Eurasian Oystercatcher - Haematopus ostralegus (Linnaeus, 1758) - Στρειδοφάγος - Video - Cyprus

Video Χρυσόστομος Βασιλείου καζιβερά 24/9/2016 

Eurasian Oystercatcher - Haematopus ostralegus (Linnaeus, 1758) - Στρειδοφάγος - Video - Cyprus

Eurasian Oystercatcher - Haematopus ostralegus (Linnaeus, 1758) - Στρειδοφάγος - Cyprus

The Eurasian oystercatcher (Haematopus ostralegus) also known as the common pied oystercatcher, or palaearctic oystercatcher, or (in Europe) just oystercatcher, is a wader in the oystercatcher bird family Haematopodidae. It is the most widespread of the oystercatchers, with three races breeding in western Europe, central Eurasia, Kamchatka, China, and the western coast of Korea. No other oystercatcher occurs within this area.
This oystercatcher is the national bird of the Faroe Islands.

The oystercatcher is one of the largest waders in the region. It is 40–45 cm (16–18 in) long, the bill accounting for 8–9 cm (3.1–3.5 in), and has a wing-span of 80–85 cm (31–33 in).[3] They are obvious and noisy plover-like birds, with black and white plumage, red legs and strong broad red bills used for smashing or prising open molluscs such as mussels or for finding earthworms.[3] Despite its name, oysters do not form a large part of its diet. The bird still lives up to its name, as few if any other wading birds are capable of opening oysters at all.

This oystercatcher is unmistakable in flight, with white patches on the wings and tail, otherwise black upperparts, and white underparts. Young birds are more brown, have a white neck collar and a duller bill. The call is a distinctive loud piping.

The bill shape varies; oystercatchers with broad bill tips open molluscs by prising them apart or hammering through the shell, whereas pointed-bill birds dig up worms. Much of this is due to the wear resulting from feeding on the prey. Individual birds specialise in one technique or the other which they learn from their parents

There are three subspecies: the nominate ostralegus found in Europe and the coasts of eastern Europe, longipes from Central Asia and Russia, and osculans found from Kamchatka in the Russian Far East and northern parts of China.

Bill length shows clinal variation with an increase from west to east. The subspecies longipes has distinctly brownish upperparts and the nasal groove extends more than halfway along the bill. In the subspecies ostralegus the nasal groove stops short of the half-way mark. The osculans subspecies lacks white on the shafts of the outer 2–3 primaries and has no white on the outer webs of the outer five primaries

This is a migratory species over most of its range. The European population breeds mainly in northern Europe, but in winter the birds can be found in north Africa and southern parts of Europe. Although the species is present all year in Ireland, Great Britain and the adjacent European coasts, there is still migratory movement: the large flocks that are found in the estuaries of south-west England in winter mainly breed in northern England or Scotland. Similar movements are shown by the Asian populations. The birds are highly gregarious outside the breeding season.

The nest is a bare scrape on pebbles, on the coast or on inland gravelly islands. 2–4 eggs are laid. Both eggs and chicks are highly cryptic.

Because of its large numbers and readily identified behaviour, the oystercatcher is an important indicator species for the health of the ecosystems where it congregates. Extensive long-term studies have been carried out on its foraging behaviour, in northern Germany, in the Netherlands and particularly on the River Exe estuary in south-west England. These studies form an important part of the foundation for the modern discipline of behavioural ecology.

The scientific name Haematopus ostralegus comes from the Greek haima αἳμα blood, pous πούς foot and Latin ostrea oyster and legere to collect or pick.

The name oystercatcher was coined by Mark Catesby in 1731 as a common name for the North American species H. palliatus, described as eating oysters. Yarrell in 1843 established this as the preferred term, replacing the older name Sea Pie
From https://en.wikipedia.org/wiki/Eurasian_oystercatcher

Photos Kazivera 24/9/2016 by George Konstantinou

Εκπομπή στον ASTRA " Κύπρος,νησί, θάλασσα " Με τον Γιώργο Κωνσταντίνου - 22 09 2016

 22 09 2016

Εκπομπή στον ASTRA 92,8 και 105,3 την Πέμπτη  22 09 2016, λίγο μετά τις 9:00 με την Σόνια Φιλίππου !!! Το θέμα μας θα είναι  " Κύπρος,νησί, θάλασσα "  που θα μας το αναπτύξει ο φιλοξενούμενος μας Κος Γιώργος Κωνσταντίνου ειδικός Φυσιοδίφης , ερευνητής βιοποικιλότητας και φωτογράφος και κινηματογραφιστής ‘άγριας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομιάς και βιοποικιλότητας της Κύπρου.

Το χωριό Πυργά της επαρχίας Λάρνακας - Pyrga Village - Cyprus

See also

List of cities towns and villages in Cyprus - Κατάλογος δήμων και κοινοτήτων της Κύπρου

Μοναστήρι Παναγία η Στάζουσα στο χωριό Πυργά - Panagia Stazousa Churche at Pirga village

Η νέα εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Πυργά - The new Church of Agia Marina at Pyrga Village - Cyprus

Η Παλιά Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Πυργά - The old Agia Marina Church (Saint Marina) at Pyrga Village - Cyprus

Η Εκκλησία Αγίας Αικατερίνης στο χωριό Πυργά - The Agia Aikaterini Church (Saint Catherine) at Pyrga Village - Cyprus

Στα μέσα του δρόμου μεταξύ Λευκωσίας – Λεμεσού, ανάμεσα στον Κόρνο και τον Ψευδά εκτείνεται μια ήπια αβαθής κοιλάδα που τη διασχίζει ένας μικρός παραπόταμος του Τρέμιθου και κάτω από τους Βόρειους πρόποδες του Σταυροβουνιού, βρίσκεται το Χωριό Πυργά της Επαρχίας Λάρνακας.

Κτισμένο σε ένα υψόμετρο 270 μέτρων, το χωριό είναι κυριολεκτικά πνιγμένο στο πράσινο του πεύκου και της άγριας βλάστησης. Το χωριό απέχει 23 περίπου χιλιόμετρα από τη Λάρνακα και τριάντα από την Λευκωσία.

Τα Πυργά βρίσκονται προστατευμένα και περικυκλωμένα από τα βουνά Αππϊάτζιη, Συινόβα, Βασιώτη, Ευγαλή, Σταυρής, Βικλιά και Πιπή. Τα βουνά αυτά είναι καταπράσινα. Αν πάρεις ένα από τα πολλά μονοπάτια η κάποιο χωματένιο δρόμο προς τις πλαγιές των λόφων, θα εντυπωσιαστείς από την αφθονία και την ποικιλία της φυσικής βλάστησης.

Νότια του χωριού όπου συναντάς το βουνό Ευγαλή, που φθάνει τα 450 μέτρα, ακριβώς πίσω, αγναντεύεις το ψηλότερο σημείο του χωριού, τη κορφή του Σταυροβουνίου, σε ύψος 688 μέτρα. Η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου και Αγ. Βαρβάρας βρίσκονται μέσα στα διοικητικά όρια της κοινότητας.

Τα Πυργά δέχονται μέση ετήσια βροχόπτωση περί τα 430 χιλιοστόμετρα.
Στην περιοχή όπου από τα ορεινά αυτά συγκροτήματα που περιβάλλουν το χωριό, σχηματίζεται μια αβαθής μα πολύ εύφορη κοιλάδα που αποτελεί τον κύριο γεωργικό πνεύμονα της κοινότητας. Σιτηρά, πατάτες, λαχανικά, εσπεριδοειδή, ελιές και χαρουπιές, και λίγα όσπρια (κυρίως λουβιά), αποτελούν τα βασικά προϊόντα που παράγονται εδώ. Μεγάλες εκτάσεις κρατικής και ιδιωτικής γης είναι ευτυχώς ακόμη ακαλλιέργητες, δίνοντας έτσι την ευκαιρία, σε μια μεγάλη ποικιλία άγριας βλάστησης, να ξεδιπλωθεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Πεύκα, αόρατοι, αγριελιές, τρεμιθιές, σχίνοι, μερσίνις, ασπάλαθοι, μυροφόρες, μαζιές, ξυσταριές, σπατζιά και θυμάρι, είναι μόνο μερικά από τα είδη που συναντά κάποιος στο πέρασμά του. Δεν είναι εξ άλλου τυχαίο που όλοι οι γνωστοί βοτανολόγοι που κατά καιρούς ασχολήθηκαν με την χλωρίδα του τόπου, αφιέρωσαν σημαντικό μέρος του χρόνου τους στην περιοχή αυτή.(Sibthorp 1787, Kotschy 1859, Sintenis 1880, Lindberg 1939).

Η ποικίλη αυτή φυσική βλάστηση δεν είναι άσχετη με την παραγωγή εδώ του περίφημου « Μελιού του Σταυροβουνιού» . Η άφθονη και εκλεκτή ανθοφορία είναι που δίνει την εξαίρετη γεύση και το άρωμα στο μέλι της περιοχής. Οι κάτοικοι έχουν αντιληφθεί ότι το μέλλον αλλά και η ίδια ύπαρξη της κοινότητας τους, συνδέεται άμεσα με αυτό το φυσικό τοπίο. Γι’ αυτό, έγκαιρα ευαισθητοποιήθηκαν, και έχουν κάνει δυναμικούς αλλά και δικαστικούς αγώνες, για διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος της κοινότητάς τους.

Από συγκοινωνιακής απόψεως, τα Πυργά συνδέονται στα δυτικά με το χωριό Κόρνος (περί τα 3,5 χμ) και στα βορειοανατολικά με το χωριό Αγία Άννα (περί τα 6,5 χμ) και μέσω του με την πόλη της Λάρνακας. Από το γειτονικό χωριό Ψευδάς που βρίσκεται στα βορειοανατολικά του απέχει περί τα 5 χιλιόμετρα.
Το χωριό γνώρισε πληθυσμιακές αυξομειώσεις. Το 1881 οι κάτοικοι του ήσαν 202 που μέχρι το 1960 αυξήθηκαν στους 381 (273 Ελληνοκύπριοι και 108 Τουρκοκύπριοι). Μετά την τουρκοκυπριακή ανταρσία οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι των Πυργών εγκατέλειψαν το χωριό τους και μετακινήθηκαν σε γειτονικά αμιγή τουρκοκυπριακά χωριά, στο πλαίσιο οδηγιών της Άγκυρας για δημιουργία στην Κύπρο ισχυρών τουρκοκυπριακών θυλάκων. Το 1973 οι κάτοικοι του χωριού όλοι Ελληνοκύπριοι απέμειναν πλέον και μέχρι σήμερα ανέρχονται στους 600.

Ο αρχικός πυρήνας του οικισμού, που συγκεντρώνει τα μικρά παραδοσιακά σπίτια κτισμένα με πλινθάρι ή με καστανόχρωμες λάβες, συνεχώς εγκαταλείπεται. Αρκετά σύγχρονα σπίτια και εξοχικές κατοικίες κτίζονται στην περιφέρεια του χωριού, ιδιαίτερα στις κορφές και τις πλαγιές των λόφων. Φαίνεται πως το καταπράσινο τοπίο των Πυργών επισημάνθηκε πολύ νωρίς, γιατί αρκετοί κάτοικοι της Λάρνακας και της Λευκωσίας βρήκαν εδώ ικανοποιητικό χώρο για τα εξοχικά τους σπίτια.
Το χωριό υπήρχε κατά τα Μεσαιωνικά χρόνια. Η ονομασία του όμως μας παραπέμπει στα Βυζαντινά χρόνια.

Για το όνομα του χωριού (Πυργά η Πυρκά) υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη που φαίνεται και πιο πιθανή, θέλει να πήρε το όνομα του από το κόκκινο χρώμα (πυρρόν) του χρώματος (γης) της περιοχής. Είναι δηλαδή το όνομα του χωριού αρχαιότατο και προέρχεται από το πύρ + τον Δωρικό τύπο γα (αντί γή). Επομένως Πυργά σημαίνει κοκκινογή.

Η άλλη εκδοχή λέει, πως, στην περιοχή αυτή, λόγω των πυκνών δασών, υπήρχαν πολλά καμίνια αγγειοπλαστικής και καρβούνων που έκαιαν συνέχεια. Υπήρχαν δηλαδή πολλές «πυρκαγιές» όπου και η ονομασία.

Η ιστορία του χωριού είναι πολύ παλιά και φθάνει πίσω στην αρχαιότητα. Αυτό το μαρτυρούν τα διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή , όπως σπήλαια, πήλινα αγάλματα, αγγεία, νομίσματα, κοσμήματα κλπ. Αρκετά από αυτά βρίσκονται σε μουσεία του εξωτερικού που μεταφέρθηκαν δυστυχώς από τους τότε αρχαιοκάπηλους πρεσβευτές και πρόξενους των Μεγάλων Δυνάμεων στο νησί. Η φτώχεια και η άγνοια που επικρατούσε τότε διευκόλυνε πολύ το έργο τους.
Οι παλιές μεσαιωνικές εκκλησίες που σώζονται σήμερα στην κοινότητα (Βασιλικό Παρεκκλήσι, Αγ. Μαρίνα, Παναγιά της Στάζουσας) είναι μάρτυρες της ιστορίας της για την περίοδο αυτή.
Μια παλιά παράδοση αναφέρει, ότι ο μεγάλος θησαυρός του Ιανού, (ασήμι χρυσάφι και κοσμήματα) που ποτέ δεν βρέθηκε, εξακολουθεί να είναι φυλαγμένος στις υπόγειες στοές και σήραγγες, που λέγεται πως υπάρχουν κάτω και γύρω από την Αγ. Αικατερίνη (βασιλικό παρεκκλήσι) στα Πυργά. Σύμφωνα με την παράδοση ο θησαυρός αυτός είναι αρκετός για να συντηρήσει ολόκληρο τον πληθυσμό της Κύπρου, για αρκετά χρόνια.

Το εξαίρετο κλίμα, το καταπράσινο τοπίο, καθώς και η εύκολη πρόσβαση από τη Λάρνακα και τη Λευκωσία, κάνουν τα Πυργά ένα θαυμάσιο τόπο, για απόκτηση, εξοχικής, ή μόνιμης κατοικίας. Τα πλεονεκτήματα αυτά, φαίνεται να έχουν επισημανθεί πολύ νωρίς από τους κατοίκους των δύο πόλεων, γιατί αρκετοί από αυτούς βρήκαν εδώ, τον δικό τους ιδανικό χώρο για τα εξοχικά και τις επαύλεις τους. Πρόσφατα κτίστηκε στο κέντρο του χωριού, μεγάλο, ιδιόκτητο Κοινοτικό Κέντρο, που στεγάζει τα Γραφεία της Κοινότητας, Ιατρείο, Ταχυδρομείο, καφεστιατόριο, αίθουσα εκδηλώσεων, κ.λ.π.

Όλα δείχνουν , πως αυτό το είδος ανάπτυξης, θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, μετατρέποντας έτσι τα Πυργά, σε ένα ήσυχο, σύγχρονο, και κοντινό θέρετρο, ένα είδος «Εκάλης», για τους Λαρνακείς και τους Λευκωσιάτες. Μοναδική προϋπόθεση, το φυσικό περιβάλλον, πρέπει να διαφυλαχτεί με κάθε θυσία.
Πηγή http://www.pyrga.org/history.shtm

in the middle of the Nicosia -- Limassol road, between Kornos and Psevdas, stretches a mild, shallow valley that is crossed by a small tributary of the river Tremithos and under the North foothills of Stavrovouni lies the village Pyrga of the Larnaca District.

Built at an altitude of 270 meters, the village is literally "drowned" in the green of pines and wild vegetation.

The village has a distance of about 23 kilometres from Larnaca and thirty from Nicosia.

Pyrga are protected and surrounded by the Appidaki, Syinova, Vasioti, Evgali, Stavris, Viklia, and Pipi mountains. These mountains are verdurous. If you take one of the many trails or some country road to the hill's slopes, you will be impressed by the abundance and variety of natural vegetation.

South of the village where you come across the Evgali mountain, which reaches 450 meters, right behind it you can glaze at the village's highest point, the mountaintop of Stavrovouni at an altitude of 688 meters. The Holy Monasteries of Stavrovouni and "Agias Varvaras" (St. Barbara) are within the community's administrative borders.

Pyrga receive an annual average rainfall of about 430 millimetres. In the region, where because of these mountainous formations that surround the village, a shallow -yet very fertile -valley is formed that constitutes the community's main agricultural "lung". Cereals, potatoes, vegetables, citrus trees, olives, carobs, and some legumes (mainly black-eyed French beans) are the basic products that are produced here. Large tracts of state-owned and privately owned land are -fortunately -still not cultivated, thus giving the chance to a great variety of wild vegetation to unfold in all its magnificence

Pines, Phoenician junipers, wild olive trees, terebinths (turpentine trees), lentisks, butcher's brooms, thorny brooms, lavenders "stoechas", thorny burnets, sages (cistus and camomile), and thymes are only but a few of the species that one comes across while passing by. Besides, it is no coincidence that all the known botanists that have -from time to time -occupied themselves with the land's flora have spent a great deal of their time in this region. (Sibthorp 1787, Kotschy 1859, Sintenis 1880, Lindberg 1939).

This varied natural vegetation is not irrelevant to the local production of the renowned "Honey of Stavrovouni". The abundant and select flowers is what gives the region's honey its excellent taste and aroma. The inhabitants have realised that the future of the community and also its own existence is directly associated with this natural landscape. So they became sensitive to the issue in time and have made dynamic (and also in-court) struggles for the preservation of their community's natural environment.

With regards to transportation, Pyrga is connected to the village Kornos in the west (about 3,5 km), to the village Agia Anna in the north-east (about 6,5 km), and through it to the city of Larnaca. It has a distance of about 5 kilometres from the neighbouring village Psevdas, which is in its north-east.

The village has gone through fluctuations of its population. In 1881 its inhabitants were 202, increasing to 381 by 1960 (273 Greek-Cypriots and 108 Turkish-Cypriots). After the Turkish-Cypriot mutiny and in the context of Ankara's instructions for the creation of Turkish-Cypriot strongholds in Cyprus, the Turkish-Cypriot inhabitants of Pyrga abandoned the village, transferring to neighbouring villages with a purely Turkish-Cypriot population. In 1973 only Greek-Cypriots remained as inhabitants of the village and until today they number 600.

The original core of the settlement, which concentrates the small, traditional houses that are built with sun-dried bricks or chestnut lava, is continually being abandoned. Several modern houses and country houses are being constructed in the village's precinct, especially at the tops and slopes of the hills. It seems that the verdant landscape of Pyrga has been spotted early on, since several inhabitants of Larnaca and Nicosia have found here the right place for their country houses and cottages.

The village was in existence since Mediaeval times. Its name however relates to the Byzantine times.

There are two interpretations regarding the name of the village (Pyrga or Pyrka). The first, which seems to be most probable, claims that its name was taken by the red colour ("pyrron" = red) of the region's soil. That is, the name of the village is quite ancient and originates from pyr (fire) and the Doric idiom ga (instead of "gi" which means earth). Therefore Pyrga holds the meaning of "red soil".

The other interpretation reports that in this region, because of the thick forests, there were many pottery and charcoal kilns that were lit all the time. That is, there were many " pyrkagies " (plural, meaning fires) and so it got its name.

The village's history is very old and goes back to Antiquity. This is witnessed by the various archaeological findings that were discovered in the region, such as caves, earthen statues, pots, coins, jewels, etc. Quite a few of those are in museums abroad, unfortunately having been transferred there by smugglers of antiquities, Ambassadors and High Commissioners of the Great Powers in the island during those days. The poverty and ignorance that prevailed then made their task easier.

The old mediaeval churches that are extant in the community today (Royal Chapel, Agia Marina, "Panagia tis Stazousas") are witnesses of its history din that period.

An old tradition reports that the great treasure of Ianos (Janus), (silver, gold, and coins) which was never found, is still hidden in Pyrga, in the underground galleries that are rumoured to exist under and around St. Catherine (Royal Chapel). According to the legend this treasure is large enough to support the entire population of Cyprus for several years.

The excellent climate, the verdant landscape, as well as the easy access from Larnaca and Nicosia have made Pyrga a wonderful place for the acquisition of a country house or a permanent habitat. These advantages seem to have been noticed early on by the inhabitants of the two cities, because quite a few of them found here their own ideal place for their country houses and their villas. Recently a large, privately owned Community Centre was built in the middle of the village, housing the Offices of the Community, a Health Centre, a Post Office, a cafeteria / restaurant, a hall for events / meetings, etc.

Everything indicates that this kind of growth and development will also continue in the years to come, thus converting Pyrga into a quiet, modern, and proximal resort, a kind of "Ekali" for the inhabitants of Larnaca and Nicosia. The only precondition being that the natural environment must be preserved at all costs.
From http://www.pyrga.org/english/history.shtm

Photos 6/3/2016 by George Konstantinou

Portunus hastatus (Linnaeus, 1767) - lancer swimcrab - swimming crab - Cyprus

Portunus is a genus of crab which includes several important species for fisheries, such as the blue swimming crab, Portunus pelagicus and the Gazami crab, P. trituberculatus.[2] Other species, such as the three-spotted crab (P. sanguinolentus) are caught as bycatch.

The genus Portunus contains more than 90 extant species and over 40 further species known only from fossils.

Fossils of crabs within this genus can be found in sediment of Europe, the United States, Mexico, Venezuela, Brazil and Australia from Paleogene to recent (age range: 48.6 to 0.0 million years ago)
From https://en.wikipedia.org/wiki/Portunus

Photo by Costas Constantinou

Underwater photos Limasol  by Kostas Aristeidou

Η νέα εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Μοσφιλωτή - The new and bigger church of Agia (Saint) Marina at Mosfiloti Village - Cyprus

See also

Το χωριόν Μοσφιλωτή - Mosfiloti Village - Cyprus

Η παλαιά εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Μοσφιλωτή

Εκκλησία Αγίας Παρασκευής & Παναγίας Ελευθερώτριας στο χωριό Μοσφιλωτή

Η ανέγερση καινούριου και πιο μεγάλου ναού της Αγίας Μαρίνας έλαβε χώρα τη δεκαετία του ΄80. Ειδικότερα, η οικοδόμηση του ναού κρίθηκε αναγκαία μετά την τούρκικη εισβολή του 1974, όταν πολλοί Λυσιώτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο χωριό. Στην ανέγερση του ναού συνέβαλαν καθοριστικά ο Παπά Μιχαήλ Κωνσταντίνου καθώς και οι κάτοικοι του χωριού.

Η χωρητικότητα του ναού αυτού ανέρχεται περί τους διακόσιους πιστούς. Το εσωτερικό του ναού κοσμείται με τοιχογραφίες, οι οποίες έχουν φιλοτεχνηθεί από τον Αθηαινίτη αγιογράφο, Άλκη Κεπόλα. Η αγιογράφηση του ναού άρχισε το 1991, έπειτα από εισφορές πιστών.

Σ΄ αυτή την εκκλησία, παραδίδεται μια φορά τη βδομάδα μάθημα Κύκλου Αγίας Γραφής και κάθε Κυριακή κήρυγμα κατά τη Θεία Λειτουργία. Επίσης, σ’ αυτή στεγάζεται κατηχητικό σχολείο, στο οποίο φοιτούν 70 παιδιά από ηλικίας 6-18 ετών.

Τέλος, πρέπει να αναφερθεί πως η εκκλησιαστική επιτροπή έχει προβεί στη δημιουργία Φιλόπτωχης αδελφότητας, αλλά και στο σχεδιασμό ίδρυσης Πνευματικού Κέντρου της κοινότητας. Το τελευταίο φιλοδοξεί να διαφυλάξει την πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά του χωριού, μεταλαμπαδεύοντας αξίες και γνώσεις.

Πηγή:
Πέτρου Βαρνάβας

Πηγή http://mosfiloti.org/portfolio-item/thriskeftiki-zoi/#toggle-id-2

Photos 6/3/2016 by George Konstantinou

The construction of the new and bigger church dedicated to Agia Marina took place during the 1980’s. The construction of the church was considered necessary right after the 1974 invasion, when many refugees from the occupied village of Lysi settled in the village. Priest Michael Constantinou and the residents of the village contributed to the construction of the church.

It is a church with capacity for two hundred people. The interior of the church is decorated with murals, created by Alkis Kepolas from Athienou, who began his work in 1991, after donations made by pilgrims.

There is a Holy Bible Reading once a week at the church and sermon right after Mass each Sunday. Moreover, the church is visited by 70 children aged between 6 and 18 years old that attend Sunday School.

Finally, it must be noted that the ecclesiastical committee has founded a charity board and schedules the establishment of a Community Spiritual Centre, so as to secure the spiritual and cultural heritage of the village by transmitting knowledge and values.

Source:

Petrou Varnavas

Η παλαιά εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Μοσφιλωτή - The old church of Agia (Saint) Marina at Mosfiloti Village - Cyprus

See also

Το χωριόν Μοσφιλωτή - Mosfiloti Village - Cyprus

Η νέα εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Μοσφιλωτή

Εκκλησία Αγίας Παρασκευής & Παναγίας Ελευθερώτριας στο χωριό Μοσφιλωτή

Στην καρδιά του χωριού βρίσκεται η παλαιά εκκλησία του χωριού, η οποία είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα. Σύμφωνα, όμως, με την μαρτυρία Άγγλου περιηγητή, αρχικά ο ναός ήταν αφιερωμένος στην Αγία Παρασκευή.

Δυστυχώς, η ακριβής ημερομηνία οικοδόμησης του ναού είναι άγνωστη, εξαιτίας της ανεπάρκειας σχετικών πληροφοριών. Αρκετοί, όμως, μελετητές ανάγουν με επιφύλαξη την ανέγερση του ναού περί τα μέσα του 17ου αιώνα, στηριζόμενοι στις φορητές εικόνες του τέμπλου. Ο ναός αναπαλαιώθηκε στα τέλη του 20ου αιώνα, το 1990.

Ο ναός είναι λιθόκτιστος, κατασκευασμένος από πέτρες της περιοχής. Οι λίθοι έχουν τύχει ελάχιστης επεξεργασίας, γ’ αυτό και οι τοίχοι έχουν πλάτος ένα μέτρο και είκοσι εκατοστά. Πριν την ανακαίνιση, ο ναός είχε διαστάσεις, πέντε μέτρα μήκος και τρεισήμισι μέτρα πλάτος. Όταν το 1990 έλαβε χώρα η ανακαίνιση, ο ναός επιμηκύνθηκε στα δυτικά, γ’ αυτό και η σημερινή εκκλησία έχει μήκος περί τα δέκα μέτρα.

Αξίζει να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης, στη νότια πλευρά του ναού, μ’ άλλα λόγια στο σημείο που τοποθετείται η εικόνα της πολιούχου Αγίας εντοπίστηκαν υπολείμματα τοιχογραφιών. Σαφέστερα, οι μελετητές παρατήρησαν πώς σε μερικές πέτρες υπάρχουν χρώματα από μπογιές και τρίχες από πινέλα.

Οι εικόνες που κοσμούν το εσωτερικό του ναού, έχουν αγιογραφηθεί από τον ιεροδιάκονο Φιλάρετο περί τα 1680 ή λίγο αργότερα. Ευτυχώς, όλες οι εικόνες έχουν τύχει συντήρησης το 1990, γ’ αυτό άλλωστε σώζονται σε άριστη κατάσταση.

Πηγή:
Πέτρου Βαρνάβας

Πηγή:http://mosfiloti.org/portfolio-item/thriskeftiki-zoi/#toggle-id-1

Photos 6/3/2016 by George Konstantinou

The old church of the village is located right in the centre of the village and it is dedicated to Agia (Saint) Marina. According to an English traveler, the church was initially dedicated to Agia Paraskevi.

Unfortunately, the exact construction date of the church is not known as the information given is inconsistent. Some researchers however, based on the portable icons of the iconostasis, estimate that it was built around the middle of the 17th century. The church was renovated at the end of the 20th century, in 1990.

It is a church built with slightly processed local stone, and that is why the walls are one meter and twenty centimeters wide. Before the renovation, the church was five meters long and three and a half meters wide. After the renovation in 1990, the church was elongated at its west part and that is why the church today is almost ten meters long.

It is worth mentioning that during the renovation, remains of murals were found on the north part of the church, namely where the icon of Saint Marina is locate. Researchers noted that there is paint colour and hairs from paint brushes on some of the rocks of the wall.

The icons that decorate the interior part of the church have been created by deacon Philaretos around 1680 or a bit later. Fortunately, all icons were restored in 1990 and that is why they are in perfect shape.

Source:

Petrou Varnavas

Το χωριόν Μοσφιλωτή - Mosfiloti Village - Cyprus

See also

List of cities towns and villages in Cyprus - Κατάλογος δήμων και κοινοτήτων της Κύπρου

Η παλαιά εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Μοσφιλωτή

Η νέα εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο χωριό Μοσφιλωτή

Εκκλησία Αγίας Παρασκευής & Παναγίας Ελευθερώτριας στο χωριό Μοσφιλωτή

1. Η Μοσφιλωτή είναι αμιγές ελληνικό χωριό της επαρχίας Λάρνακας και βρίσκεται στην καρδιά των τριών μεγάλων πόλεων: της Λευκωσίας, της Λεμεσού και της Λάρνακας. Η Κοινότητα Μοσφιλωτής απέχει περί τα 21 χλμ από τη Λάρνακα, 22 χλμ από τη Λευκωσία και 44 χλμ από τη Λεμεσό. Αποστάσεις που μπορεί κάποιος να διανύσει με το αυτοκίνητο σε 25 λεπτά της ώρας.

2. Η ονομασία του χωριού Μοσφιλωτή (όπως και εκείνη του χωριού Μοσφιλερή) είναι συνώνυμη, από το δέντρο μοσφιλιά (crataegus azarolus).Υποδηλώνει δε τοποθεσία γεμάτη από τέτοια δέντρα. Είναι αξιοσημείωτο ότι το χρησιμοποιούμενο μέχρι σήμερα στην Κύπρο όνομα της μοσφιλιάς, είναι αρχαίο ελληνικό. Σήμερα δεν σώζονται πολλές μοσφιλιές, λόγω του ότι παλιά επί Βρετανικής κυριαρχίας, λόγω φτώχειας και λιγοστών δουλειών, υπήρχαν αρκετοί ξυλοκόποι που έκοβαν διάφορα δέντρα, μεταξύ των οποίων και μοσφιλιές και πουλούσαν την ξυλεία στους Άγγλους, για τα τζάκια τους. Επίσης χρησιμοποιούσαν την ξυλεία για να κατασκευάζουν τα υποστατικά τους.

Οι ΄Άγγλοι διατηρούσαν καλές σχέσεις με τους κατοίκους της Μοσφιλωτής, λόγω του ότι αγόραζαν ξυλεία από αυτούς και ο Κυβερνήτης επισκεπτόταν κάθε Σαββατοκύριακο το χωριό, για κυνήγι. Υπήρχαν αρκετοί κάτοικοι που τον βοηθούσαν στο κυνήγι και τον φιλοξενούσαν στα σπίτια τους για φαγητό.

3. Η Μοσφιλωτή εξυπηρετείται από ένα καλό οδικό δίκτυο. Εφάπτεται του παλαιού δρόμου Λευκωσίας-Λεμεσού και απέχει 500μ. από το νέο αυτοκινητόδρομο. Συνδέεται με ασφαλτόστρωτους δρόμους στα δυτικά με το χωριό Σιά (περί τα 2,5χλμ), στα ανατολικά με το χωριό Ψευδάς (περί τα 3,5 χλμ), βορειοανατολικά με το χωριό Λύμπια (περί τα 7χλμ) και νότια με το χωριό Πυργά (περί τα 3 χλμ).

Το χωριό Μοσφιλωτή υπήρχε από τα Μεσαιωνικά χρόνια. Σύμφωνα με το Νέαρχο Κληρίδη, το χωριό κτίστηκε γύρω από το μοναστήρι της Αγίας Θέκλας που προϋπήρχε. Το μοναστήρι αυτό ιδρύθηκε το 330 μ.Χ. αιώνα, μαζί με το Σταυροβούνι, από την Αγία Ελένη. Η ίδρυση του χωριού γύρω από το μοναστήρι θα πρέπει να τοποθετηθεί στα βυζαντινά χρόνια. Κατά τις περιόδους της Φραγκοκρατίας και της Βενετοκρατίας το χωριό ήταν φέουδο, αλλά δεν γνωρίζουμε σε ποια οικογένεια ευγενών ανήκε. Σε παλαιούς χάρτες βρίσκεται σημειωμένο με το όνομα Mesfolot ή και Mesfelot .

Κάτω από το μοναστήρι υπάρχει αγίασμα που χρησιμοποιείται από τους πιστούς για τη θεραπεία δερματικών νοσημάτων και εκζεμάτων.

Η Ιερά Μονή της Αγίας Θέκλας πανηγυρίζει στις 24 Σεπτεμβρίου, μέρα που η εκκλησία μας τιμά την μνήμη της μεγαλομάρτυρος και Ισαποστόλου Αγίας Θέκλας. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια της επαρχίας Λάρνακας.

Ο Άγγλος περιηγητής και στρατιωτικός Χένρυ Λάϊτ, κατά την επίσκεψή του στην Μονή της Αγίας Θέκλας, όπου φιλοξενήθηκε για μία νύκτα το 1814, την ημέρα της γιορτής, σε σχετικό κείμενο του αναφέρει ότι η φτώχεια και η αθλιότητα που επικρατούσαν ανάμεσα στον αγροτικό πληθυσμό του χωριού, ενδεικτικά των δεινών και των κακουχιών των Ελλήνων της Κύπρου κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1571-1878), του προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση.

4. Η Μοσφιλωτή είναι κτισμένη με μέσο υψόμετρο 250μ., με τα βόρεια και δυτικά της σύνορα να αποτελούν μέρος των διοικητικών ορίων των επαρχιών Λευκωσίας-Λάρνακας. Είναι το πιο κοντινό χωριό της επαρχίας Λάρνακας προς την Λευκωσία. Αποτελεί μέρος των διοικητικών ορίων της επαρχίας Λάρνακας, αλλά εκπαιδευτικά και τηλεπικοινωνιακά υπάγεται στη Λευκωσία. Συνορεύει με τρία χωριά της επαρχίας Λευκωσίας, δυτικά με το χωριό Σια, βόρεια με το χωριό Αλάμπρα και βορειανατολικά με το χωριό Λύμπια.

5. Το χωριό περιβάλλεται από τα βουνά Πίπης, Βιζακερή, Πετρόμουττος και Καλόγερος. Τα βουνά Πίπης και Καλόγερος αναδασώθηκαν το 1981 με πεύκα και σήμερα θεωρούνται ο πνεύμονας του χωριού. Το πράσινο και η ποικιλία της φυσικής βλάστησης των βουνών δίνουν τη φυσική ομορφιά του χωριού.

Από γεωλογικής άποψης κυριαρχούν οι λάβες του πυριγενούς συμπλέγματος του Τροόδους, πάνω στις οποίες αναπτύχθηκαν φαιοχώματα. Είναι οι ήπιοι αποστρογγυλωμένοι λόφοι από λάβα, που πάνω τους φυτρώνουν αραιά πεύκα, θυμάρι και λάδανος.

Το χωριό Μοσφιλωτή, λόγω του ορυκτού πλούτου του, βρίσκεται σε λατομική περιοχή, όπως και τα χωριά Πυργά και Σια. Στα όριά του λειτουργεί ένα μεγάλο λατομείο, για την επεξεργασία σκυροδέματος και ένα εργοτάξιο επεξεργασίας ασφάλτου.

Παλαιά έγιναν εκσκαφές για ανεύρεση χαλκού και χρυσού. Δύο από αυτές, οι οποίες σώζονται μέχρι σήμερα και έχουν αρκετό βάθος, έγιναν από ένα Έλληνα ονομαζόμενο Προμπονά. Από τότε οι εκσκαφές αυτές πήραν την ονομασία «Η τρύπα του Προμπονά». Η μία βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Πίπης και η άλλη στους πρόποδες του βουνού Βιζακερής. Ο Προπονάς, ο οποίος ήταν και γεωλόγος, τα υλικά, τα οποία αφαιρούσε από τις δύο εκσκαφές, τα μετέφερε με γαϊδούρια σε τοποθεσία κοντά στην Αγία Θέκλα για επεξεργασία. Στην τοποθεσία αυτή υπάρχουν μέχρι σήμερα δύο μικρές δεξαμενές, τις οποίες χρησιμοποιούσε για τον πιο πάνω σκοπό.

Το χωριό το διασχίζει παραπόταμος του ποταμού Τρέμιθου, που διατηρεί νερό στην κοίτη του και κατά τους ανοιξιάτικους μήνες. Κάτι που δικαιολογεί την ύπαρξη ανθρώπων κατά τα παλιά χρόνια, λόγω του ότι τότε η άρδευση στις διάφορες καλλιέργειες γινόταν απευθείας από ποταμούς. Σε διάφορα σημεία του ποταμού, υπήρχαν, μικροί υδατοφράκτες. Κοντά στο Μοναστήρι της Αγίας Θέκλας, υπάρχει μέχρι σήμερα ένας από αυτούς καθώς και μέρος αυλακιού που χρησιμοποιόταν παλιά, για τη μεταφορά νερού, για τις ανάγκες του χωριού και για τη λειτουργία ενός αλευρόμυλου, ο οποίος δεν σώζεται μέχρι σήμερα. Η περιοχή που λειτουργούσε ο αλευρόμυλος πήρε το όνομα «Παλιόμυλος». Νότια του μοναστηριού της Αγίας Θέκλας υπήρχε και εκεί μικρός υδατοφράκτης, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της γεωργίας σε περιοχή με την ονομασία «Βασίλειες». Το νερό περνούσε με αυλάκι και σε ένα σημείο, που ήταν αδύνατο να περάσει το νερό, λόγω μικρού ρυακιού, κτίστηκε καμάρα με χολέτρα. Μέρος αυτής σώζεται μέχρι σήμερα και ονομάζεται « Η χολέτρα τους Βασίλειες ».

Στα βόρεια του χωριού περνά ο ποταμός Τρέμιθος και αποτελεί τα φυσικά όρια του χωριού με το χωριό Λύμπια. Παλιά υπήρχαν κι εκεί μικροί υδατοφράκτες που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της γεωργίας και τη λειτουργία δύο αλευρόμυλων. Από τους αλευρόμυλους αυτούς, που σώζονται μικρά μέρη τους, ο ένας είναι σημειωμένος και στους χάρτες του Κτηματολογίου και βρίσκεται στα όρια της Μοσφιλωτής και έδωσε το όνομά του στην περιοχή, πού ονομάζεται «Μύλος» και ο άλλος βρίσκεται στα όρια της κοινότητας των Λυμπιών. Το 1945 στη θέση του μικρού υδατοφράκτη κτίστηκε πιο μεγάλος υδατοφράκτης λιθόκτιστου τύπου χωρητικότητας 18,000 m 3, ο οποίος κατεδαφίστηκε το 1976 για να κτιστεί στην θέση του μεγαλύτερος υδατοφράκτης, χωρητικότητας 220,000 m 3. Το μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται στα όρια της κοινότητας Μοσφιλωτής.

6. Σε διάφορες τοποθεσίες της Μοσφιλωτής βρέθηκαν κατά καιρούς αρχαία αντικείμενα, σπηλιές και ένας ομαδικός τάφος.

Νότια της Μονής της Αγίας Θέκλας σε απόσταση ενός χλμ, σώζονται μέχρι σήμερα σπήλαια που αποτελούνταν από δωμάτια και πιστεύεται ότι κατοικούνταν κατά τα μεσαιωνικά χρόνια. Η περιοχή αυτή πήρε το όνομα «Σπήλιοι». Μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι οι παλαιότεροι, έβρισκαν μέσα στα σπήλαια πήλινα δοχεία τα οποία πολλά κατέστρεφαν, γιατί δεν γνώριζαν την αξία τους. Σε ένα από τα δοχεία αυτά βρήκαν και σκελετό μικρού παιδιού. Πιστεύεται ότι κατά τα πρώτα χρόνια εγκατάστασης κατοίκων στην περιοχή και κατά τη διάρκεια επιδρομών των κατακτητών, οι κάτοικοι κατέφευγαν στις σπηλιές για να προστατευθούν. Τα μικρά παιδιά και τα βρέφη τα έκρυβαν στα πήλινα δοχεία και τα σκέπαζαν από πάνω με ρούχο, για να μην ακούγονται τα κλάματά τους και αποκαλυφθούν.

Στο χώρο που στεγάζονται τα γραφεία του Κοινοτικού Συμβουλίου υπάρχει μέχρι σήμερα πηγάδι. Από το πηγάδι αυτό αντλούσαν νερό όλοι οι κάτοικοι του χωριού, για τις καθημερινές τους ανάγκες και το μετέφεραν στα σπίτια τους με πήλινα δοχεία, μέχρι το 1966, οπότε λειτούργησε σύστημα υδροδότησης της κοινότητας.

Στο δρόμο που οδηγεί από τη Μοσφιλωτή στα Λύμπια, κτίστηκε το 1944, ένα πέτρινο γεφύρι πάνω στον ποταμό Τρέμιθο. Σε απόσταση 1300μ, βόρεια από το γεφύρι, προς το χωριό Λύμπια υπάρχει μικρό ξωκλήσι, αφιερωμένο στην Αγία Μαρίνα. Δίπλα από αυτό υπήρχε οικισμός βοσκών. Όταν το τουρκικό ασκέρι έφθασε στα μέρη αυτά από τα Λεύκαρα κατά το έτος 1570, επιτέθηκε εναντίον του οικισμού αυτού με κανόνια, που τα δοκίμαζαν οι Τούρκοι για πρώτη φορά. Άρχισαν να βάλλουν κατά των σπιτιών με βλήματα πέτρινα και ο οικισμός και η εκκλησία καταστράφηκαν. Όσοι κάτοικοι γλίτωσαν, ζήτησαν καταφύγιο στο χωριό Λύμπια. Η μέρα που έγινε η καταστροφή της Αγίας Μαρίνας, ήταν Τρίτη και από τότε η περιοχή αυτή ονομάστηκε «Κακοτρίτη».

Η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας αναπαλαιώθηκε, ενώ στο χώρο του οικισμού υπάρχουν μέχρι σήμερα ενδείξεις σπηλαίων.

Η περιοχή της «Κακοτρίτης» ήταν γεμάτη από πυκνά δάση. Κατά την παράδοση, από εκεί ξεκίνησε μεγάλη πυρκαγιά και με τη βοήθεια του ανέμου, οι φλόγες προχωρούσαν με μεγάλη ταχύτητα προς το χωριό Αλάμπρα, που βρίσκεται περίπου 3 χλμ δυτικά της «Κακοτρίτης». Οι κάτοικοι της Αλάμπρας τρομαγμένοι μαζεύτηκαν στην εκκλησία του χωριού τους, την Αγία Μαρίνα, και κλαίοντας την παρακαλούσαν γονατιστοί να τους σώσει. Έτσι έγινε το θαύμα. Είδαν τη σκιά μιας κοπέλας να φεύγει από την εκκλησία, την ακολούθησαν και είδαν να τους οδηγεί εκεί που η φωτιά λυσσομανούσε. Την είδαν να γονατά και να προσεύχεται στο Θεό. Σε λίγο η φωτιά έσβησε και το χωριό τους έμεινε απείρακτο από τις φλόγες. Από τότε το χωριό πήρε το όνομα Αλάμπρα. που παράγεται από το στερητικό άλφα και στην κυπριακή λέξη λαμπρό, που σημαίνει φωτιά.

Κατά το έτος 1426, ο Φράγκος βασιλιάς της Κύπρου Γιάννος, έμαθε ότι οι Μαμελούκοι αποβιβάστηκαν στη Λεμεσό κι άρχισαν τις λεηλασίες. Πήρε τότε τον στρατό του από την Ποταμιά και προχώρησε προς τη Λεμεσό. Διέσχισε τη Μοσφιλωτή και στάθμευσε νοτιότερα στα Πυργά, όπου συγκέντρωσε όλο το στρατό του. Από εκεί προχώρησε στη Χοιροκοιτία όπου νικήθηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος.

7. Η Μοσφιλωτή δέχεται μέση ετήσια βροχόπτωση γύρω στα 410 χιλιοστόμετρα. Στην περιοχή της καλλιεργείται μια μεγάλη ποικιλία εποχιακών λαχανικών, όπως πατάτες, κραμπιά, καρπούζια, πεπόνια, ντομάτες, αγγουράκια, κρεμμύδια, κολοκάσι, μαρούλια, μπάμιες, πιπέρια, λάχανα, μελιτζάνες και άλλα. Καλλιεργούνται επίσης ελιές, εσπεριδοειδή, όσπρια (λουβιά, κουκιά και ρεβίθια), σιτηρά (κυρίως κριθάρι), νομευτικά φυτά (βίκος και φαρράς), χαρουπιές και λίγες συκιές, μεσπιλιές και χρυσομηλιές.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν αρκετές ελιές από την εποχή της Φραγκοκρατίας, γι΄ αυτό και ονομάζονται φραγκοελιές. Νότια του χωριού, παλαιότερα, υπήρχαν αρκετές φυτείες από αμπέλια και γι΄ αυτό η περιοχή έχει την ονομασία «παλιάμπελα». Υπάρχει και περιοχή με την ονομασία «Καμίνια» που παλαιά υπήρχαν καμίνια για την επεξεργασία των σταφυλιών, για την κατασκευή του κρασιού και της ζιβανίας.

Παλιά υπήρχαν και αρκετές φυτείες από βαμβάκι για την κατασκευή κρεβατιών και μαξιλαριών. Υπάρχει τοποθεσία με την ονομασία «βαμβακερή».

Παλιά οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με την κεντητική, την υφαντική και την πλεκτική. Αυτά χάθηκαν σιγά – σιγά, με την ανάπτυξη βιομηχανικών μονάδων.

Λόγω μεγάλης ανάπτυξης του χωριού, μεγάλης αναδάσωσης και περιορισμένης έκτασης, δημιουργήθηκε κτηνοτροφική περιοχή σε μη αναπτυσσόμενη περιοχή, δίπλα από το Λατομείο. Εκεί μεταφέρθηκαν οι λιγοστοί κτηνοτρόφοι που απέμειναν. Εκτρέφουν πρόβατα, κατσίκες και κουνέλια. Υπάρχουν και τρεις μεγάλες φάρμες για την εκτροφή πουλερικών. Το 1985 εκτρέφονταν 598 κατσίκες, 252 πρόβατα, 270 χοίροι, 6 αγελάδες και 677 πουλερικά.

8. Ο αρχικός πυρήνας του χωριού είναι πυκνοδομημένος, τα δε σπίτια διατηρούν σε μεγάλο βαθμό στοιχεία της παραδοσιακής λαϊκής αρχιτεκτονικής. Σταδιακά ο οικισμός εγκατέλειψε τον αρχικό του πυρήνα και εξαπλώθηκε κατά μήκος του κύριου ασφαλτοστρωμένου δρόμου που τον διασχίζει

Η Μοσφιλωτή γνώρισε πληθυσμιακές αυξομειώσεις από το 1881 μέχρι το 1921. Το 1881 οι κάτοικοι της ήταν 162, μειώθηκαν στους 161 το 1891, αυξήθηκαν στους 178 το 1901, στους 200 το 1911, αλλά μειώθηκαν στους 169 το 1921.Απο το 1931 και μετά ο πληθυσμός είχε σταθερή αύξηση. Η μεγάλη πληθυσμιακή αύξηση σημειώθηκε στο χωριό μετά το 1976 και οφειλόταν στην εγκατάσταση μεγάλου αριθμού ελληνοκυπρίων προσφύγων, λόγω της τουρκικής εισβολής του 1974. Στο χωριό δημιουργήθηκε προσφυγικός συνοικισμός. Έτσι το 1982 ο πληθυσμός ανήλθε στους 803 κατοίκους, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή πληθυσμού. Στην τελευταία επίσημη απογραφή πληθυσμού, που έγινε το 2002, οι κάτοικοι ανήλθαν στους 1095.

Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα Ο R. Gunnis (1935) αναφέρει ότι σ’ αυτήν είχε δει ωραία εικόνα της Παναγίας του 16 ου αιώνα, καθώς και άλλη του Αγίου Τρύφωνα του 1684.
Πηγή http://mosfiloti.org/archiki-selida/istoria/

Photos 2/3/2016 by George Konstantinou

1. Mosfiloti is a thoroughly Greek village of the Larnaca district and it is located at the “heart” of the three big cities, Nicosia, Limassol, and Larnaca. The Community of Mosfiloti has a distance of about 21 kilometres from Larnaca, 22 kilometres from Nicosia, and 44 kilometres from Limassol. These are distances that one can cover by car in 25 minutes.

2. The name of the village Mosfiloti (as well as that of the village “Mosfileri”) is synonymous and relates to the “mosfilia” tree (“crataegus azarolus”, loquat). The name indicates an area full of such trees. It is worth noting that the name used in Cyprus until today has ancient Greek origins. Not many loquat trees are extant today because, during the British rule and due to the poverty and the scarce jobs, there were plenty of woodcutters that cut down various trees, including the loquat trees, and sold their timber to the British for their fireplaces. They also used the timber for the construction of their manors.

The British had a good relationship with the inhabitants of Mosfiloti because they bought timber from them and the Governor visited the village every weekend for hunting. There were several inhabitants that assisted him in the hunt and offered would be his hosts for a meal in their houses.

3. Mosfiloti is served by a good road network. It is adjacent to the old Nicosia – Limassol road and has a distance of 500 metres from the new highway. Through turnpike roads, it connects to the village Sia in the west (about 2.5 km), to the village Psevdas in the east (about 3.5 km), to the village Lympia in the north-east (about 7 km), and to the village Pyrga in the south (about 3 km).

The village of Mosfiloti existed in the Mediaeval times. According to Nearchos Clerides, the village was constructed around the monastery of “Agia Thekla” that pre-existed. This monastery was established by Saint Helen in 330 AD, along with that of “Stavrovouni”. The founding of the village around the monastery must be placed around the Byzantine times. During the Frank and Venetian domination eras, the village was a feud but we do not know to which family of noblemen it belonged. In old maps it is found marked under the name Mesfolot and/or Mesfelot.

Under the monastery there was a spring with holy water, which was used by the faithful for the healing of skin diseases and cases of eczema.

The Holy Monastery of Agia Thekla celebrates on the 24th of September, the day that our church honours the memory of the great martyr and equal to apostle, Saint Thekla. It is one of the biggest fairs of the Larnaca district.

Henry Lite, the British traveller and military man, who -during his visit to the Monastery of Saint Thekla -stayed there for a night on the day of the fair, mentions in a relevant text of his that he was profoundly impressed by the poverty and misery that prevailed amongst the rural population of the village, something indicative of the ordeals and the hardships that the Greeks of Cyprus suffered during the Turkish domination (1571-1878).

4. Mosfiloti is built at an average altitude of 250 metres, with its north and west borders being a part of the administrative limits of the Nicosia and Larnaca districts. It is the village of the Larnaca district that is closest to Nicosia. It is a part of the administrative area of Larnaca but comes under Nicosia in terms of education and telecommunications. It borders with three villages of the Nicosia district, in the west with the village Sia, north with the village Alampra, and north-east with the village Lympia.

5. The village is surrounded by the Pipis, Vizakeri, Petromoutos, and Kalogeros mountains. The Pipis and Kalogeros mountains were reforested in 1981 with pine-trees and today they are considered as the “lungs” of the village. The green and the variety of the mountains’ vegetation provide the village’s natural beauty
From a geological point of view, what predominates is the lava of Troodos’s igneous complex, upon which dark coloured soils developed. They are the mild knolls of lava, upon which sparse pine-trees, thyme, and cistuses (ladaniferous) grow.

The Mosfiloti village, like the villages Pyrga and Sia, is located in a mining area due to its richness in minerals. A large mine for the processing of concrete and a work-site for the processing of asphalt operate at its boundaries.

In previous times, excavations for the detection of copper and gold were made. Two of them, which are extant until today and are of a significant depth, were made by a Greek person named Prompona. Ever since then the excavations received the name ‹‹Prompona’s hole››. One of them is located at the foot of the Pipis mountain and the other at the foot of the Vizakeri mountain. Promponas, who was a geologist, transferred on donkeys the material that he extracted from the two excavations to a venue close to Agia Thekla for processing. Until today, there are two small ponds in this venue, which he used for the purpose mentioned above.

The village is crossed by a tributary of the Tremithos river, which has water in its riverbed also during the months of Spring. This is something that justifies the existence of people here back in older times, since in those days irrigation of the various crops was done directly from rivers. In various pints of the river there were small dams. Even until today there is one of them near the Monastery of Agia Thekla, along with the part of a raceway that was formerly used to transfer water for the needs of the village and the operation of a flourmill, which however is not extant today. The region where the flourmill operated took the name ‹‹Paliomylos›› (Old Mill). South of the “Agia Thekla” Monastery there was also a small dam, serving the agricultural needs of a region named ‹‹Vasileies››. The water ran through the raceway and -at a point where crossing was made impossible because of a small stream -an arch with a spout was constructed. Part of it is extant today and it is called ‹‹The Spout of the Vasileies››.
The river “Tremithos” crosses north of the village and constitutes the village’s natural borders with the village Lympia. There also were small dams there in previous times, serving the needs of agriculture and the operation of two flourmills. Out of these two mills, of which small parts are still extant, one can also be found marked in the maps of the Land & Surveys Department and it is located within the limits of Mosfiloti, lending its name to the region that is called ‹‹Mylos›› (mill); the other is located within the limits of the Lympia community. In 1945 a bigger dam was built in the area of the small one, being of the stone-made type and having a capacity of 18,000 m³, which was then demolished in 1976 so that an even bigger dam would be constructed in its place (220,000 m³). Most of it is within the limits of the Mosfiloti community.

6. Ancient items, caves, and a common (group) grave were found -from time to time -in various venues of Mosfiloti.
South of the Agia Thekla Monastery, at a distance of 1 kilometre, some caves are extant until today that are separated into “rooms” and it is believed that they were inhabited up to the mediaeval times. This region took the name “Spilioi” (Caves). Testimonies of local people report that the elders found in the caves clay pots, many of which they destroyed because they were unaware of their value. In one of those pots they also discovered the skeleton of a young child. It is believed that -during the first years of people settling in the area and during the conquerors’ raids -the inhabitants took refuge in the caves for their protection. They hid the young children and the infants, covering them with a cloth so that their cries would not be heard and reveal their presence.

In the area where the offices of the Community Council are housed, there is -until today -a well. Until 1966, when a water supply system started operating in the community, all the inhabitants of the village used to pump water out of this well for their daily needs, carrying it home in clay vessels.

In the road leading from Mosfiloti to Lympia, a stone-made bridge was constructed in 1944 over the Tremithos river. At a distance of 1300 metres north of the bridge, towards the Lympia village, there is a small chapel dedicated to Saint Marina. Next to it there was a shepherds’ settlement. When the Turkish army arrived in these areas from Lefkara, during the year 1570, it attacked the settlement with canons, which the Turks were trying out for the first time. They started firing against the houses with stone-made shells and the settlement was destroyed along with the church. Those inhabitants that survived took refuge in the Lympia village. The day that “Agia Marina” was destroyed was a Tuesday and ever since then the region was named ‹‹ Kakotriti››› (Bad Tuesday).
The church of Saint Marina was reconditioned, while signs of caves can be found in the area of the settlement until today.

The area of ‹‹ Kakotriti›› was full of thick forests. According to tradition, that is where a large fire broke out and -with the aid of the winds -the flames rapidly moved on towards the village of Alampra, which is located about three kilometres west of ‹‹Kakotriti››. Feeling scared, the people of Alampra gathered in their village’s church, “Agia Marina”, and in tears they fell on their knees and begged the Saint to save them. And so the miracle happened. They saw the shadow of a female leaving the church, followed it, and saw Her guiding them there where the fire was raging. They saw her kneeling and praying to God. In a little while the fire died down and their village remained untouched by the flames. It is ever since then that the village received the name “Alampra”, generated by the privative prefix “a” and the Cypriot word “lampro”, which means “fire”.

During the year 1426, the Frank ruler of Cyprus, Giannos, learned that the Mamluks had landed in Limasool and had started looting. He then took his army from Potamia and proceeded toward Limassol. He crossed through Mosfiloti and made a stop further south, in Pyrga, where he gathered his entire army. From there on he moved toward Choirokitia where he was defeated and captured.

7. Mosfiloti receives an annual rainfall of about 410 millimetres. A great variety of seasonal vegetables such as potatoes, cabbages, watermelons, melons, tomatoes, cucumbers, onions, (Jerusalem) artichokes, lettuces, okras, peppers, collards, eggplants and many others are cultivated in its region. Olive and citrus trees, legumes (French peas, broad beans, and chickpeas), cereals (mainly barley), forage plants (tare and clover), locust trees, as well as a few fig, loquats, and apricot trees are also cultivated.

Till now there still are several olive trees from the Frank domination era and so they are named ‹‹Frangkoelies›› (Frank Olives). In previous times, there were several vineyards south of the village and for that reason the area bears the name ‹‹paliampela›› (old vines). There is also a region named ‹‹Kaminia››, in which there used to be Kilns for the processing of grapes, used for the production of wine and “Zivania” (strong, transparent alcoholic beverage).

The village’s inhabitants were formerly occupied with embroidery, weaving, and knitting. These things slowly disappeared as industrial units developed.

Because of the village’s extensive development, large scale reforestation, and the limited land, a stockbreeding zone was created in a non-developed region next to the mine. This is where the few remaining stockbreeders were transferred. They raise sheep, goats, and rabbits. There also are three large farms for the breeding of poultry.
598 goats, 252 sheep, 270 pigs, 6 cows, and 677 poultry were being raised in 1985.

8. The village’s original core is densely built, the houses preserving elements of the traditional folkloric architecture to a great extent. Gradually the settlement abandoned its original core and spread along the main turnpike road that crosses it.

From 1881 until 1921, Mosfiloti has gone through fluctuations of its population. In 1881 the inhabitants were 162, decreasing to 161 in 1891, increasing to 178 in 1901, to 200 in 1911, yet decreasing to 169 in 1921. Since 1931 and onwards the population had a steady increase. The large increase of population in the village occurred after 1976 and it was due to the settlement here of a large number of Greek-Cypriot refugees after the 1974 Turkish invasion. So, according to the official population census, in 1982 the population increased to 803 inhabitants. In the last official population census, conducted in 2002, the inhabitants numbered 1095.


The village’s church is dedicated to Saint Marina. R Gunnis (1935) reports that he had seen in it a beautiful 16th century icon of the Blessed Virgin Mary, as well as a 1684 icon of St. Tryfonas.
Πηγή http://mosfiloti.org/archiki-selida/istoria/