The rich and rare biodiversity in Cyprus. The Cyprus biodiversity includes 1908 plants, 780 seashells, 250 fishes, more than 7.000 insects, 410 birds including migratory, 31 mammals, 9 snakes, 11 lizards,three amphibians, 120 land snails, fungi estimated 5-8 thousandand and three turtles.These numbers continually increase as a result of researc. Also see All about Cyprus.
From George Konstantinou. Email -
fanigeorge@hotmail.com -
Το υλικό της ιστοσελίδας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία.
The western honey bee or European honey bee (Apis mellifera) is a species of honey bee. The genus name Apis is Latin for "bee", andmellifera means "honey-bearing".
The western honey bee is native to Europe, Asia and Africa. During the early 1600s it was introduced to North America, with other European subspecies introduced two centuries later. Since then, it has spread throughout the Americas.
Western honey bees evolved into geographic races as they spread from Africa into Eurasia, and 28 subspecies based on these geographic variations are recognized. All races are cross-fertile, although reproductive adaptations may make interbreeding unlikely. The subspecies are divided into four major branches, based on work by Ruttner and confirmed by mitochondrial DNA analysis. African subspecies belong to branch A, northwestern European subspecies branch M, southwestern European subspecies branch C and Mideastern subspecies branch O. These subspecies are listed and grouped in the sidebar. Regions with local variations may be identified as subspecies in the future; A. m. pomonella, from the Tian Shan, would be included in the Mideastern subspecies branch.
Geographic isolation led to adaptation as honey bees spread after the last ice age. These adaptations include brood cycles synchronized to the blooming period of local flora, forming a winter cluster in colder climates, migratory swarming in Africa and enhanced foraging behavior in desert areas.From Wikipedia, the free encyclopedia
Photos Nicosia, Geri by George Konstantinou
Τζιβέρτι (<μεσν. κυβέρτιον) στα κυπριακά θα πει κυψέλη. Είναι η ονομασία του παλιού, πήλινου κυλινδρικού σκευάσματος το οποίο χρησιμοποιούσαν οι μελισσοκόμοι ως τη δεκαετία του ’50 για την παραγωγή του μελιού.
Φωτογραφία 8/9/2016 Γιώργος Κωνσταντίνου έξω απο το μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα
Bombus terrestris, the buff-tailed bumblebee or large earth bumblebee is one of the most numerous bumblebee species in Europe. Bombus terrestris is the largest of the bumblebee species. Bombus terrestris is one of the main species used in greenhouse pollination, and consequently can be found in many countries and areas where it is not native; Tasmania for example. The queen is 2.0–2.7 cm long, while the workers are 1.5–2.0 cm. The latter are characterized by their white-ended abdomens and look (apart from their yellowish bands being darker in direct comparison) just like those of the white-tailed bumblebee, B. lucorum, a close relative. The queens of B. terrestris have the namesake buff-white abdomen ("tail") tip; this area is white like in the workers in B. lucorum.
These bees can navigate their way back to the nest from a distance as far away as 13 km (8.1 mi), although most forage within 5 km of their nest.
The first bumblebees to be seen in spring are the queens; only the queen hibernates through the winter. The queen is much bigger than the workers, which appear later. As soon as the queen has found some nectar, to replenish her energy reserves, she starts looking for a suitable site to build her nest. The nest site is usually underground; an abandoned mouse burrow is often used. Inside, the queen first builds a nectar pot, which will sustain her during bad weather. She also begins to build up a pollen larder, which will feed her brood.
The queen then lays a small batch of eggs. Once these hatch, she tends the larvae, feeding them with nectar and pollen. When the larvae are grown, they pupate, and about two weeks later, the first worker bumblebees emerge. These workers forage for nectar and pollen for the colony, and tend later generations of larvae. The queen then concentrates on egg laying and does not need to leave the nest again. The workers are smaller than the queen, and only live for a few weeks. The foraging range and frequency of workers depends on the quality and distribution of available forage, but most workers forage within a few hundred metres of their nest.
Towards the end of summer, the queen lays some unfertilized eggs which develop into male bees. Some eggs are also laid which receive extra food and pupate to become new queens. When the males emerge from the nest, they do not return, foraging only for themselves. They seek out the new queens and mate with them.
Buff-tailed Bumblebee adult, close-up with infestation of mites
B. terrestris is thought to be a mainly singly mating species. This is unusual for social insect queens where mating with several males (polyandry) has been shown to have several benefits. The lack of multiple mating by B. terrestris queens may be caused by male interference in the process. B. terrestris males plug the female's sexual tract with a sticky secretion during mating which appears to reduce the female's ability to successfully mate with other males for several days.[4] When the autumn cold weather sets in, all but the young queens die. The latter seek out a safe place to hibernate
From Wikipedia, the free encyclopedia
Photos Troodos by George Konstantinou
Οι βομβίνοι είναι έντομα του γένους Bombus. Απαντώνται κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο, αν και υπάρχουν και στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, στην πολιτεία της Τασμανίας. Παγκοσμίως είναι γνωστά πάνω από 250 είδη και υποείδη, κατατασσόμενα σε 15 υπογένη. Τα πιο διαδομένα είδη είναι τα Bombus fraternus, B. hypnorum, B. pratorum, B. ternarius και B. terrestris. Ανήκουν στην κλάση Insecta, τάξη Hymenoptera, οικογένεια Apidae, υποοικογένεια Apinae. Το σώμα τους καλύπτεται από μακριές και μαλακές τρίχες με χρώματα μαύρο και κίτρινο και σπανιότερα λευκό, πορτοκαλί ή κόκκινο. Υπάρχουν και είδη που είναι τελείως μαύρα. Συνήθως μαύρες και κίτρινες ή άλλου χρώματος τρίχες εναλλάσσονται σε ζώνες πάνω στο σώμα του βομβίνου. Στο άκρο της κοιλίας φέρουν κεντρί με το οποίο μπορούν να κεντρίσουν περισσότερο από μία φορές. Είναι πολύ λιγότερο επιθετικό είδος από τις μέλισσες και χρησιμοποιούν το κεντρί τους μόνο για άμυνα της κυψέλης ή εφόσον κάποιος τις βλάψει. Τρέφονται με γύρη και νέκταρ. Η εμπορική εκμετάλλευση των βομβίνων ξεκίνησε το 1987, οπότε και για πρώτη φορά έγινε εκτροφή βομβίνων για χρήση ως επικονιαστών σε θερμοκηπιακές καλλιέργειες. Οι βομβίνοι σήμερα χρησιμοποιούνται για την επικονίαση θερμοκηπιακών καλλιεργειών αλλά και οπωροφόρων δέντρων. Το είδος που σήμερα χρησιμοποιείται στην Ευρώπη για την επικονίαση καλλιεργειών, κυρίως τομάτας είναι το Bombus terrestris, ένα είδος κοινό σε Ευρώπη και Ασία. Ωστόσο, για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος από την εισβολή ξενικών ειδών, σε κάθε ήπειρο χρησιμοποιούνται διαφορετικά είδη βομβίνων. Στην αμερικανική ήπειρο χρησιμοποιείται το είδος Bombus impatiens, ενώ στη Δυτική Βόρεια Αμερική χρησιμοποιείται το Bombus occidentalis. Στα Κανάρια Νησιά χρησιμοποιείται το είδος Bombus canariensis. Η χρήση των βομβίνων έδωσε λύση στο πρόβλημα της επικονίασης της τομάτας, αλλά και άλλων καλλιεργειών. Αν και η τομάτα είναι φυτό αυτεπικονιαζόμενο, σε συνθήκες θερμοκηπίου και ειδικά το χειμώνα παρουσιάζεται πρόβλημα στην καρπόδεση. Η χρήση των βομβίνων απαλλάσσει τον καλλιεργητή από την ανάγκη χρήσης δονητών, με σημαντική επιβάρυνση του κόστους, ή τη χρήση καρποδετικών ορμονών, με σημαντική βελτίωση της ποιότητας. Χαρακτηριστικό της αποτελεσματικότητας των βομβίνων είναι η ταχύτατη υιοθέτηση τους. Στην Ολλανδία μέσα σε τρία χρόνια από την έναρξη εμπορικής διάθεσης τους υιοθετήθηκε στο 95% των θερμοκηπίων. Στην Αλμερία το 1993 χρησιμοποιούνταν περίπου στο 5% των εκτάσεων καλλιέργειας τομάτας. Μετά από τέσσερα χρόνια, το 1997, εφαρμόζονταν στο 100% της καλλιέργειας τομάτας. Εκτός όμως από τη χρήση τους σε θερμοκηπιακές καλλιέργειες, οι φυσικοί πληθυσμοί βομβίνων, μαζί με τις μέλισσες, αποτελούν σημαντικούς επικονιαστές υπαίθριων καλλιεργειών και αυτοφυών φυτών.
Το είδος Bombus terrestris
Οι βομβίνοι του είδους Bombus terrestris είναι μεγάλου μεγέθους με σώμα που καλύπτεται από τρίχες. Το κεφάλι είναι μικρό και πεπλατυσμένο με μικρή γλώσσα. Το κυρίαρχο χρώμα είναι το μαύρο. Στον θώρακα, προς το μέρος της κεφαλής υπάρχει μία κίτρινη λωρίδα τριχών. Στην κοιλία προς τη πλευρά του θώρακα υπάρχει μία κιτρινοκαφέ λωρίδα τριχών, ενώ προς στο αντίθετο οι τρίχες είναι λευκές για τις εργάτριες και κίτρινες για τη βασίλισσα. Εκτός από αυτή τη διαφορά, η βασίλισσα διαφέρει από τις εργάτριες σημαντικά και στο μέγεθος. Η βασίλισσα με μήκος 20-30mm και άνοιγμα πτερύγων 38-43mm, είναι το μεγαλύτερο άτομο της κυψέλης, ακολουθούν οι κηφήνες με μήκος 14-16mm και άνοιγμα πτερύγων 30-33mm. Οι εργάτριες έχουν μήκος 11-17mm και άνοιγμα πτερύγων 22-34mm. Οι κηφήνες, σε αντίθεση με τις εργάτριες και τη βασίλισσα, δε φέρουν κεντρί. Οι βομβίνοι πετάνε σε ένα εύρος θερμοκρασιών από 8oC έως 32oC. Για να μπορέσουν να πετάξουν οι μύες του θώρακα πρέπει να φτάσουν σε θερμοκρασία 30oC. Αυτό οι βομβίνοι το πετυχαίνουν αποσυμπλέκοντας τους θωρακικούς μύες των πτερύγων από τις πτέρυγες και συσπώντας τους προκειμένου να παράξουν θερμότητα. Χρησιμοποιούν δηλαδή τον ίδιο μηχανισμό που χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος για να ζεσταθεί, το "τρέμουλο". Μία ένδειξη της θερμοκρασίας στην οποία βρίσκονται οι θωρακικοί μύες είναι ο αριθμός συσπάσεων της κοιλίας. Καθώς η κοιλιακή αορτή συσπάται για να μεταφέρει αιμόλεμφο, ώστε να ψύξει τους μύες η κοιλία συσπάτε. Στους 10oC κάνει μία σύσπαση ανά δευτερόλεπτο, ενώ στους 35oC κάνει έξι συσπάσεις ανά δευτερόλεπτο. Ο χρόνος που απαιτείται μέχρι η θερμοκρασία των θωρακικών μυών να φτάσει τους 30oC εξαρτάται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος
Οι βομβίνοι είναι κοινωνικά έντομα. Το μόνο γόνιμο θηλυκό σε μία αποικία είναι η βασίλισσα. Κατά το ζευγάρωμα με τα αρσενικά η βασίλισσα αποθηκεύει σπέρμα στη σπερμοθήκη. Η γονιμοποίηση των αυγών γίνεται πριν την εναπόθεση τους. Τα γονιμοποιημένα αυγά παράγουν θηλυκές εργάτριες και τα αγονιμοποίητα αυγά παράγουν αρσενικούς κηφήνες. Οι κηφήνες παρουσιάζονται προς το τέλος της ζωής της κυψέλης, είτε από αγονιμοποίητα αυγά που γεννά η βασίλισσα, είτε από αγονιμοποίητα αυγά που γεννούν οι εργάτριες. Οι κηφήνες ουσιαστικά δεν προσφέρουν στην επικονίαση των ανθέων. Στο τέλος της ζωής της κυψέλης παρουσιάζονται και οι νέες βασίλισσες.
Σε αντίθεση με άλλα κοινωνικά έντομα όπου εμφανίζεται το φαινόμενο της πολυανδρίας (δηλαδή της γονιμοποίησης της βασίλισσας από πολλά αρσενικά), η γονιμοποίηση των βασιλισσών στους βομβίνους συνήθως γίνεται από ένα αρσενικό. Αυτό οφείλεται στο ότι το αρσενικό κατά την επαφή φράζει τον ωοφόρο σωλήνα με ένα κολλώδες έκκριμα, το οποίο αποτρέπει την επιτυχή επαφή της βασίλισσας με άλλα αρσενικά για αρκετές ημέρες.
Βιολογικός κύκλος
Αντίθετα με τις κοινές μέλισσες, οι βομβίνοι δεν ξεχειμωνιάζουν ως κυψέλη. Κατά το χειμώνα η κυψέλη διαλύεται και μόνο οι νεαρές βασίλισσες επιβιώνουν διαπαύοντας σε προστατευμένη θέση. Η προηγούμενη βασίλισσα πεθαίνει. Πριν τη διάπαυση, οι νεαρές βασίλισσες τρώνε όσο μπορούν και αποθηκεύουν λίπος στο σώμα τους, το οποίο χρησιμοποιούν κατά τη διάπαυση. Την άνοιξη οι βασίλισσες δημιουργούν μία νέα φωλιά στο έδαφος. Η βασίλισσα συλλέγει γύρη και νέκταρ τα οποία τοποθετεί ανακατεμένα και πάνω σε αυτό το υπόστρωμα γεννάει τα πρώτα αυγά. Τα αυγά εκκολάπτονται σε 3-6 ημέρες. Η βασίλισσα παρέχει τροφή στις προνύμφες, μέχρι αυτές να γίνουν ενήλικα άτομα (εργάτριες). Από την ωοτοκία μέχρι το ενήλικο μεσολαβούν 3-4 εβδομάδες. Οι εργάτριες πλέον αναλαμβάνουν τη συλλογή τροφής και τη φροντίδα της κυψέλης και των προνυμφών, ενώ η βασίλισσα δεν εγκαταλείπει ξανά την κυψέλη και περιορίζεται στην ωοτοκία.
Η διάρκεια ζωής της βασίλισσας από την έναρξη της ωοτοκίας είναι 12-24 εβδομάδες, στη διάρκεια της οποίας μπορεί να γεννήσει μέχρι και 1000 αυγά, με ρυθμό 16-20 αυγά/εβδ. Δε γίνονται όμως όλα εργάτριες, καθώς όσες προνύμφες βγαίνουν παραμορφωμένες απορρίπτονται, ενώ προς το τέλος της ζωής της βασίλισσας (και της κυψέλης) ένα μέρος καταστρέφονται από τις εργάτριες. Ο χρόνος ζωής των εργατριών, από την ενηλικίωση μέχρι το θάνατο τους είναι 3 εβδομάδες για αυτές που συλλέγουν τροφή και 8 εβδομάδες για όσες παραμένουν στην κυψέλη. Πηγή http://www.kpeponakis.gr/
Xylocopa pubescens is a species of large carpenter bee. Females form nests by excavation with their mandibles, often in dead or soft wood. X. pubescens is commonly found in areas extending from India to Northeast, Cyprus and West Africa. It must reside in these warm climates because it requires a minimum ambient temperature of 18 °C (64 °F) in order to forage.
A common area of study in X. pubescens is its dominance hierarchy and guarding behavior. Colonies start and end with female takeover, either by daughters of the dominant female or by foreign intruders. There is only one reproductively active female in a colony at a time who suppresses the reproduction of other females in the nest. Males hold individual territories which females enter to mate. When an intruder enters another male's territory, the male responds aggressively.
X. pubescens is polylectic, so it forages on many species of plants. It forages on some plants for nectar when preparing bee bread during ontogenesis and forages on others for pollen to feed offspring. Pheromones from Dufour's gland are vital to mark flowers previously visited and also to mark nests so that the foraging bees know where to return. X. pubescens is known to be an effective pollinator, often more effective than honeybees, but it is not commonly used in today's agricultural settings
Carpenter bees (the genus Xylocopa in the subfamily Xylocopinae) are large bees distributed worldwide. Some 500 species of carpenter bees are in the 31 subgenera. Their common name is because nearly all species build their nests in burrows in dead wood, bamboo, or structural timbers (except those in the subgenus Proxylocopa, which nest in the ground). Members of the related tribe Ceratinini are sometimes referred to as "small carpenter bees".
Carpenter bees are traditionally considered solitary bees, though some species have simple social nests in which mothers and daughters may cohabit. However, even solitary species tend to be gregarious, and often several nest near each other. When females cohabit, a division of labor between them occurs sometimes, where one female may spend most of her time as a guard within the nest, motionless and near the entrance, while another female spends most of her time foraging for provisions.
Carpenter bees make nests by tunneling into wood, vibrating their bodies as they rasp their mandibles against the wood, each nest having a single entrance which may have many adjacent tunnels. The entrance is often a perfectly circular hole measuring about 16 mm (0.63 in) on the underside of a beam, bench, or tree limb. Carpenter bees do not eat wood. They discard the bits of wood, or reuse particles to build partitions between cells. The tunnel functions as a nursery for brood and storage for the pollen/nectar upon which the brood subsists. The provision masses of some species are among the most complex in shape of any group of bees; whereas most bees fill their brood cells with a soupy mass, and others form simple spheroidal pollen masses, Xylocopa species form elongated and carefully sculpted masses that have several projections which keep the bulk of the mass from coming into contact with the cell walls, sometimes resembling an irregular caltrop. The eggs are very large relative to the size of the female, and are some of the largest eggs among all insects.[8]
Two very different mating systems appear to be common in carpenter bees, and often this can be determined simply by examining specimens of the males of any given species. Species in which the males have large eyes are characterized by a mating system where the males either search for females by patrolling, or by hovering and waiting for passing females, which they then pursue. In the other mating system, the males often have very small heads, but a large, hypertrophied glandular reservoir is in the mesosoma, which releases pheromones into the airstream behind the male while it flies or hovers. The pheromone advertises the presence of the male to females
The western honey bee or European honey bee (Apis mellifera) is a species of honey bee. The genus name Apis is Latin for "bee", andmellifera means "honey-bearing".
Western honey bees evolved into geographic races as they spread from Africa into Eurasia, and 28 subspecies based on these geographic variations are recognized. All races are cross-fertile, although reproductive adaptations may make interbreeding unlikely. The subspecies are divided into four major branches, based on work by Ruttner and confirmed by mitochondrial DNA analysis. African subspecies belong to branch A, northwestern European subspecies branch M, southwestern European subspecies branch C and Mideastern subspecies branch O. These subspecies are listed and grouped in the sidebar. Regions with local variations may be identified as subspecies in the future; A. m. pomonella, from the Tian Shan, would be included in the Mideastern subspecies branch.
