See also
Ξαφνικά η κουλουριασμένη φίνα ανασηκώνεται και καταφέρνει ένα αστραπιαίο δάγκωμα στον φακό του Γιώργου Κωνσταντίνου, ενώ την κινηματογραφούσε.
Μεσημέρι Δευτέρας στο Γέρι. Η θερμοκρασία στους 41˚C και ο ανεμιστήρας απέναντί μας να δουλεύει ασταμάτητα. Γύρω μας, σε γυάλινες προθήκες στους τοίχους του σαλονιού, ορθώνεται μια αυτοκρατορία από όστρακα. Καθόμαστε μπροστά από τον υπολογιστή και χαζεύουμε τους ήρωες των ντοκιμαντέρ του: τις δύο φώκιες που πέτυχε στη Γιαλούσα, το σμήνος των τεσσάρων γυπών στον κόλπο Επισκοπής, μικρές κουκουβάγιες να τρέφονται τη νύχτα με σαύρες, μια υγρή μέρα με περίεργα κοιτάγματα αγρινών, την αετογερακίνα να διατηρεί το περήφανο άπλωμα των φτερών, ακολούθως η φίνα που τινάζεται μέσα στο νερό του ποταμού.
«Το φίδι είναι έξυπνο ζώο;», ρωτώ τον Γιώργο Κωνσταντίνου.
«Είναι, αλλά περισσότερο λειτουργεί βάσει ενστίκτου».
«Δάγκωμα» φίνας
Ξαφνικά η κουλουριασμένη μπεζ φίνα που συνάντησε στον κορμό του δέντρου νιώθει να απειλείται, σέρνεται ελάχιστα, ανασηκώνεται και καταφέρνει ένα αστραπιαίο δάγκωμα στον φακό του, ενώ κινηματογραφούσε.
Και όμως, για τον ίδιο το συγκεκριμένο δάγκωμα είναι τόσο αθώο σε σύγκριση με αυτό που νιώθει να του έχουν καταφέρει δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς: πάνω από 650 ντοκιμαντέρ για την κυπριακή βιοποικιλότητα, χιλιάδες φωτογραφίες και άλλα τόσα κινηματογραφικά πλάνα, συνεχίζουν να παραμένουν αναξιοποίητα από το κράτος και τους ιδιωτικούς φορείς, στους οποίους κάθε τόσο απευθύνεται. Είναι το προϊόν πείρας 50 χρόνων επαφής με τη βιοποικιλότητα, από έναν άνθρωπο που γνωρίζει πού να βρει και πώς να προσεγγίσει το κάθε τι, σε οποιοδήποτε μέρος της Κύπρου, οποιαδήποτε ώρα και όσο χρειαστεί. Εξάλλου για τον μικρό κύκλο των φυσιοδιφών και ερευνητών της βιοποικιλότητας, ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ό,τι καλύτερο έχει η Κύπρος στην έρευνα απολιθωμάτων.
No comments:
Post a Comment