρχικό κτίσμα σώζεται μόνο μέρος του πύργου της πύλης και τμήματα της ανατολικής και νότιας πτέρυγας, τα οποία ενσωματώθηκαν στο οθωμανικό κτίσμα. Η γοτθική αίθουσα στην ανατολική πτέρυγα αποτελεί ένα από τα ωραιότερα γοτθικά μνημεία που σώζονται στο νησί. Η ανατολική πτέρυγα χρησιμοποιείται σήμερα ως το Τοπικό Αρχαιολογικό Μουσείο Παλαιπάφου και στεγάζει ευρήματα από το Ιερό της Αφροδίτης και τις γύρω περιοχές.

Η Εκκλησία της Παναγίας της Καθολικής: βρίσκεται αμέσως δυτικά του Ιερού της Αφροδίτης. Κτίστηκε κατά το 12ο ή το 13ο αιώνα μ.Χ. και ακολουθεί τον αρχιτεκτονικό τύπο του ελεύθερου σταυρού με τρούλο. Θα πρέπει να υπήρξε για αρκετό καιρό ο κοινοτικός ναός του χωριού των Κουκλίων. Το δυτικό της τμήμα επεκτάθηκε κατά το 16ο αιώνα. Το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες που αντανακλούν την παραδοσιακή βυζαντινή λαϊκότροπη τεχνοτροπία του 15ου αιώνα.








Η Οικία της Λήδας: πρόκειται για ρωμαϊκή οικία που βρίσκεται στην τοποθεσία Αλώνια, βορειοδυτικά του Ιερού της Αφροδίτης. Από την οικία αυτή σώθηκε μόνο το κεντρικό δωμάτιο (το τρικλίνιο), που έφερε ένα εξαιρετικό δείγμα ψηφιδωτού δαπέδου του τέλους του 2ου αιώνα μ.Χ., το οποίο απεικονίζει τη Λήδα και τον Κύκνο. Σήμερα εκτίθεται στο Τοπικό Μουσείο των Κουκλιών, το οποίο στεγάζεται μέσα στη Μεσαιωνική Αγρέπαυλη.

 Η Βορειοανατολική Πύλη του Οχυρωματικού Περιβόλου: η βορειανατολική πύλη της Παλαιπάφου βρίσκεται σε μια επιβλητική θέση πάνω στο λεγόμενο Λόφο του Μαρκέλλου.Αποτελούσε ένα από τα προπύργια των αρχαίων οχυρώσεων. Η πρώτη φάση των τειχών και της πύλης κτίστηκε κατά την πρώιμη αρχαϊκή περίοδο (δεύτερο μισό του 8ου αιώνα π.Χ.). Ακολούθησαν πολυάριθμες ανακατασκευές και επιδιορθώσεις και τελικά το τείχος έπεσε σε αχρηστία λίγο μετά το 300 π.Χ. Η ίδια η πύλη είναι μια περίπλοκη και αξιοθαύμαστη κατασκευή. Ιστορικά, το σημείο αυτό των οχυρώσεων συνδέεται με τη δραματική πολιορκία της πόλης από τους Πέρσες μετά την Ιωνική επανάσταση του 499π.Χ., οπότε εξεγέρθηκαν και οι Κύπριοι.

Ο Οχυρωματικός Περίβολος και το Ανάκτορο στη θέση Χατζή Απτουλάχ: ένα άλλο τμήμα του οχυρωματικού περιβόλου σώζεται σε απόσταση 150μ. νοτιοανατολικά της Βορειοανατολικής Πύλης. Εδώ παρατηρείται η ίδια οικοδομική τεχνοτροπία με τα προηγούμενα κατάλοιπα του τείχους. Ένα επιβλητικό, προφανώς δημόσιο, κτήριο με στενούς διαδρόμους, μικρά δωμάτια και ογκώδεις τοίχους, είναι κτισμένο στην εσωτερική όψη του περιβόλου και χρονολογείται στον 6ο ή στον πρώιμο 5ο αιώνα π.Χ. Το κτήριο αυτό κατοικήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της κλασικής περιόδου και κατέρρευσε γύρω στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. Σύμφωνα με τους ανασκαφείς θα πρέπει να ήταν το κέντρο διοίκησης, έδρα του βασιλιά της Παλαιπάφου.

Νεκροπόλεις: η ευρύτερη περιοχή της Παλαιπάφου περιλαμβάνει πολυάριθμες και σημαντικές νεκροπόλεις, που χρονολογούνται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού μέχρι και την παλαιοχριστιανική περίοδο. Αρκετά δείγματα κινητών ευρημάτων από τις νεκροπόλεις αυτές εκτίθενται στο Τοπικό Μουσείο των Κουκλίων.

Μεσαιωνικός Ζαχαρόμυλος: η αγρέπαυλη των Λουζινιανών, που αποτελούσε το κέντρο επίβλεψης της παραγωγής ζάχαρης στη δυτική Κύπρο, συνδεόταν άμεσα με τις κτηριακές εγκαταστάσεις επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου. Από αυτές τις εγκαταστάσεις σώζεται καλύτερα ο ζαχαρόμυλος στην παραλιακή περιοχή των Κουκλίων, στη θέση Σταυρός. Εκεί παρατηρούνται και τα τέσσερα στάδια επεξεργασίας του ζαχαροκάλαμου: η άλεση, ο βρασμός, η διύλιση και τέλος η αποθήκευση. Η χρήση του ζαχαρόμυλου χρονολογείται από τα τέλη του 13ου μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα μ.Χ.
From http://www.mcw.gov.cy/mcw/da/da.nsf/All/2AB57D1E4CEFEFA0C225719B00248E46?OpenDocument

Photos Kouklia 5/7/2018 by George Konstantinou