The rich and rare biodiversity in Cyprus. The Cyprus biodiversity includes 1908 plants, 780 seashells, 250 fishes, more than 7.000 insects, 410 birds including migratory, 31 mammals, 9 snakes, 11 lizards,three amphibians, 120 land snails, fungi estimated 5-8 thousandand and three turtles.These numbers continually increase as a result of researc. Also see All about Cyprus.
From George Konstantinou. Email -
fanigeorge@hotmail.com -
Το υλικό της ιστοσελίδας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία.
Dentalium is a large genus of tooth shells or tusk shells, marine scaphopod molluscs in the family Dentaliidae. The genus contains 50 described species and about 50 extinct species
The scientific name of this genus comes from the Latin word dentis, meaning tooth, based on the tooth or tusk-shaped form of these molluscs.
The mantle of Dentalium species is entirely within the shell. The foot extends from the larger end of the shell, and is used to burrow through the substrate. They position their head down in the substrate, with the apical end of the shell (at the rear of the animal's body) projecting up into the water. These molluscs live on seafloor sediment, feeding on microscopic organisms, detritus and foraminiferans.
The shells are conical and curved in a planispiral way, and they are usually whitish in color. Because of these characteristics, the shell somewhat resembles a miniature elephant's tusk. They are hollow and open at both ends; the opening at the larger end is the main or anterior aperture of the shell. The smaller opening is known as the apical aperture.
The shells of Dentalium neohexagonum are known to have been used by the Chumash people as a form of currency at least as early as circa 1000 AD, in the Morro Bay area
In pre-modern medicine, these shells were considered an excellent alkali, and apothecaries would pulverize them for use in several preparations. The shell used for this purpose was described by Joseph Pitton de Tournefort in London in the 18th century as being "of a tubular, or conical form, about 3 inches long; of a shining, greenish white; hollow; light, and divided lengthwise by parallel lines, running from top to bottom. It is about the thickness of a feather, and bears some resemblance to a canine tooth." However, it was considered at that time to be very rare, and in lieu of that, another shell was usually substituted. This was described as a multi-colored shell found in the sand where the tide had fallen; this shell was not channeled, or fluted. The large green shell to which the writer first refers must have been either Dentalium elephantinum or Dentalium aprinum, both of which are large and greenish, and live in the Indo-Pacific zone. The other shell was presumably another species, possibly Dentalium entale, which is native to Great Britain.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Dentalium_(genus)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 4/4/2018 Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου Τα θαλάσσια κογχύλια ανήκουν στα μαλάκια και είναι τα γαστερόποδα και τα δίθυρα. Kατέχουν ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή των θαλασσών. Τα Γαστερόποδα είναι ζώα με ασύμμετρο, μαλακό σώμα χωρίς σκελετό και ζουν μέσα στα όστρακα τους (κογχύλι) και είναι μονόθυρα κογχύλια. Υπολογίζετε ότι ανά τον κόσμο ζουν πέραν των 100.000 γαστερόποδων. Τα δίθυρα είναι κογχύλια επίσης με μαλακό σώμα τα οποία έχουν 2 θύρες, δηλαδή παρουσία διπλού σχεδόν ομοιόμορφου οστράκου. Όπως παράδειγμα τα μύδια τα στρείδια και οι πίνες. Σε ορισμένα είδη δίθυρων κογχυλιών δημιουργούνται και τα γνωστά μαργαριτάρια. Υπολογίζεται ότι ανά τον κόσμο ζουν πέραν των 20.000 δίθυρων κογχυλιών. Στην ουσία τα όστρακα (κογχύλια) είναι ο εξωτερικός σκληρός σκελετός των μαλακίων που τα ίδια τα ζώα δημιουργούν εκκρίνοντας ανθρακικό ασβέστιο όπου το όστρακο αυτό προσφέρει σπίτι , ασφάλεια και προστασία στα ζώα αυτά.
Τα κογχύλια τα οποία βρίσκουμε ξεβρασμένα στις παραλίες είναι ο σκελετός των ζώων αυτών που έχουν πεθάνει για διάφορους λόγους.
Τα πανέμορφα αυτά κογχύλια τα συναντούμε σε πολύ μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων και από αρχαιοτάτων χρόνων προσέλκυαν τους ανθρώπους.
Υπάρχουν ανά τον κόσμο εκατοντάδες μουσεία κογχυλιών που τα επισκέπτονται εκατομμύρια κόσμου για να θαυμάσουν την ομορφιά τους. Στην Κύπρο υπάρχει ένα τέτοιο μουσείο, το μουσείο Θάλασσα στην Αγία Νάπα.
Επίσης υπάρχουν εκατοντάδες μανιώδεις συλλέκτες κογχυλιών που τα συλλέγουνε από όλο τον κόσμο. Υπάρχουν και μερικοί αξιόλογοι συλλέκτες κογχυλιών και στην Κύπρο.
Σε μερικές χώρες κατά την αρχαιότητα κογχύλια της οικογένειας Cypraeidae χρησιμοποιούνταν ως χρήματα. Στην Κύπρο συναντούμε 3 είδη της οικογενείας αυτής που στο παρελθών οι Κύπριοι στόλιζαν τις γνωστές βούρκες.
Γενικά τα κογχύλια έχουν διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στην ζωή των ανθρώπων. Έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών αντικειμένων. Το κοχύλι βρέθηκε να παίζει ουσιαστικούς ρόλους στην ιστορία, στην οικονομία, στην αρχιτεκτονική, στις καλές τέχνες, στη θρησκεία, στη μουσική και το χορό, στη διακόσμηση, στη διαφήμιση, καθώς και στη μαγειρική.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα και της ομορφιάς, αναδύθηκε από τη θάλασσα μέσα από ένα κτένι κοντά στις ακτές (Πέτρα του Ρωμιού) της Κύπρου.
Smaragdia viridis
Πορφύρα και Πίννα
Από 2 είδη κογχυλιών που έχουμε και στην Κύπρο, της οικογενείας Muricidae, το Hexaplex trunculus και το Bolinus brandaris, κατά την αρχαιότητα έβγαζαν την περίφημη πορφύρα. Η πορφύρα είναι ένα είδος ανεξίτηλης χρωστικής ουσίας με βαθυκόκκινο χρώμα και με αυτήν την χρωστική έβαφαν τα ρούχα κυρίως των πλούσιών λόγο του ότι η πορφύρα ήταν ακριβή επειδή ήταν πολύ δύσκολη η παρασκευή της. Συγκεκριμένα για την παρασκευή ενός γραμμαρίου πορφύρας χρειαζόταν να βράσουν 10.000 κογχύλια.
Τα κογχύλια στην Κύπρο κατά την αρχαιότητα έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην διατροφή των πρώτων νεολιθικών ανθρώπων. Έχουν βρεθεί κογχύλια ως τροφικά κατάλοιπα σε ανασκαφές οικισμών πέραν των 12.000 ετών.
Έχουμε βρει κογχύλια σε τροφικά κατάλοιπα νεολιθικού οικισμού κοντά στην Λευκωσία ηλικίας 8.000 ετών που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι αυτοί πηγαίναν στην θάλασσα 26 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο για να τραφούν.
Ακόμα και σήμερα πολλοί Κύπριοι μαζεύουν από τους βράχους της θάλασσας τους γνωστούς χολιούς και πεταλίδες που οι πλείστοι τα τρώνε ωμά.
Conomurex persicus (Strombus decorus)
Στην Κύπρο έχουμε περίπου 700 είδη κογχυλιών με συντριπτική πλειοψηφία τα μικρά. Τα μεγάλα είδη που έχουμε και είναι προστατευόμενα είναι 3 η Πίννα (Pinna nobilis) η Τόννα (Tonna galea) και ο Τρίτωνας (Charonia tritonis variegata)
Ο λόγος που τα πλείστα κογχύλια της Κύπρου είναι μικρά είναι ότι δεν έχουμε ποταμούς με συνεχή ροή να κουβαλούν ιζήματα και να έχουν τροφή αυτά τα είδη. Στην Ελλάδα τα ίδια είδη που έχουμε και στην Κύπρο τα βρίσκουμε πολύ πιο μεγαλύτερα.
Η Πίννα παλιά χρησιμοποιούταν και για την κατασκευή μεταξένιων υφασμάτων. Συγκεκριμένα, η βύσσος της πίννας χρησιμοποιείται για κατασκευή τέτοιων υφαντών στην νότια Ιταλία και στη Σικελία. Επίσης, από τη βύσσο κατασκευάζουν κάλτσες και γάντια. Ο βύσσος είναι οι μεταξένιες ίνες που συγκρατούν την πίννα στον βυθό, κάτι που μοιάζει με ρίζα.
Μετά τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ δόθηκε η ευκαιρία σε πολλά θαλάσσια είδη του Ινδικού Ωκεανού και της Ερυθράς Θάλασσας να εισβάλουν στη Μεσόγειο Θάλασσα. Τα είδη αυτά ονομάζονται και λεσσεψιανοι εισβολείς από το όνομα του Γάλλου κατασκευαστή της διώρυγας.
Οι εισβολείς αυτοί υπολογίζονται περίπου στο 15% της πανίδας της ανατολικής Μεσογείου και σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνονται πέραν των 200 ειδών κογχυλιών. Συγκεκριμένα στην Κύπρο εντοπίστηκαν 44 είδη νέων κογχυλιών.
Λεσσεψιανί εισβολείς
Μελετώντας εισβλδικά κογχύλια
Εδώ και 36 χρόνια μελετώ και συλλέγω κοχύλια απ’ όλες τις θάλασσες του κόσμου μαζί με τη σύζυγό μου Φάνη, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως επί το πλείστο για τα μικρά αλλά πανέμορφα κοχύλια του τόπου μας.
Μετά από έρευνες και μελέτες που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια, έχω εντοπίσει και αναφέρει ακόμα έξι είδη εισβληδικών κογχυλιών τα οποίο έχω δημοσιεύσει στο επιστημονικό περιοδικό Cambridge Journals.
Τα είδη αυτά έχουν εγκλιματισθεί με μεγάλη επιτυχία και αποτελούν μέρος της κυπριακής πανίδας.
Η επιτυχία προσαρμογής των ειδών αυτών οφείλεται στις κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη, οι οποίες έχουν ως συνέπεια να παρουσιάζονται στη Μεσόγειο όλο και πιο ήπιοι χειμώνες, καθώς τα είδη αυτά προέρχονται από θερμές θάλασσες.
Tricolia pulla
Φυσικά αυτές οι κλιματολογικές αλλαγές έχουν γίνει και στο μακρινό παρελθόν πολλές φορές και αυτό το μαρτυρούν τα απολιθώματα που έχουμε βρει σε ολόκληρη την Κύπρο.
Με την αλλαγή της θερμοκρασίας τα υπάρχοντα είδη αρχίζουν να χάνονται και αντικαθιστούντε με άλλα.
Αυτή την κλιματολογική αλλαγή την ζούμε τώρα και συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη με την διαφορά ότι τώρα προχωρά με πολύ γοργούς ρυθμού και θα έχει δυστυχώς καταστρεπτικές συνέπιες.
Μπορείτε να αρχίσετε μια συλλογή με πανέμορφα κογχύλια του τόπου μας, αν διαθέτετε ελεύθερο χρόνο. Υπάρχουν πολλά βιβλία που μπορείτε να αναγνωρίσετε και πως να συντηρήσετε τα διάφορα είδη.
Σεβόμαστε την φύση και δεν συλλέγουμε ποτέ ζωντανά κογχύλια αλλά μόνο νεκρά που ξεβράζει η θάλασσα.
Συνήθως μετά από μια κακοκαιρία με πολλά μποφόρ οι παραλίες γεμίζουν με όμορφα, φρέσκα κογχύλια. Μια τέτοια παραλία είναι η παραλία της Απλώστρας στην Λεμεσό. Θα εκπλαγείτε με το τι θα βρείτε εκεί μετά από μια θαλασσοταραχή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Τα θαλάσσια κογχύλια ανήκουν στα μαλάκια και είναι τα
γαστερόποδα και τα δίθυρα, και κατέχουν ένα μεγάλο μέρος από την θαλάσσια ζωή
των θαλασσών.
Τα Γαστερόποδα είναι ζώα με ασύμμετρο, μαλακό σώμα χωρίς
σκελετό και ζουν μέσα στα όστρακα τους (κογχύλι) και είναι μονόθυρα κογχύλια. Υπολογίζετε
ότι ανά τον κόσμο ζουν πέραν των 100.000 γαστερόποδων.
Τα δίθυρα είναι κογχύλια επίσης με μαλακό σώμα τα οποία
έχουν 2 θύρες, δηλαδή παρουσία διπλού σχεδόν ομοιόμορφου οστράκου. Όπως
παράδειγμα τα μύδια τα στρείδια και οι πίνες. Σε ορισμένα είδη δίθυρων
κογχυλιών δημιουργούνται και τα γνωστά μαργαριτάρια. Υπολογίζετε ότι ανά τον
κόσμο ζουν πέραν των 20.000 δίθυρων κογχυλιών.
Στην ουσία τα όστρακα (κογχύλια) είναι ο εξωτερικός
σκληρός σκελετός των μαλακίων που τα ίδια τα ζώα δημιουργούν εκκρίνοντας ανθρακικό
ασβέστιο όπου το όστρακο αυτό προσφέρει σπίτι , ασφάλεια και προστασία στα ζώα
αυτά.
Τα κογχύλια τα οποία βρίσκουμε ξεβρασμένα στις παραλίες
είναι ο σκελετός των ζώων αυτών που έχουν πεθάνει για διάφορους λόγους.
Τα πανέμορφα αυτά κογχύλια τα συναντούμε σε πολύ μεγάλη ποικιλία
χρωμάτων και σχεδίων και από αρχαιοτάτων χρόνων προσέλκυαν τους ανθρώπους.
Υπάρχουν ανά τον κόσμο εκατοντάδες μουσεία κογχυλιών που
τα επισκέπτονται εκατομμύρια κόσμου για να θαυμάσουν την ομορφιά τους. Στην
Κύπρο υπάρχει ένα τέτοιο μουσείο, το μουσείο Θάλασσα στην Αγία Νάπα.
Επίσης υπάρχουν εκατοντάδες μανιώδης συλλέκτες κογχυλιών που
τα συλλέγουνε από όλο τον κόσμο. Υπάρχουν και μερικοί αξιόλογοι συλλέκτες
κογχυλιών και στην Κύπρο.
Σε μερικές χώρες κατά την αρχαιότητα κογχύλια της οικογένειας
Cypraeidae χρησιμοποιούνταν ως χρήματα. Στην Κύπρο συναντούμε 3 είδη της
οικογενείας αυτής που στο παρελθών οι κύπριοι στόλιζαν τις γνωστές βούρκες.
Γενικά τα κογχύλια έχουν διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στην
ζωή των ανθρώπων. Έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή κοσμημάτων και
διακοσμητικών αντικειμένων. Το κοχύλι βρέθηκε να παίζει ουσιαστικούς ρόλους
στην ιστορία, στην οικονομία, στην αρχιτεκτονική, στις καλές τέχνες, στη
θρησκεία, στη μουσική και το χορό, στη διακόσμηση, στη διαφήμιση, καθώς και στη
μαγειρική.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη, η θεά του
έρωτα και της ομορφιάς, αναδύθηκε από τη θάλασσα μέσα από ένα κτένι κοντά στις
ακτές (πέτρα του ρωμιού) της Κύπρου.
Από 2 είδη κογχυλιών που έχουμε και στην Κύπρο της
οικογενείας Muricidae το Hexaplex trunculus και το Bolinus brandaris κατά την
αρχαιότητα έβγαζαν την περίφημη πορφύρα. Η πορφύρα είναι ένα είδος ανεξίτηλης χρωστικής ουσίας
με βαθυκόκκινο χρώμα και με αυτήν την χρωστική έβαφαν τα ρούχα κυρίως των
πλούσιών λόγο του ότι η πορφύρα ήταν ακριβή επειδή ήταν πολύ δύσκολη η παρασκευή
της. Συγκεκριμένα για την παρασκευή ενός γραμμαρίου πορφύρας χρειαζόταν να
βράσουν 10.000 κογχύλια.
Τα κογχύλια στην Κύπρο κατά την αρχαιότητα έπαιξαν μεγάλο
ρόλο στην διατροφή των πρώτων νεολιθικών ανθρώπων. Έχουν βρεθεί κογχύλια ως
τροφικά κατάλοιπα σε ανασκαφές οικισμών πέραν
των 12.000 ετών.
Έχουμε βρει κογχύλια
σε τροφικά κατάλοιπα νεολιθικού οικισμού κοντά στην Λευκωσία ηλικίας 8.000 ετών
που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι αυτοί πηγαίναν στην θάλασσα 26 χιλιόμετρα
μακριά από το σημείο για να τραφούν.
Ακόμα και σήμερα πολλοί κύπριοι μαζεύουν από τους βράχους
της θάλασσας τους γνωστούς χολιούς και πεταλίδες που οι πλείστοι τα τρώνε ωμά.
Στην Κύπρο έχουμε περίπου 700 είδη κογχυλιών με
συντριπτική πλειοψηφία τα μικρά. Τα μεγάλα είδη που έχουμε και είναι προστατευόμενα
είναι 3 η Πίννα (Pinna nobilis) η Τόννα (Tonna galea) και ο Τρίτωνας (Charonia
tritonis variegata)
Ο λόγος που τα πλείστα κογχύλια της Κύπρου είναι μικρά
είναι ότι δεν έχουμε ποταμούς με συνεχή ροΐ να κουβαλούν ιζήματα και να έχουν
τροφή αυτά τα είδη. Στην Ελλάδα τα ίδια είδη που έχουμε και στην Κύπρο τα
βρίσκουμε πολύ πιο μεγαλύτερα.
Η Πίννα παλιά χρησιμοποιούταν και για την κατασκευή μεταξένιων υφασμάτων.
Συγκεκριμένα, η βύσσος της πίννας χρησιμοποιείται για κατασκευή τέτοιων υφαντών
στην νότια Ιταλία και στη Σικελία. Επίσης, από τη βύσσο κατασκευάζουν κάλτσες
και γάντια. Ο βύσσος είναι οι μεταξένιες ίνες που συγκρατούν την πίννα στον
βυθό, κάτι που μοιάζει με ρίζα.
Μετά τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ δόθηκε η ευκαιρία
σε πολλά θαλάσσια είδη του Ινδικού Ωκεανού και της Ερυθράς Θάλασσας να
εισβάλουν στη Μεσόγειο Θάλασσα. Τα είδη αυτά ονομάζονται και λεσσεψιανοι
εισβολείς από το όνομα του Γάλλου κατασκευαστή της διώρυγας.
Οι εισβολείς αυτοί υπολογίζονται περίπου στο 15% της
πανίδας της ανατολικής Μεσογείου και σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνονται πέραν των 200
ειδών κογχυλιών. Συγκεκριμένα στην Κύπρο εντοπίστηκαν 44 είδη νέων κογχυλιών.
Εδώ και 36 χρόνια μελετώ και συλλέγω κοχύλια απ’ όλες τις
θάλασσες του κόσμου μαζί με τη σύζυγό μου Φάνη, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως επί
το πλείστο για τα μικρά αλλά πανέμορφα κοχύλια του τόπου μας.
Μετά από έρευνες και μελέτες που έχω κάνει τα τελευταία
χρόνια, έχω εντοπίσει και αναφέρει ακόμα έξι είδη εισβληδικών κογχυλιών τα
οποίο έχω δημοσίευση στο επιστημονικό
περιοδικό Cambridge Journals
Τα είδη αυτά έχουν εγκλιματισθεί με μεγάλη επιτυχία και
αποτελούν μέρος της κυπριακής πανίδας.
Η επιτυχία προσαρμογής των ειδών αυτών οφείλεται στις
κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη, οι οποίες έχουν ως συνέπεια να
παρουσιάζονται στη Μεσόγειο όλο και πιο ήπιοι χειμώνες, καθώς τα είδη αυτά
προέρχονται από θερμές θάλασσες.
Φυσικά αυτές οι κλιματολογικές αλλαγές έχουν γίνει και
στο μακρινό παρελθόν πολλές φορές και αυτό το μαρτυρούν τα απολιθώματα που
έχουμε βρει σε ολόκληρη την Κύπρο.
Με την αλλαγή της θερμοκρασίας τα υπάρχοντα είδη αρχίζουν
να χάνονται και αντικαθιστούντε με άλλα.
Αυτή την κλιματολογική αλλαγή την ζούμε τώρα και
συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη με την διαφορά ότι τώρα προχωρά με πολύ γοργούς
ρυθμού και θα έχει δυστυχώς καταστρεπτικές συνέπιες.
Μπορείτε να αρχίσετε μια συλλογή με πανέμορφα κογχύλια
του τόπου μας, αν διαθέτετε ελεύθερο χρόνο. Υπάρχουν πολλά βιβλία που μπορείτε
να αναγνωρίσετε και πως να συντηρήσετε τα διάφορα είδη.
Σεβόμαστε την φύση και δεν συλλέγουμε ποτέ ζωντανά κογχύλια
αλλά μόνο νεκρά που ξεβράζει η θάλασσα.
Συνήθως μετά από μια κακοκαιρία με πολλά μποφόρ οι
παραλίες γεμίζουν με όμορφα φρέσκα κογχύλια. Μια τέτοια παραλία είναι η παραλία
της Απλώστρας στην Λεμεσό. Θα εκπλαγείτε με το τι θα βρείτε εκεί μετά από μια
θαλασσοταραχή.
Solecurtus strigilatus, also known as the rosy razor clam, is a species of saltwater clam, a marine bivalve mollusc in the family Solecurtidae. This mollusc is a suspension feeder and can burrow with great rapidity to escape predators. It is an unusual bivalve in that its shell valves are too small to contain all the soft tissue, and the animal is unable to retreat into its shell.
Description
The valves of the rosy razor clam are relatively small, thin and finely sculptured. At the anterior end of the animal there is a strong, protruding foot. At the posterior end, is the large mantle sac containing the gills; when relaxed, it protrudes and is twice the length of the valves, but it can be contracted back between the valves. Posterior to this are the two robust, contractile siphons. The maximum length of the shell is 8 cm (3 in).
Distribution
The rosy razor clam occurs in the Mediterranean Sea and the adjoining part of the Atlantic Ocean. It is present from the lower shore down to the shallow sublittoral zone. From Wikipedia, the free encyclopedia
Luria lurida is a species of sea snail, a cowry, a marine gastropod mollusk in the family Cypraeidae, the cowries
The shells of Luria lurida reach on average 40–48 millimetres (1.6–1.9 in)of length, with a minimum size of 14 millimetres (0.55 in) and a maximum size of 66 millimetres (2.6 in). The dorsum surface of these elongated, smooth and shiny shells is mainly pale brown or reddish, with three transversal darker bands alternating with narrower clearer bands. At the extremities of the shell there are two separate dark brown spots. The aperture is wide, with several teeth. In the living cowries the mantle is dark brown and may cover the entire shell. The male is usually smaller and elongated than the female.
This common species is distributed in Mediterranean Sea and in the seas along Cape Verde, Azores, Canaries and West Africa, mainly in Senegal and Angola.
As they fear the light, during the day usually they hide themselves in small caves, crevices or under rocks up to about 40 metres (130 ft)of depth. They live on rocky seabed and corals, feeding during the night mainly on sponges of Verongia aerophoba, Aiplysina aerophoba, Chondrilla nucula and Tethya aurantium.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Luria_lurida
Underwater photo 2mts deep,30.01.2017,Xylophagou by Costas Constantinou
Charonia variegata, the Atlantic triton or Atlantic triton's trumpet, is a species of predatory sea snail, a marine gastropod mollusk in the family Ranellidae, the triton snails, triton shells, or tritons
This species has a wide distribution. It has been found in European waters, the Mediterranean Sea, in the Atlantic Ocean along Cape Verde, off the Canary Islands, North West Africa, and Tanzania, in the Caribbean Sea and the Gulf of Mexico, and from North Carolina to eastern Brazil.
The shell size varies up to 375 mm. The maximum recorded shell length is 374 mm. This conical shell has an elongated and sharply pointed spire without any knobs, but somewhat squatter than the spire of the Pacific Charonia tritonis. The lower whorls are unevenly swollen with a varix and bulge over the suture. The suture then descends in an uneven spiral. The parietal callus is lined with a narrow, dark inner lip, covered with regularly spaced, brown, rib-like plicae. The outer lip is scalloped but less projected and toothed with about 10 pairs of rib-like teeth superimposed on square, dark brown blotches. The color of the shell is mottled in shades of creamy white to yellow with brown markings. The inside of the large aperture is orange pink, and the interior is white.
The species is highly variable and does not have any known geographic subspecies.
The veliger larvae have a period of pelagic development of more than three months, drifting in the trans-Atlantic currents. These larvae are the largest known of any Cymatiidae in the Atlantic; the larval shell reaches 5 mm when fully developed
Minimum recorded depth is 0.3 m. Maximum recorded depth is 110 m.
Thin-shelled 'crabbed' examples have been found in traps off the west coast of Barbados at depths around 500-600 ft.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Charonia_variegata
Hexaplex trunculus (also known as Murex trunculus, Phyllonotus trunculus, or the banded dye-murex) is a medium-sized species of sea snail, a marine gastropod mollusk in the family Muricidae, the murex shells or rock snails.
This species is known in the fossil record from the Pliocene to the Quaternary period (age range: from 3.6 to 0.012 million years ago). Fossil shells within this genus have been found in Morocco, Italy, and Spain.
This species of sea snail is important historically because its hypobranchial gland secretes a mucus that most ancient people's of the mediterranean from the Minoans to the ancient Canaanites/Phoenicians and classical Greeks used as a distinctive purple-blue indigo dye. One of the dye's main chemical ingredients is dibromo-indigotin, and if left in the sun for a few minutes before becoming fast, its color turns to a blue indigo (like the dye used in blue jeans).
This species lives in the Mediterranean Sea and the Atlantic coasts of Europe and Africa, specifically Spain, Portugal, Morocco, the Canary Islands, Azores.
This murex occurs in shallow, sublittoral waters.
Hexaplex trunculus has a broadly conical shell about 4 to 10 cm long. It has a rather high spire with seven angulated whorls. The shell is variable in sculpture and coloring with dark banding, in four varieties. The ribs sometimes develop thickenings or spines and give the shell a rough appearance.
The ancient method for mass-producing purple-blue dye from Hexaplex trunculus has not yet been successfully reproduced (because the purplish hue degrades too quickly, resulting in blue only). Nonetheless the use of this species in dyeing "purple-blue" has been confirmed in the archeology of Phoenicia, where large quantities of the shells have been recovered from inside ancient live storage chambers that were used for harvesting. Allegedly, 10-12,000 murex were needed to produce one gram of dye. The dye was highly prized in ancient times. Sometimes known as royal blue, it was prohibitively expensive and was only used by the highest ranking aristocracy.
A similar dye, Tyrian purple, which is purple-red in color, was made from a related species of marine snail, Murex brandaris. This dye (alternatively known as imperial purple, see purple) was also prohibitively expensive.
The Hebrew Bible mentions a specific blue dye, called Tekhelet (Hebrew: תְּכֵלֶת, pronounced [ˈtχelet]) for use in the Priestly garments as well in the layman's tzitzit, the formal tassels or fringes of clothing, which some believe refers to the indigo dye from the Hexaplex trunculus when kept in the sun.
Similarly, the T'an'ach, (abbreviation for Torah, Prophets and Writings) mentions a specific purple dye, called argaman , which may refer to the purple color this same dye produces when kept in the shade.
That is, research by Otto Elsner (Shenker College of Fibers, Ramat Gan, Israel) and Ehud Spaneir (University of Haifa, Haifa, Israel) showed that by performing what is commonly referred to as "vat dyeing" based on the dyestuff from the trunculus, they could achieve colors varying from blue to purple depending on exposure to the sun when the dye solution was in its leuco (reduced) state. This phenomenon was attributed to the dyestuff being composed of indigo, mono-bromo-indigo and di-bromo-indigo. Dibromo-indigo presents itself as purple whereas indigo is blue. It was demonstrated that when the reduced solution of trunculus dye is exposed to sunlight, the UV-rays from the sun act to break the bromine bonds such that when oxidation occurs following the removal of the dyed fabric from the solution, pure indigo bonds to the wool, while the bromine atoms are left in the vat.
This feature of final color varying according to exposure to the sun was indeed known by the ancients, as noted in the writings of Vitruvius (1 c. BCE), “Purple exceeds all colors in costliness and superiority of its delightful effect. It is obtained from a marine shellfish. ...It has not the same shade in all the places where it is found, but is naturally qualified by the course of the sun”. https://en.wikipedia.org/wiki/Hexaplex_trunculus
Malleus is a genus of hammer oysters, marine bivalve mollusks in the family Malleidae, the hammer oysters. This genus includes 27 known species.
Characteristic of this genus is the unusual "hammer-shaped" outline of the valves. The shells are nearly equivalved, but the hinge line is extremely long and is at nearly a right angle to the rest of the valves, which grow ventrally. The viscera of the organism are arranged in an oval-shaped patch near the umbones of the valves
From Wikipedia, the free encyclopedia
Anomia is a genus of saltwater clams, marine bivalve mollusks in the family Anomiidae. They are commonly known as jingle shells because when a handful of them are shaken they make a jingling sound, though some are also known as saddle oysters.
This genus first appeared in the Permian period of China, Italy, and Pakistan. Anomia species are common in both tropical and temperate oceans and live primarily attached to rock or other shells via a calcified byssus that extends through the lower valve. Anomia shells tend to take on the surface shape of what they are attached to; thus if an Anomia is attached to a scallop shell, the shell of the Anomia will also show ribbing.
From Wikipedia, the free encyclopedia
Dentalium is a large genus of tooth shells or tusk shells, marine scaphopod molluscs in the family Dentaliidae. The genus contains 50 described species and about 50 extinct species
The mantle of Dentalium species is entirely within the shell. The foot extends from the larger end of the shell, and is used to burrow through the substrate. They position their head down in the substrate, with the apical end of the shell (at the rear of the animal's body) projecting up into the water. These molluscs live on seafloor sediment, feeding on microscopic organisms, detritus and foraminiferans.
