See also
Τα Λεύκαρα είναι κωμόπολη της επαρχίας Λάρνακας και ανεξάρτητος δήμος της Κύπρου, γνωστό για τα κεντήματά του, ταλευκαρίτικα, καθώς και για την αργυροχοΐα του. Το όνομά του προέρχεται από το λευκό χρώμα των ασβεστολιθικών πετρωμάτων των γύρω βουνών. Το χωριό χωρίζεται διοικητικά σε δύο μέρη, τα Πάνω Λεύκαρα, που αποτελούν δήμο, και την κοινότητα των Κάτω Λευκάρων.Τα Λεύκαρα βρίσκονται στις νότιες πλαγιές της οροσειράς του Τροόδους, σε υψόμετρο περίπου 500μ., και σε απόσταση σχεδόν 40 χιλιομέτρων από την πόλη της Λάρνακας.
Αναφορά στα Λεύκαρα γίνεται στο έργο του χρονογράφου Λεοντίου Μαχαιρά ως τόπος γέννησης του αγίου Νεοφύτου (1134 - ~1219). Το σπίτι όπου ο άγιος Νεόφυτος συναντήθηκε με τη μέλλουσα γυναίκα του πριν φύγει για να γίνει μοναχός, αποτελούμενο από ένα δωμάτιο, υπάρχει ακόμη ως μέρος μιας νεότερης οικίας, ενώ ο απ' έξω δρόμος φέρει το όνομα του αγίου.
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας τα Λεύκαρα αποτελούσαν φέουδο, περιλαμβανόμενο μάλιστα στα βασιλικά κτήματα. Σύμφωνα μάλιστα με το θρύλο, το χωριό επισκέφτηκε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι το 1481, αγοράζοντας ένα κέντημα για την αγία τράπεζα του καθεδρικού ναού του Μιλάνο.
Μετά την αγγλική κυριαρχία στο νησί (1878) τα Λέυκαρα αποτελούν δήμο (1883). Η ευημερία του χωριού στις αρχές του 20ού αιώνα οφείλεται στο εμπόριο των τοπικών κεντημάτων, τα οποία πωλούνταν σε όλη την Ευρώπη από λευκαρίτες κεντηματέμπορους. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την αναπόφευκτη διακοπή των πωλήσεων στην Ευρώπη, το εμπόριο των κεντημάτων δέχτηκε καίριο πλήγμα.
Τα επόμενα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου (1960) ξεκινάει η ανάπτυξη του τουρισμού στο χωριό, βασισμένη τόσο στα τοπικά κεντήματα αλλά και στο μοναδικό αρχιτεκτονικό χαρακτήρα του χωριού, με τα παραδοσιακά πετρόκτιστα σπίτια, χτισμένα πάνω στο δρόμο με την αυλή εσωτερικά. Η χρήση της χαρακτηριστικής τοπικής πέτρας διατηρείται και στα περισσότερα νεότερα κτίρια.
Στο χωριό παλαιότερα υπήρχε σημαντική Τουρκοκυπριακή παρουσία, η οποία ελαττώθηκε και εξαφανίστηκε μετά την Τουρκοκυπριακή ανταρσία και την Τουρκική εισβολή. Τα παλιά Τζαμιά υφίστανται μέχρι τις μέρες μας.
Από τα Λεύκαρα κατάγεται και η πρώτη Κυπρία επιστήμονας, η Άννα Τιγγιρίδου. Σπούδασε οδοντιατρική στην Οδοντιατρική Σχολή στο Παρίσι και άσκησε το επάγγελμα της οδοντιάτρου αρχικά στην Λάρνακα και μετά στα Λεύκαρα μέχρι τα γηρατειά της. Υπήρξε μέλος της φιλοπτώχου αδελφότητος Λευκάρων προσφέροντας για δεκαετίες πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Ήταν σύζυγος του Δασκάλου/Καθηγητή Αχιλλέα Τιγγιρίδη, μέλους της ΠΕΚΑ την εποχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου. Ο εγγονός της, Μιχάλης Σταυρινός, είναι Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 2014 διαπιστευμένος στην Ιρλανδία. Το 2010, ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατόπιν απόφασης του Δήμου Λευκάρων, μετονόμασε προς τιμήν της, την πλατεία Κωμοδρομιού, πλησίον του σπιτιού και του ιατρείου της, σε πλατεία Άννας Τιγγιρίδου
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός των Πάνω Λευκάρων είναι 762 κάτοικοι.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Lefkara (Greek: Λεύκαρα) is a village on the island of Cyprus famous for its lace, known as lefkaritika in (Greek: λευκαρίτικα) and silver handicrafts. The village takes its name from the white of its silica and limestone: Lefkara is derived from a combination of the Greek words "lefka" (Greek: λευκά, Translation: white) and "ori" (Greek: όρη, Translation: mountains, hills).
It is located on the southern slopes of the Troödos Mountains in the Larnaca District of Cyprus, off the main Nicosia-Limassol highway. It features cobbled streets and picturesque architecture. The village is split into two administrative regions: upper and lower Lefkara (Greek: Πάνω & Κάτω Λεύκαρα) with around 1,100 inhabitants.
A common sight is groups of women who sit in the narrow village streets working on their fine embroidery, as they have for centuries. The village is also known for its skilled silversmiths who produce fine filigree work, and there is a small Turkish Delight factory. A folklore museum in the town shows visitors what life was like in Cyprus a hundred years ago. The museum is located in a restored house and exhibits the furniture and effects of a wealthy family, local costumes and examples of the Lefkara lacework.
According to legend, Leonardo da Vinci visited the village in 1481, and purchased a lace cloth for the main altar of the Duomo di Milano. The lefkaritika style was probably imported to the village from antiquity from Assyria. Much later, the Venetians took it home, and set up their own lace industry on the island of Burano In 1889 a local lace school was opened, and Lefkara lace regained much of its ancient renown.
The Neolithic archaeological remains found in the village are proof that the region around Lefkara has been inhabited uninterruptedly for many centuries. The first historical testimony of the existence of Lefkara with its present-day name is found in the testament of Saint Neophytos, born in 1134 in the village of Kato Drys near Lefkara, when Cyprus was part of the Byzantine Empire. The house, which consists of just a single room, where Saint Neophytos met with his wife-to-be the night before he ran away to become a monk, still stands. Although a newer house has been built around it, it is now unoccupied and owned by Mrs. Maritsa Kallou.
During the Frankish and Venetian period (1191-1571) Lefkara became a fiefdom. In the 16th century, it was the largest town in Cyprus. From 1571 to 1878 Cyprus was occupied by the Turks. Most of the houses conserved today in the village date from this period. The bare stone façades with few openings, the layout of rooms around an inner courtyard and the flat rammed-earth roofs are typical elements of the architecture of Lefkara until the late 19th century.
In 1878, Cyprus came under British Administration, following the Cyprus Convention and the Treaty of Berlin of that year. Starting in the early 20th century, the commercialisation of local embroidery sold all over Europe by the people of Lefkara produced major changes. Dating from this period are the two-storey houses with shops on their ground floors, sloping ceramic tiled roofs and long balconies running the length of main façades rendered in coloured plaster and decorated with period neoclassical architectural elements.21 nil
World War II interrupted the sale of embroidery, which never recovered. The shortage of work forced inhabitants to emigrate en masse and in the 1930s half of the village of Lefkara was left uninhabited.
In 1960, small Cyprus finally gained independence. Tourism began to develop in the 1970s, saving Lefkara from economic ruin. With traditional architecture still intact, embroidery and artisan silverwork attracted tourists.
The exodus of the population of Lefkara in the 1930s through to the 1970s resulted in the abandonment of many of the dwellings in the village. The development of tourism has had little impact upon the traditional architecture. The use of new materials chosen for reasons of comfort and fashion has changed little the façades and interiors of traditional dwellings. There are a number of dwellings that have remained untouched and are now closed up and uninhabited. A sad example is the houses of the Turkish Cypriots of Lefkara, abandoned at the time of Inter-communal fighting. Turkish Cypriots left their properties in 1964 because of increased violence and not a result of the Turkish invasion in 1974. However, for the most part, the traditional architecture of Lefkara remains intact.
Numerous traditional houses have been listed by the Department of Antiquities and the Department of Housing and Urbanism. Since 1978, several buildings have been rehabilitated by the Department of Antiquities, most particularly the Patsalos residence, which has been converted into a local museum of embroidery and traditional silverwork. A rehabilitation decree issued by the Department of Housing will include all traditional buildings pending listing.From Wikipedia, the free encyclopedia.Photos 17/7/2012 by George Konstantinou
No comments:
Post a Comment